جلد 26، شماره 7 - ( 7-1398 )
جلد 26 شماره 7 صفحات 65-57 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sarboozi Hossain Abadi T, Beyzaei H, Hashmi S, Ghasemi B, Smaily A. Study of the inhibitory effects of n-heterocycles, magnesium oxide nanoparticles, nisin and poly-l-lysine on Enterobacter aerogenes (hospital pathogen). RJMS 2019; 26 (7) :57-65
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5505-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5505-fa.html
سربوزی حسین آبادی طاهره، بیضائی حمید، هاشمی سید هادی، قاسمی بهزاد، اسماعیلی امیر. بررسی اثرات مهاری هتروسیکل های نیتروژن دار، نانو ذرات منیزیم اکسید، نایسین و پلی الایزین بر انتروباکتر آئروژنز (پاتوژن بیمارستانی). مجله علوم پزشکی رازی. 1398; 26 (7) :57-65
دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه، تربت حیدریه، ایران ، amir.smaily7299@gmail.com
چکیده: (4242 مشاهده)
زمینه و هدف: انتروباکتر آئروژنز یکی از عوامل عفونت‌های بیمارستانی است که سویه‌های استاندارد آن به سرعت در برابر آنتی بیوتیک‌ها مقاوم می‌شوند. کشف عوامل بازدارنده جدید جهت مقابله با این پاتوژن همواره رو به گسترش است. در این تحقیق، اثرات بازدارندگی چند ترکیب شیمیایی سنتزی شامل نانو ذرات منیزیم اکسید، مشتقات تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپیریمیدین و ترکیبات طبیعی نایسین و پلی الایزین بر علیه انتروباکتر آئروژنز بررسی شده است.
روش کار: مطالعه از نوع تجربی می‌باشد. محلول‌هایی از کلیه ترکیبات با غلظت اولیه مشخص در %10 DMSO تهیه گردید. تست‌های آنتی بیوگرام طبق روش‌های انتشار در دیسک و براث میکرو دایلوشن تحت دستور العمل‌های CLSIانجام گرفت.
یافته ها: مشتقات تیازول و تتراهیدروپیریمیدین، نانوذرات منیزیم اکسید، نایسین و پلی الایزین فاقد اثر مهاری بر انتروباکتر آئروژنز بودند. تنها ایمیدازولیدین‌های a10 و c10با قطر هاله مهار رشد 12/6 و 52/11 میلی متر، حداقل غلظت مهاری (MIC-Minimum Inhibitory Concentration) 1024 و 256 میکروگرم بر میلی لیتر و حداقل غلظت کشندگی -MBC) (Minimum Bactericidal Concentration 2048 و 512 میکروگرم بر میلی لیتر بر انتروباکتر آئروژنز اثر مهاری داشتند.
نتیجه‌گیری: اثرات مهاری ایمیدازولیدی‌های a10 و c10 بر سویه استاندارد انتروباکتر آئروژنز اثبات شد. طراحی و سنتز مشتقات جدید از این خانواده با قدرت اثر بیشتر، می تواند در مطالعات آتی مد نظر قرار گرفته شود.
روش کار: مطالعه از نوع تجربی می‌باشد. محلول‌هایی از کلیه ترکیبات با غلظت اولیه مشخص در %10 DMSO تهیه گردید. تست‌های آنتی بیوگرام طبق روش‌های انتشار در دیسک و براث میکرو دایلوشن تحت دستور العمل‌های CLSIانجام گرفت.
یافته ها: مشتقات تیازول و تتراهیدروپیریمیدین، نانوذرات منیزیم اکسید، نایسین و پلی الایزین فاقد اثر مهاری بر انتروباکتر آئروژنز بودند. تنها ایمیدازولیدین‌های a10 و c10با قطر هاله مهار رشد 12/6 و 52/11 میلی متر، حداقل غلظت مهاری (MIC-Minimum Inhibitory Concentration) 1024 و 256 میکروگرم بر میلی لیتر و حداقل غلظت کشندگی -MBC) (Minimum Bactericidal Concentration 2048 و 512 میکروگرم بر میلی لیتر بر انتروباکتر آئروژنز اثر مهاری داشتند.
