جلد 29، شماره 6 - ( 6-1401 )
جلد 29 شماره 6 صفحات 168-155 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 150794
Ethics code: IR.IAU.NAJAFABAD.REC.1400.078
Clinical trials code: IR.IAU.NAJAFABAD.REC.1400.078
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rasoolian M, Banaei Borojeni J, Farzanegi P. Effect of Two Types of Exercise Combined with Atorvastatin on PGC1α andTFAM Expression of Cardiac Myositis in Elderly Rats. RJMS 2022; 29 (6) :155-168
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7255-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7255-fa.html
رسولیان مجتبی، بنایی بروجنی جمشید، فرزانگی پروین. اثر حفاظتی تمرین تداومی و تناوبی همراه با مصرف آتورواستاتین بر بیان PGC1α و TFAM میوسیت‌های قلبی رت‌های سالمند. مجله علوم پزشکی رازی. 1401; 29 (6) :155-168
استادیار، مرکز تحقیقات طب ورزشی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران ، Jamshid.banaii@gmail.com
چکیده: (1829 مشاهده)
زمینه و هدف: یکی از شایع‌ترین مشکلات جسمی در دوران سالمندی بیماری مزمن دیابت است. این مسأله از شدت و حساسیت بیشتری برخوردار است؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر حفاظتی تمرین تداومی و تناوبی همرا با مصرف آتورواستاتین بر بیان PGC1α و TFAM میوسیت‌های قلبی رت‌های سالمند انجام شد.
روش کار: در این مطالعه تجربی، 35 سر موش صحرایی نر مسن به 7 گروه مساوی: دیابتی، کنترل سالم، تداومی+ دیابتی، تناوبی+ دیابتی، آتورواستاتین+ دیابتی، تناوبی+آتورواستاتین+دیابتی، تداومی+آتورواستاتین+ دیابتی تقسیم شدند. دیابت نوع دو با استرپتوزوتوسین (STZ) در موش‌ها القا شد. گروه‌های تمرینی به مدت هشت هفته برنامه تمرینی دویدن را روی تردمیل انجام دادند. تمرین تداومی هفته اول با سرعت 15 متر بر دقیقه مدت پنج دقیقه سپس هر هفته با افزایش سرعت 1 تا 2 متر بر دقیقه به مدت 1 تا 2 دقیقه به زمان دویدن افزده شد. تمرین تناوبی شامل 29-25 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 15 متر در دقیقه برای هفته اول بود. هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22 متر بر دقیقه رسید. به گروه‌های آتورواستاتین و آتورواستاتین تمرین (2 میلی گرم/کیلوگرم) آتورواستاتین تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش های صحرایی تشریح شدند؛ برای تجزیه و تحلیل آماری از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 P≤ استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد القای دیابت نوع دو باعث کاهش بیان PGC1α و TFAM(000/0=p) در گروه‌های دیابتی، تداومی+دیابتی، تناوبی+دیابتی، آتورواستاتین+دیابتی، تناوبی+آتورواستاتین+دیابتی، تداومی+آتورواستاتین+دیابتی نسبت به گروه سالم شد. تجویز آتورواستاتین به تنهایی و یا همراه با تمرین ورزشی سبب افزایش معنی داری در بیان ژن‌های PGC1α و TFAM (000/0=p) میوسیت‌های قلبی گردید؛ اما اختلاف معنی داری بین گروه‌های تمرینی با هم و با گروه آترو استاتین مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: احتمالا ترکیبی از تمرین تناوبی و تداومی و آتورواستاتین ممکن است بیان ژن‌های مرتبط با بیوژنز میتوکندریایی را در بیماری دیابتی به طور مثبتی تنظیم کند و موجب افزایش ظرفیت متابولیکی در این بیماران شود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، 35 سر موش صحرایی نر مسن به 7 گروه مساوی: دیابتی، کنترل سالم، تداومی+ دیابتی، تناوبی+ دیابتی، آتورواستاتین+ دیابتی، تناوبی+آتورواستاتین+دیابتی، تداومی+آتورواستاتین+ دیابتی تقسیم شدند. دیابت نوع دو با استرپتوزوتوسین (STZ) در موش‌ها القا شد. گروه‌های تمرینی به مدت هشت هفته برنامه تمرینی دویدن را روی تردمیل انجام دادند. تمرین تداومی هفته اول با سرعت 15 متر بر دقیقه مدت پنج دقیقه سپس هر هفته با افزایش سرعت 1 تا 2 متر بر دقیقه به مدت 1 تا 2 دقیقه به زمان دویدن افزده شد. تمرین تناوبی شامل 29-25 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 15 متر در دقیقه برای هفته اول بود. هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22 متر بر دقیقه رسید. به گروه‌های آتورواستاتین و آتورواستاتین تمرین (2 میلی گرم/کیلوگرم) آتورواستاتین تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش های صحرایی تشریح شدند؛ برای تجزیه و تحلیل آماری از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 P≤ استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد القای دیابت نوع دو باعث کاهش بیان PGC1α و TFAM(000/0=p) در گروه‌های دیابتی، تداومی+دیابتی، تناوبی+دیابتی، آتورواستاتین+دیابتی، تناوبی+آتورواستاتین+دیابتی، تداومی+آتورواستاتین+دیابتی نسبت به گروه سالم شد. تجویز آتورواستاتین به تنهایی و یا همراه با تمرین ورزشی سبب افزایش معنی داری در بیان ژن‌های PGC1α و TFAM (000/0=p) میوسیت‌های قلبی گردید؛ اما اختلاف معنی داری بین گروه‌های تمرینی با هم و با گروه آترو استاتین مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: احتمالا ترکیبی از تمرین تناوبی و تداومی و آتورواستاتین ممکن است بیان ژن‌های مرتبط با بیوژنز میتوکندریایی را در بیماری دیابتی به طور مثبتی تنظیم کند و موجب افزایش ظرفیت متابولیکی در این بیماران شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
