مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: اهمیت فعالیت بدنی و رابطه آن با کاهش بیماری‌های قلبی و عروقی  به خصوص پر فشارخونی را نمی‌توان نادیده گرفت و فعالیت ورزشی، یکی از روش‌های غیردارویی جهت درمان پرفشاری خون محسوب می‌شود. هدف از این پژوهش مقایسه‌ی تأثیر دو نوع تمرین هوازی پیوسته و متناوب بر استمرار کاهش فشارخون بعد از ورزش در زنان میانسال مبتلا به فشارخون بالا بود.

روش  کار: آزمودنی‌های این تحقیق نیمه تجربی،20زن داوطلب دارای فشارخون بالا به صورت نمونه‌گیری در دسترس، گزینش و پس از تکمیل پرسش‌نامه به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی با شدت ثابت (۱0 نفر) و شدت متغیر (۱0 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ‌های گروه تمرین هوازی با شدت ثابت فعالیت هوازی را پیوسته با شدت 60%حداکثر ضربان قلب انجام دادند.گروه تمرین هوازی با شدت متغیر، فعالیت را با شدت متغیر که شامل 2 دقیقه رکاب زدن با شدت 50% حداکثرضربان قلب و 1 دقیقه با70% حداکثرضربان قلب انجام دادند. ضربان قلب و فشار خون سیستولی و دیاستولی در قبل و همچنین هر 30 دقیقه به مدت 10ساعت پس از فعالیت اندازه‌گیری شد. با استفاده از آزمون‌های تی تست مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه‌گیری‌های مکرر یافته‌ها در سطح معنی داری 05/0 p< بررسی شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که یک جلسه تمرین هوازی با شدت‌های ثابت و متغیر بر تغییرات میانگین فشارخون سرخرگی زنان میانسال تاثیر معناداری ندارد.

نتیجه‌‌گیری: هر چند یک جلسه تمرین هوازی با شدت‌های ثابت و متغیر بر تغییرات میانگین فشارخون سرخرگی زنان میانسال تاثیر معناداری نداشت، اما کاهش میانگین فشار سرخرگی تا 10ساعت ادامه داشت که در شدت ثابت این کاهش بیشتر بوده، که نشان می دهد که فعالیت هوازی به ویژه با شدت ثابت برای بیماران پرفشارخونی می‌تواند موجب کاهش فشارخون آن‌ها تا چند ساعت پس از تمرین شود.