مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس تیپ یک (T1DM) یک بیماری اتو ایمیون مزمن است که بروز سایر اختلالات اتوایمیون از جمله اختلالات عملکرد تیروئید به همراه آن گزارش شده است. مطالعه حاضر جهت بررسی شیوع اختلالات اتوایمیون تیروئید در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 انجام شد.

روش کار: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، تعداد 150 بیمار مبتلا به دیابت نوع یک در محدوده سنی 7 تا 17 سال که طی سال های 1385 تا 1390 به بیمارستان های علی اصغر و حضرت رسول شهر تهران مراجعه داشته اند، به روش نمونه گیری در دسترس جهت مطالعه انتخاب شده و پرونده بیماران از نظر جنس، سن، سن شروع بیماری دیابت، طول مدت ابتلا به دیابت، متوسط HbA1c بیماران و همچنین سطوح هورمون های تیروئیدی T3، T4 و همچنین هورمون TSH، آنتی بادی های ضد تیروئید از جمله آنتی تیروئید پراکسیداز (anti-TPO) و آنتی تیروگلوبولین (anti-Tg) بررسی شد. برای مقایسه متغیرهای کیفی از آزمون  Chi-Square و برای مقایسه متغیرهای کمی از آزمون تی مستقل استفاده شد.

یافته‌ها: 82 نفر (7/54 درصد) از بیماران مونث و 68 نفر (3/45 %) مذکر بودند و میانگین سنی آن ها 8/2 ± 5/11 سال بود. آنتی بادی ضد تیروئید پراکسیداز (anti-TPO) در 41 نفر از بیماران (3/27%) و آنتی بادی ضد تیروگلوبولین (anti-Tg) در 23 نفر (3/15%) مثبت گزارش شد و 16 نفر از بیماران (6/10%) anti-TPO و anti-Tg به طور همزمان مثبت بودند. فراوانی هیپوتیروئیدی بالینی (9/21 درصد) و هیپوتیروئیدی تحت بالینی (3/7 %) در بیماران با anti-TPO مثبت بیشتر از بیماران با anti-TPO منفی بود. وجود آنتی بادی های ضد تیروئید با عواملی از جمله، جنسیت(P=0/040) ، سن بالاتر(p=0/0001)، طول مدت ابتلا به دیابت بیشتر(p=0/0001)، و سطوح HbA1c بالاتر(p=0/0001) در ارتباط بود.

نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای اختلالات اتوایمیون تیروئید در کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1 بررسی و غربالگری این بیماران از جهت اختلالات مذکور با استفاده از آنتی بادی های ضد تیروئید توصیه می گردد.