مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: التهاب مزمن گوش میانی، به تغییرات غیرقابل برگشت مخاط گوش میانی اطلاق می‌شود که معمولاً در حضور پارگی پرده تمپان دیده می‌شود. این مساله با علایم ترشح چرکی مکرر یا مداوم(اتوره)، کاهش شنوایی و ... بروز کرده و در سیر بیماری، می‌تواند زمینه‌ساز عوارض حاد و خطرناکی شود. التهاب مزمن، به علت ماهیت غیرقابل برگشت خود، در اکثر موارد نیازمند اقدامات جراحی می‌باشد و پاتولوژی‌های متفاوتی در ایجاد آن مشخص شده است. هدف از این مطالعه آنست که با بررسی بیماران دچار این مشکل، شیوع پاتولوژی‌های مختلف در موارد التهاب مزمن گوش میانی عمل شده، تعیین شود تا در آینده، ذهنیت بهتری در مورد بیماران دچار این مشکل وجود داشته باشد. روش بررسی: در این تحقیق که به روش کوهورت آینده‌نگر بر روی 100 بیمار مبتلا به عفونت مزمن گوش انجم شده است، 73 مرد و 27 زن در سنین مختلف با بیش‌ترین فراوانی در 30-20 سالگی که با تشخیص التهاب مزمن گوش میانی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، از نظر پاتولوژی عامل، بررسی و با استفاده از نرم‌افزار (version 11)SPSS آنالیز شدند. یافته‌ها: نتایج بدست آمده از پاتولوژی عامل در گوشهای عمل شده، شامل 86% بافت گرانولاسیون، 18% کلستئاتوم، 32% تمپانواسکلروز، 4% گرانولوم کلسترول و 71% تغییرات استخوانچه‌ای بود. نتیجه‌گیری: عفونت مزمن گوش میانی که با کاهش شنوایی یا ترشح مداوم یا مکرر تظاهر می‌کند، می‌تواند به علل پاتولوژی‌های مختلفی باشد که شایع‌ترین آنها به ترتیب، بافت گرانولاسیون، کلستئاتوم، تمپانواسکلروز و گرانولوم کلسترولی می‌باشد. شناخت بالینی نوع پاتولوژی، راهنمای بسیار مفیدی جهت درمان‌های بعدی، انتخاب روش جراحی، آگاه ساختن بیمار به نوع بیماری، پیش‌آگهی و نتایج عمل جراحی می‌باشد.