مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: در بررسی رادیوگرافیک بی‌ثباتی‌های مچ دست، روش استاندارد، اندازه‌گیری یک سری زوایا و جدیداً، نسبت تری‌انگولاسیون در رادیوگرافی لترال مچ دست است. این مطالعه، به منظور مقایسه این اندازه‌ها در مفاصل سالم و مفاصل دچار بی‌ثباتی انجام گرفت. روش بررسی: 19 رادیوگرافی طبیعی، 21 رادیوگرافی با الگوی بی‌ثباتی پالمار و 19 رادیوگرافی با الگوی بی‌ثباتی دورسال که در وضعیت نیم رخ واقعی گرفته شده بودند، به مطالعه وارد شدند. در هر رادیوگرافی، 6 متغیر(زوایای کاپیتولونیت، رادیولونیت، رادیوکپیتیت، اسکافولونیت، رادیواسکافویید و نسبت تری‌انگولاسیون)، اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: بین گروه‌های پالمار و نرمال، اختلاف زوایای رادیولونیت، کاپیتولونیت و نسبت تری‌انگولاسیون و بین گروه‌های دورسال و نرمال، اختلاف زوایای رادیولونیت، اسکافولونیت و نسبت تری‌انگولاسیون، از نظر آماری معنی‌دار بود. همچنین مرز مشخصی برای زاویه طبیعی و غیرطبیعی وجود نداشت. نتیجه‌گیری: با توجه به این نتایج، به نظر می‌رسد اندازه زوایا، به تنهایی، دلیل کافی بر بی‌ثباتی در مچ دست نباشد، اگر چه از میان اندکس‌ها، زاویه رادیولونیت و نسبت تری‌انگولاسیون، از بقیه دقیق‌تر هستند.