مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: چاقی مرکزی بدن نسبت به چاقی کل بدن، پیش بینی‌کننده بهتری برای ریسک فاکتورهای بیماری‌های قلبی عروقی هم در کودکان و هم در بزرگسالان است. دور کمر به عنوان یک شاخص چاقی مرکزی بدن؛ از طرفی، نسبت دور کمر به قد ایستاده به عنوان یک جایگزین، و یک اندازه مستقل از سن برای تشخیص خطر بیماری‌های قلبی عروقی ارائه شده‌اند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دور کمر، نسبت دور کمر به دور باسن و نسبت دور کمر به قد ایستاده در پیشگویی اضافه وزن/چاقی دانشجویان پسر بود.
روش کار: آزمودنی‌ها دانشجویان پسر جدیدالورود دانشگاه فردوسی مشهد با دامنه سنی 18 تا 22 سال بودند. قد، وزن، نمایه توده بدن، دور کمر، دور باسن، نسبت دور کمر به دور باسن و نسبت دور کمر به قد ایستاده به صورت پابرهنه و با کمترین لباس اندازه گیری شد. از آزمون‌های ANOVA و تحلیل ROC برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین دور کمر، نسبت دور کمر به دور باسن و نسبت دور کمر به قد ایستاده در گروه‌های مختلف شاخص توده بدن تفاوت معنی‌داری داشتند. همچنین، سطوح زیر منحنی برای WC (003/0=p) و WHtR  (013/0=p) تفاوت معنی‌داری داشتند، اما WHR معنی‌دار نبود (335/0=p).
نتیجه‌گیری: شاخص‌های WC و WHtR در مقایسه با WHR قدرت تشخیص بهتری در اضافه وزن و چاقی دارند. با این حال WC به دلیل سهولت یادگیری در اندازه‌گیری، در مقایسه با دو شاخص دیگر، و همچنین به دلیل کم هزینه بودن مناسب‌تر است.