مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: بعد از هر عمل جراحی، تغییراتی در وضعیت تستهای ریوی ایجاد می‌گردد که می‌تواند مرحله بعد از عمل را متأثر سازد؛ در ایجاد این تغییرات، اگر چه نوع عمل جراحی و نزدیکی آن به دیافراگم، بیش‌تر مؤثر است ولی عوامل دیگری از جمله تکنیک‌های بیهوشی نیز، مسؤول شناخته شده‌اند. در این مطالعه سعی شد که از میان عوامل مختلف بیهوشی، تأثیر نوع داروی بیهوشی در مرحله Maintenance بر روی تغییرات تست ریوی بعد از عمل، بررسی شود. روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یکسو کور طراحی شد. بیماران در وضعیت ASA I (American society of anesthesiologists) بودند و در محدوده سنی 35-15 سال قرار داشتند و اعمال جراحی اکتیو Lower abdomen یا extremity روی آنها انجام گرفته بود که طول آن 2-1 ساعت بوده است. در تمام این بیماران، تست فونکسیون ریوی قبل از عمل انجام شد که در محدوده طبیعی بود. تعداد کـل بیمـاران 60 نفر بود که به طور تصادفی به دو گروه، 30 نفری تقسیم شدند. جهت حفظ بیهوشی(Maintenance)، در یک گروه، از داروهای استنشاقی(هالوتان 1-5/0% و نیتروس اکسید 50%) و در گروه دیگر، از داروهای وریدی(میدازولام به میزان 1/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم در ساعت و آلفنتانیل به میزان 5/0 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم در دقیقه) استفاده شــد. 24 ساعــت بعــد از عمل، تسـت فونکسیون ریوی از بیماران بعمل آمد و درصد تغییرات سه اندکس FEV1(Forced expiratory volume in one second)، FVC(Forced vital capacity) و VC(vital capacity) نسبت به مقادیر قبل از عمل، اندازه‌گیری و با استفاده از آزمون تی(T Test) در دو گروه مقایسه شد. یافته‌ها: در گروه داروهای استنشاقی، FEV1 به میزان 3/16%، FVC، 5/13% و VC، 5/12%، کاهش و در گروه وریدی، FEV1 به میزان 12%، FVC، 9/12% و VC، 12% کاهش یافت، مقایسه این مقادیر در دو گروه، تفاوت معنی‌داری را نشان نمی‌دهد. نتیجه‌گیری: از میان عواملی از بیهوشی که روی تغییرات اندکس‌های ریوی بعد از عمل می‌توانند تأثیر بگذارند، استفاده از داروهای Maintenance استنشاقی یا وریدی فوق بر روی تستهای ریوی بعد از عمل، تفاوت معنی‌داری را نشان نمی‌دهد.