جلد 31، شماره 1 - ( 1-1403 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 15-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.BUMS.REC.1399.250
Ethics code: IR.BUMS.REC.1399.250
Clinical trials code: IR.BUMS.REC.1399.250
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kamal A E, Shahabi zade F, Ahi G. Combined Effectiveness of Dialectical Behavior Therapy and Schema Therapy in Reducing Self-Injurious Behaviors, Increasing Secure Attachment Style and Reducing Avoidant and Ambivalent Attachment Styles. RJMS 2024; 31 (1) :1-15
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7982-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7982-fa.html
کمال اکرم السادات، شهابی زاده فاطمه، آهی قاسم. اثر بخشی ترکیبی رفتار درمانی دیالکتیکی و اسکماتراپی در کاهش رفتارهای خود جرحی، افزایش سبک دلبستگی ایمن و کاهش سبک‌های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا. مجله علوم پزشکی رازی. 1403; 31 (1) :1-15
دانشیار، گروه روانشناسی، واحد بیرجند، دانشگاه آزاد اسلامی، بیرجند، ایران ، f_shahabizadeh@yahoo.com
چکیده: (184 مشاهده)
زمینه و هدف: رفتار خود جرحی غیرخودکشی به‌عنوان یک مشکل بالینی تأثیرگذار بر حوزه سلامت نیاز به تحقیقات بیشتری دارد و بیمارانی که دارای سبک دلبستگی ناایمن هستند بیشتر در معرض رفتارهای خود جرحی قرار دارند. مطالعۀ حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله ترکیبی رفتاردرمانی دیالکتیکی و اسکماتراپی در کاهش رفتارهای خود جرحی و سبک دلبستگی انجام شد.
روش کار: این پژوهش با بهرهگیری از طرح تجربی تک موردی بر پایه طرح خط پایه چند گانه به روش پلکانی در تهران انجام گرفت. سه شرکت کننده به روش نمونهگیری هدفمند و بر اساس ملاکهای ورود انتخاب شدند. سپس در سه مرحله خط پایه، پنج مرحله مداخله و سه دوره پیگیری پرسش نامه سبک دلبستگی کولینز و رید، اسکماتراپی یانگ و سیاهه رفتارهای خود آسیب رسان سانسون را پر کردند و طی 28 جلسه، درمان انفرادی را دریافت کردند. تحلیل دادهها از روش تحلیل دیداری و به‌منظور تعیین معناداری بالینی از شاخص در صد بهبودی و اندازه اثر استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان ترکیبی رفتار درمانی دیالکتیکی و اسکماتراپی در افزایش دلبستگی ایمن، کاهش دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا و کاهش رفتارهای خود جرحی اثر بخش بوده است. میزان بهبودی کلی آزمودنیها در دلبستگی ایمن بین 25 تا 49% و در کاهش رفتارهای خود جرحی بالاتر از 50% به دست آمد.
نتیجهگیری: نتایج حاکی از اثر بخشی بالای مداخله بود. لذا، بهنظر می رسد که متخصصان و پژوهشگران بتوانند این مداخله را به‌منظور ارتقای سلامت روان افراد جامعه انجام دهند.
روش کار: این پژوهش با بهرهگیری از طرح تجربی تک موردی بر پایه طرح خط پایه چند گانه به روش پلکانی در تهران انجام گرفت. سه شرکت کننده به روش نمونهگیری هدفمند و بر اساس ملاکهای ورود انتخاب شدند. سپس در سه مرحله خط پایه، پنج مرحله مداخله و سه دوره پیگیری پرسش نامه سبک دلبستگی کولینز و رید، اسکماتراپی یانگ و سیاهه رفتارهای خود آسیب رسان سانسون را پر کردند و طی 28 جلسه، درمان انفرادی را دریافت کردند. تحلیل دادهها از روش تحلیل دیداری و به‌منظور تعیین معناداری بالینی از شاخص در صد بهبودی و اندازه اثر استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان ترکیبی رفتار درمانی دیالکتیکی و اسکماتراپی در افزایش دلبستگی ایمن، کاهش دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا و کاهش رفتارهای خود جرحی اثر بخش بوده است. میزان بهبودی کلی آزمودنیها در دلبستگی ایمن بین 25 تا 49% و در کاهش رفتارهای خود جرحی بالاتر از 50% به دست آمد.
نتیجهگیری: نتایج حاکی از اثر بخشی بالای مداخله بود. لذا، بهنظر می رسد که متخصصان و پژوهشگران بتوانند این مداخله را به‌منظور ارتقای سلامت روان افراد جامعه انجام دهند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
