جلد 27، شماره 10 - ( 10-1399 )
جلد 27 شماره 10 صفحات 114-105 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.ARAKMU.REC.1396.191
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Arianpouya Z, Ghandi Y, Shariatmadari F. Clinical Use of Electrocardiography (ECG) in Children with Breath-Holding Spells. RJMS 2020; 27 (10) :105-114
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5893-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5893-fa.html
آرین پویا زهرا، قندی یزدان، شریعتمداری فخرالدین. کاربرد بالینی الکتروکاردیوگرافی در کودکان مبتلا به حملات ریسه. مجله علوم پزشکی رازی. 1399; 27 (10) :105-114
دانشگاه علوم پزشکی اراک ، z.ariyan2002@gmail.com
چکیده: (1909 مشاهده)
زمینه و هدف: حملات ریسه رفتن یکی از شایعترین حملات تشنجی غیر اپیلپسی اطفال میباشند که در ظاهر بسیار وحشتناک بوده و ممکن است مانند یک تشنج به نظر آیند، اما عواقب خوشخیمی دارند. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماریهای مخاطرهآمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی مینماید که این مطالعه بر همین مبنا صورت گرفته است.
روش کار: در این مطالعه آیندهنگر و مقطعی، 60 کودک مبتلا به حمله ریسه رفتن به عنوان گروه مورد (60=n) و 60 کودک سالم به عنوان گروه شاهد (60=n) که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار تقریباً همسان بودند به عنوان جامعه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. ECG از تمام کودکان همراه با شرح حال حملات ریسه رفتن قبلی و اطلاعات دموگرافیک توسط یک پرسشنامه محققساخته در درمانگاه امیرکبیر گرفته شد. در نهایت، نتایج به دست آمده با استفاده از نرمافزار SPSS V24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: اکوکاردیوگرافی در همه کودکان مورد مطالعه (120=n) طبیعی بوده و هیچگونه عارضهای را نشان نداد. کودکان مورد مطالعه 69 دختر و 51 پسر بودند و میانگین سن در کودکان مبتلا به ریسه رفتن و گروه شاهد تفاوت معنیداری نداشت (05/0<p). از بین 60 کودک مبتلا به ریسه در مطالعه حاضر، 33/68% موارد ریسه نوع سیانوتیک، 67/11% موارد نوع رنگ پریده و 20% موارد نوع مخلوط ریسه رفتن را داشتند. آنمی نیز بین دو گروه مورد مطالعه، تفاوت معنیداری نشان داد. با محاسبه میانگین مقادیر موج P، قطعه PR، موج T، ارتفاع P و QRS، تفاوت معنیداری بین دو گروه کودکان مبتلا به ریسه و کودکان سالم مشخص نشد، در صورتی که اختلاف معنیداری بین دو گروه مورد مطالعه در سایر پارامترهای الکتروکاردیوگرافی بررسی شده قابل مشاهده است.
نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، سابقه خانوادگی و آنمی میتوانند تأثیر مثبتی بر مبتلا شدن کودکان به BHS داشته باشند و شایعترین نوع ریسه، سیانوتیک میباشد. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماریهای مخاطرهآمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی مینماید و با توجه به این که هیچ گونه مطالعهای بر روی کودکان مبتلا به ریسه در بزرگسالی صورت نگرفته است، بررسی خطر ابتلا به بیماریهای قلبی-عروقی در این افراد در سنین بزرگسالی توصیه میگردد تا در صورت مشاهده عارضههای اینچنینی، نسبت به درمان آن توجه بیشتری مبذول گردد.
روش کار: در این مطالعه آیندهنگر و مقطعی، 60 کودک مبتلا به حمله ریسه رفتن به عنوان گروه مورد (60=n) و 60 کودک سالم به عنوان گروه شاهد (60=n) که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار تقریباً همسان بودند به عنوان جامعه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. ECG از تمام کودکان همراه با شرح حال حملات ریسه رفتن قبلی و اطلاعات دموگرافیک توسط یک پرسشنامه محققساخته در درمانگاه امیرکبیر گرفته شد. در نهایت، نتایج به دست آمده با استفاده از نرمافزار SPSS V24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: اکوکاردیوگرافی در همه کودکان مورد مطالعه (120=n) طبیعی بوده و هیچگونه عارضهای را نشان نداد. کودکان مورد مطالعه 69 دختر و 51 پسر بودند و میانگین سن در کودکان مبتلا به ریسه رفتن و گروه شاهد تفاوت معنیداری نداشت (05/0<p). از بین 60 کودک مبتلا به ریسه در مطالعه حاضر، 33/68% موارد ریسه نوع سیانوتیک، 67/11% موارد نوع رنگ پریده و 20% موارد نوع مخلوط ریسه رفتن را داشتند. آنمی نیز بین دو گروه مورد مطالعه، تفاوت معنیداری نشان داد. با محاسبه میانگین مقادیر موج P، قطعه PR، موج T، ارتفاع P و QRS، تفاوت معنیداری بین دو گروه کودکان مبتلا به ریسه و کودکان سالم مشخص نشد، در صورتی که اختلاف معنیداری بین دو گروه مورد مطالعه در سایر پارامترهای الکتروکاردیوگرافی بررسی شده قابل مشاهده است.
نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، سابقه خانوادگی و آنمی میتوانند تأثیر مثبتی بر مبتلا شدن کودکان به BHS داشته باشند و شایعترین نوع ریسه، سیانوتیک میباشد. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماریهای مخاطرهآمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی مینماید و با توجه به این که هیچ گونه مطالعهای بر روی کودکان مبتلا به ریسه در بزرگسالی صورت نگرفته است، بررسی خطر ابتلا به بیماریهای قلبی-عروقی در این افراد در سنین بزرگسالی توصیه میگردد تا در صورت مشاهده عارضههای اینچنینی، نسبت به درمان آن توجه بیشتری مبذول گردد.
واژه‌های کلیدی: کلید واژه ها: حمله ریسه رفتن، الکتروکاردیوگرافی (ECG)، سیانوتیک، رنگ پریده، اطلاعات دموگرافیک.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
قلب کودکان
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
