جلد 29، شماره 5 - ( 5-1401 )
جلد 29 شماره 5 صفحات 30-16 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 25372-30-04-93
Ethics code: 0
Clinical trials code: 0
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Tavakoli-Yaraki M, Salimi V, Shahsavari Z. Evaluation of the Effect of Proteasome Inhibitor (MG132) in Regulating Cell Death, Apoptosis, Caspase Activity, the Amount of Reactive Oxygen Species and Mitochondrial Membrane Potential in Breast Cancer Cell Line (MCF-7). RJMS 2022; 29 (5) :16-30
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7268-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7268-fa.html
توکلی یرکی معصومه، سلیمی وحید، شهسواری زهرا. بررسی تاثیر مهارکننده پروتئازوم (MG132) در تنظیم مرگ سلولی، آپوپتوز، فعالیت کاسپازها، میزان گونه‌های فعال اکسیژن و پتانسیل غشای میتوکندری در رده سلولی سرطان سینه (MCF-7). مجله علوم پزشکی رازی. 1401; 29 (5) :16-30
دانشیار، گروه بیوشیمی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران ، tavakoli.m@iums.ac.ir
چکیده: (1527 مشاهده)
زمینه و هدف: MG132 به عنوان مهارکننده مسیر پروتئوزوم در تنظیم احتمالی مرگ سلول‌های سرطانی مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه با هدف روشن کردن اثر احتمالی MG132 بر تنظیم رشد و القای آپوپتوز با تاکید بر نقش کاسپازها، گونه‌های فعال اکسیژن و میتوکندری در سلول‌های سرطانیMCF-7 طراحی شده است.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع مطالعات علوم پایه و در سطح سلول می‌باشد. برای این منظور، سلول‌های MCF-7 در گروه‌های تیمار با غلظت‌های مختلف MG132 (0.5، 1، 5 و 10 میکرومول) در زمان‌های انکوباسیون 12، 24 و 48 ساعت قرار گرفتند. اثر سمیت سلولی MG132 بر رشد MCF-7 با استفاده از روش MTT بررسی گردید. رنگ آمیزی Annexin-V-FITC و رنگ آمیزی PI برای تشخیص آپوپتوز اولیه و تاخیری با استفاده از فلوسیتومتری استفاده گردید. سطح پتانسیل غشای میتوکندری Δψm)) با استفاده از رنگ لیپوفیل JC-1 تغییر رنگ و جذب نوری حاصل از آن، تشکیل گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) با استفاده از پروب فلورسنس 2′,7′ -dichlorofluorescin diacetate (DCFH-DA) و فعالیت کاسپاز‌های 3 و 8 به روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل و مقایسه داده‌ها از تحلیل واریانس یک طرفه ناپارامتریک (ANOVA) با آزمون تعقیبی Dennet و آزمون تعقیبی توکی با استفاده از نرم افزار GraphPad Prism استفاده گردید.
یافته‌ها: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، MG132 باعث ایجاد القای مرگ سلولی در حالت وابسته به دوز و زمان در سلول‌های سرطانی MCF-7 گردید. کاهش درصد سلول‌های زنده پس از تیمار با غلظت‌های 5 و 10 میکرومول از MG132 پس از 48 ساعت منجر به افزایش درصد سلول‌های آپوپتوزی اولیه و نیز افزایش فعالیت آنزیم‌های کاسپاز 3 و کاسپاز 8 در این سلول‌ها گردید. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که القای آپوپتوز در سلول‌های MCF-7 بدنبال تیمار با MG132 با افزایش معنی دار تولید ROS درون سلولی (01/0P<) و نیز کاهش قابل توجه پتانسیل غشای میتوکندری (001/0P<) همراه است.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر بر نقش موثر مهار سیستم پروتئوزوم ازطریق MG132 در توقف تکثیر سلول‌های MCF-7 و القای آپوپتوز و پتانسیل این ترکیب برای طراحی روش‌های درمانی مؤثرتر در کنترل رشد سلول‌های سرطانی سینه تاکید دارد.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع مطالعات علوم پایه و در سطح سلول می‌باشد. برای این منظور، سلول‌های MCF-7 در گروه‌های تیمار با غلظت‌های مختلف MG132 (0.5، 1، 5 و 10 میکرومول) در زمان‌های انکوباسیون 12، 24 و 48 ساعت قرار گرفتند. اثر سمیت سلولی MG132 بر رشد MCF-7 با استفاده از روش MTT بررسی گردید. رنگ آمیزی Annexin-V-FITC و رنگ آمیزی PI برای تشخیص آپوپتوز اولیه و تاخیری با استفاده از فلوسیتومتری استفاده گردید. سطح پتانسیل غشای میتوکندری Δψm)) با استفاده از رنگ لیپوفیل JC-1 تغییر رنگ و جذب نوری حاصل از آن، تشکیل گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) با استفاده از پروب فلورسنس 2′,7′ -dichlorofluorescin diacetate (DCFH-DA) و فعالیت کاسپاز‌های 3 و 8 به روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل و مقایسه داده‌ها از تحلیل واریانس یک طرفه ناپارامتریک (ANOVA) با آزمون تعقیبی Dennet و آزمون تعقیبی توکی با استفاده از نرم افزار GraphPad Prism استفاده گردید.
یافته‌ها: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، MG132 باعث ایجاد القای مرگ سلولی در حالت وابسته به دوز و زمان در سلول‌های سرطانی MCF-7 گردید. کاهش درصد سلول‌های زنده پس از تیمار با غلظت‌های 5 و 10 میکرومول از MG132 پس از 48 ساعت منجر به افزایش درصد سلول‌های آپوپتوزی اولیه و نیز افزایش فعالیت آنزیم‌های کاسپاز 3 و کاسپاز 8 در این سلول‌ها گردید. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که القای آپوپتوز در سلول‌های MCF-7 بدنبال تیمار با MG132 با افزایش معنی دار تولید ROS درون سلولی (01/0P<) و نیز کاهش قابل توجه پتانسیل غشای میتوکندری (001/0P<) همراه است.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر بر نقش موثر مهار سیستم پروتئوزوم ازطریق MG132 در توقف تکثیر سلول‌های MCF-7 و القای آپوپتوز و پتانسیل این ترکیب برای طراحی روش‌های درمانی مؤثرتر در کنترل رشد سلول‌های سرطانی سینه تاکید دارد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
بیوشیمی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
