جلد 30، شماره 1 - ( 1-1402 )
جلد 30 شماره 1 صفحات 60-47 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: مقاله مروری
Ethics code: مقاله مروری
Clinical trials code: مقاله مروری
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Shahba F, Seif F, Khoshmirsafa M. Mutual Association between Autoimmune Diseases and Malignancies. RJMS 2023; 30 (1) :47-60
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7137-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-7137-fa.html
شهبا فائزه، سیف فرهاد، خوش میرصفا مجید. ارتباط متقابل بیماریهای خود ایمن و سرطان. مجله علوم پزشکی رازی. 1402; 30 (1) :47-60
استادیار ایمونولوژی، مرکز تحقیقات ایمونولوژی، پژوهشکده ایمونولوژی و بیماریهای عفونی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران، و گروه ایمونولوژی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران ، khoshmirsafa.m@iums.ac.ir
چکیده: (4599 مشاهده)
در دهههای اخیر شیوع بیماریهای خودایمن و سرطان که ناشی از عدم تعادل در پاسخهای ایمنی هستند افزایش چشمگیری داشته است. نوعی ارتباط قوی، پویا و دو طرفه بین خودایمنی و سرطان وجود دارد، اگرچه سازوکارهای اساسی این ارتباط هنوز بطور کامل مشخص نشده است. عواملی نظیر راهکارهای درمانی به کار گرفته شده در درمان سرطان و بیماری های خود ایمن، ژنتیک، اپیژنتیک، سایتوکاینهای التهابی و ضدالتهابی، قطبیت پذیری لنفوسیتها، مکانیسم بیماری و میکروبیوتای همزیست در میزبان نقش مهمی در این ارتباط متقابل دارند. مطالعات اخیر حاکی از شیوع و بروز بیشتر سرطانها و بدخیمیها در خودایمنیهای سیستمیک هستند. یکی از دلایل مهم این ارتباط، التهاب مزمن و سیستمیکی است که این افراد متحمل هستند. علاوه بر این تحریک مزمن سیستم ایمنی نیز منجر به خستگی و بیپاسخی سیستم ایمنی میشود که شرایط را برای بروز سرطان مساعد میکند.
در حال حاضر مطالعات نشان دادهاند درمانهای مختلفی نظیر مهارکنندگان ایست بازرسی (ICI)، آنتی بادیهای مونوکلونال و ایمونوتراپی انتقالی که برای بیماران مبتلا به سرطان و بدخیمیها انجام میشوند منجر به ایجاد عوارض جانبی مرتبط با ایمنی (irAEs) مانند بیماریهای خودایمن می شوند. یکی از دلایل مهم بروز این عوارض جانبی، القای پاسخهای ایمنی علیه بافت توموری متعاقب ایمونوتراپی است که به طور نا به جا سبب آسیب بافتی، از بین رفتن تحمل به خودی و القای خودایمنی میشود.
به نظر میرسد ارتباط متقابل مهمی بین فرایندهای مرتبط با توسعه خودایمنی و سرطان وجود دارد. با توجه به اطلاعات محدود در این زمینه، بهتر است مطالعات در زمینه شناسایی بیومارکرها، پلی مورفیسمها، عوامل ژنتیکی و اپیژنتیک پیشبینی کننده برای ارزیابی این ارتباط متقابل افزایش یابد تا بتوان از بروز توام بیماریهای خودایمن و سرطان جلوگیری نمود. علاوه بر این، با تولید مدلهای حیوانی و القای توام بیماری خودایمن و بدخیمی مربوطه می توان عوارض جانبی مرتبط با درمان را قبل از تجویز دارو به بیمار پیشبینی کرد.
در حال حاضر مطالعات نشان دادهاند درمانهای مختلفی نظیر مهارکنندگان ایست بازرسی (ICI)، آنتی بادیهای مونوکلونال و ایمونوتراپی انتقالی که برای بیماران مبتلا به سرطان و بدخیمیها انجام میشوند منجر به ایجاد عوارض جانبی مرتبط با ایمنی (irAEs) مانند بیماریهای خودایمن می شوند. یکی از دلایل مهم بروز این عوارض جانبی، القای پاسخهای ایمنی علیه بافت توموری متعاقب ایمونوتراپی است که به طور نا به جا سبب آسیب بافتی، از بین رفتن تحمل به خودی و القای خودایمنی میشود.
به نظر میرسد ارتباط متقابل مهمی بین فرایندهای مرتبط با توسعه خودایمنی و سرطان وجود دارد. با توجه به اطلاعات محدود در این زمینه، بهتر است مطالعات در زمینه شناسایی بیومارکرها، پلی مورفیسمها، عوامل ژنتیکی و اپیژنتیک پیشبینی کننده برای ارزیابی این ارتباط متقابل افزایش یابد تا بتوان از بروز توام بیماریهای خودایمن و سرطان جلوگیری نمود. علاوه بر این، با تولید مدلهای حیوانی و القای توام بیماری خودایمن و بدخیمی مربوطه می توان عوارض جانبی مرتبط با درمان را قبل از تجویز دارو به بیمار پیشبینی کرد.
نوع مطالعه: مروري |
موضوع مقاله:
ایمونوپاتولوژی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
