مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: اپیدمی سرخک در کشورهای در حال توسعه بخصوص در ایران ادامه دارد و به همین علت وزارت بهداشت اقدام به واکسیناسیون همگانی در سن 25-5 سالگی در سال 1383 نمود. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی آنتی‌بادی ضد سرخک بعد از واکسیناسیون سراسری بر علیه سرخک در بالغین نظامی می‌باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی است که یک ماه بعد از واکسیناسیون همگانی در 865 نفر از دانشجویان ارتش که کارت واکسیناسیون داشتند، در تهران در سال 1383 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک شامل سن، واکسیناسیون قبلی و ابتلا به سرخک جمع‌آوری شد. مقدار 5 میلی‌لیتر خون از هر دانشجو گرفته شد و با تست الیزا از کیت IgG Enzygnost و IgM ضد سرخک شرکت بهرنیگ آلمان مورد آزمایش قرار گرفت. سطح کیفی آنتی‌بادی، با فتومتری و تعیین Cut off OD و سطح کمی آنتی‌بادی، با MIU/ml طبق دستور سازمان بهداشت جهانی و طبق فرمول کیت انجام شد و با برنامه SPSS کامپیوتر، مورد آنالیز آماری قرار گرفت. یافته‌ها: در این مطالعه همه دانشجویان مرد بودند و میانگین سنی آنها SD 1/1±16/19 سال بود. سابقه واکسیناسیون ضد سرخک در زمان کودکی، در 586 نفر(7/67%)، مثبت بود. سابقه تماس با بیماران مبتلا به سرخک، در 34 نفر(9/3%) و سابقه ابتلا به سرخک در 23 نفر(7/2%)، مثبت گزارش گردید. آنتی‌بادی ضد سرخک IgG، در 846 نفر(8/97%) مثبت بود و 8/0% افراد، IgM مثبت بودند و مابقی، منفی بودند. فقط در 19 نفر(2/2%)، IgM و IgG، منفی گزارش گردید. نتیجه‌گیری: در این مطالعه مشخص شد که 2/2% افراد هیچ گونه آنتی‌بادی بر علیه سرخک نداشتند، اما علت شکست اولیه و علت عدم ساخت آنتی‌بادی در تعدادی از دانشجویان مشخص نشد؛ لذا توصیه می‌شود که این مسأله در مطالعات آینده مورد بررسی قرار گیرد.