مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: بیماری دیابت یکی از عوامل خطرساز جهت بیماری‌های عروق کرونر قلب می‌باشد. تغییرات پاتولوژیک که در اثر دیابت در عروق ایجاد می‌شود، می‌تواند در رگهای قلب منجر به تسریع بروز بیماری‌های عروق کرونر گردد. مطالعات از اقامت‌های طولانی بیماران دیابتی در ICU(Intensive Care Unit) پس از جراحی قلب باز گزارش داده‌اند. شیوع عوارض بیش‌تر در این گروه از بیماران، این اقامت طولانی را توجیه می‌کند. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر دیابت در مدت زمان پمپ بای‌پاس قلبی ـ ریوی و اقامت در ICU در بیماران تحت جراحی عروق کرونر بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی ـ توصیفی بوده و در سال 81-1380 در بیمارستان نمازی بر روی 122 بیمار که تحت عمل جراحی پیوند سرخرگ تاجی قرار گرفتند، انجام شد و بیماران دیابتی و غیردیابتی به صورت پراکنده مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت زمان پمپ و زمان اقامت در ICU در دو گروه اندازه‌گیری شد و اطلاعات بدست آمده تجزیه و تحلیل آماری گردیدند. این مطالعه به بررسی تفاوت مدت پمپ بای پس قلبی ـ ریوی و همچنین اقامت در ICU بین بیماران دیابتی و غیردیابتی پرداخته است. نتایج توسط آزمون آماری Mann whitney U test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: بین بیماران دیابتی و غیردیابتی از نظر مدت زمان پمپ و اقامت در ICU تفاوت معنی‌داری وجود نداشت اما تعداد گرافت‌ها با مدت زمان پمپ و همچنین مدت زمان پمپ با زمان اقامت در ICU ارتباط معنی‌داری داشت(001/0P<). نتیجه‌گیری: براساس نتایج، بین بیماران دیابتی و غیردیابتی تفاوتی از نظر مدت زمان پمپ و اقامت در ICU وجود ندارد و تنها عامل تاثیرگذار بر اقامت‌های طولانی‌تر در ICU، مدت زمان پمپ بوده است. به نظر می‌رسد که منتشر بودن ضایعات عروق کرونر نیز، تاثیر گذرانده بر مدت اقامت در ICU بوده است.