نتیجه‌گیری: اثرات مهاری ایمیدازولیدی‌های a10 و c10 بر سویه استاندارد انتروباکتر آئروژنز اثبات شد. طراحی و سنتز مشتقات جدید از این خانواده با قدرت اثر بیشتر، می تواند در مطالعات آتی مد نظر قرار گرفته شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
علوم آزمایشگاهی
فهرست منابع
1. 13. Akhaja TN, Raval JP. Design, synthesis, in vitro evaluation of tetrahydropyrimidine–isatin hybrids as potential antibacterial, antifungal and anti-tubercular agents. Chinese Chemical Letters 2012; 23: 446–449.
3. 14. GhasemiB,Najimi M, Beyzaie H, Mirzai M, Majidiani H, Nasiri M. Evaluation of antibacterial effects of silver nanoparticles with thiazole, imidazole and tetrahydropyridine derivatives against hospital gram negative bacterial pathogens. Iran J Med Microbiol. 2016; 10 (4) :34-42.
4. 15. Mamatha. R, Khan S, Salunkhe P, Satpute S, Kendurkar SV, Prabhune A, et al. Rapid synthesis of highly monodispersed silver nanoparticles from the leaves of Salvadorapersica. Materials Letters. 2017;205: 226-229.
6. 16. Tang ZX, Lv BF. MgO nanoparticles as antibacterial agent: preparation and activity. Brazilian JournalofChemicalEngineering. 2014; 31(3): 591 – 601.
7. 17. Samadi M, Shekarforoush S S, Ghaisari H R. Antimicrobial effects of magnesium oxide nanoparticles and ε-poly-L-lysine against Escherichia coli O157:H7 and Listeria monocytogenes. Iran J Med Microbiol. 2016; 10 (2) :33-41 (Persian).
8. 18. Pan D, Zhang D, Hao L, Lin S, Kang Q, Liu X, et al. Protective effects of soybean protein and egg white protein on the antibacterial activity of nisin in the presence of trypsin. Food Chemistry. 2017; 239:196-200.
10. 19. Safari R, Yaghoubzadeh Z. The combined effect of nisin, sodium acetate to increase the shelf life of trout in form Completely empty stomach. Iranian Scientific Fisheries Journal. 2016; 24(4): 155-169.
11. 20. Beyzaei H , Aryan R, Molashahi H, Zahedi MM, Samzadeh‑Kermani A, Ghasemi B. MgO nanoparticle‑catalyzed, solvent‑free Hantzsch synthesis and antibacterial evaluation of new substituted thiazoles. J IRAN CHEM SOC. 2017; 14(5): 1023–1031
13. 21. Beyzaei H, Kooshki S, Aryan R, Zahedi MM, Samzadeh-Kermani A, Ghasemi B. MgO Nanoparticle-Catalyzed Synthesis and Broad-Spectrum Antibacterial Activity of Imidazolidineand Tetrahydropyrimidine-2-Thione Derivatives. ApplBiochemBiotechnol. DOI 10.1007/s12010-017-2544-y.
14. 22. Study of antibacterial effect of new thiazole, thiazolidine, imidazole,tetrahydropyrimidine, oxazolidine and thiazepine derivatives against Enterococcus faecalis. yafte (Lorestan university of medical sciences). 2016, 18(3): 68-77. (Persian).
15. 23. Asghari F, Jahanshiri Z, Imani M, Shams-Ghahfarokhi M, Razzaghi-Abyaneh M. Antifungal nanomaterials:synthesis, properties, and applications. Nanobiomaterials in Antimicrobial Therapy. 2016; 343-383.
17. 24. Krishnamoorthy K, Manivannan G, Kim SJ, Jeyasubramanian K, Premanathan M. Antibacterial activity of MgO nanoparticles based on lipid peroxidation by oxygen vacancy. J Nanopart Res 2012; 14:1063.
19. 25. Ye R, Xu H, Wanb C, Peng S, Wang L, Xu H, Zoraida P.Antibacterial activity and mechanism of action of e-poly-L-lysine. Biochemical and Biophysical Research Communications. 2013; 439: 148-153.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
