مجله علوم پزشکی رازی

در جراحت‌های شدیدی که منجر به تخریب بخشی از اعصاب محیطی می‌شوند ترمیم خودبه‌خود انجام نگرفته و برای بازسازی موفق عصب آسیب‌دیده نیاز به مداخله پزشکی است. در این موارد روش درمانی متداول استفاده از اتوگرافت‌های عصبی است. لیکن از آنجا که این روش با محدودیت‌های بسیاری مواجه است، پژوهشگران حوزه ترمیم اعصاب به دنبال ارائه روش‌های جایگزین می‌باشند. یکی از مهم‌ترین روش‌های پیشنهاد شده تا به امروز، استفاده از داربست‌های زیستی به‌منظور ترمیم محل جراحت اعصاب محیطی است. در این میان بسیاری از پژوهشگران بر این عقیده‌اند که با توجه به نقش مهم ماتریکس خارج سلولی در پیشبرد روند ترمیم، ساخت داربست‌هایی از جنس ترکیبات ماتریکس خارج سلولی می‌تواند از طریق شبیه‌سازی ساختار فیزیکی و شیمیایی ماتریکس خارج سلولی طبیعی اعصاب محیطی، بستر مناسبی را برای رشد آکسون‌های در حال ترمیم فراهم آورد. از این رو آشنایی با نقش ترکیبات ماتریکس خارج سلولی در روند ترمیم اعصاب محیطی از ضروریات مورد نیاز برای پژوهشگران حوزه ترمیم اعصاب و مهندسی بافت‌های عصبی می‌باشد. بنا بر همین نیاز در مقاله پیش رو، مروری بر نقش برخی از مهم‌ترین ترکیبات ماتریکس خارج سلولی در فرآیند ترمیم اعصاب محیطی انجام گرفته است.