مجله علوم پزشکی رازی

 زمینه و هدف: عدم توجه به دستورالعمل های استاندارد موجود، موجب وخامت پیامد در مبتلایان به فیبریلاسیون دهلیزی و در نهایت افزایش بار مالی تحمیل شده بر پیکره نظام اقتصادی جوامع خواهد شد. لذا در مطالعه حاضر تصمیم بر ارزیابی عملکرد مواجهه با بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی شد.

 روش کار: اقدامات درمانی اتخاذ شده در 506 بیمار مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از تعیین استاندارد طلایی (پروتکل انجمن قلب آمریکا) و جمع آوری داده ها از شاخص کاپا (κ) جهت ارزیابی Inter-rater Reliability بین اقدامات صورت گرفته توسط پزشکان با استاندارد طلایی استفاده شد.

 یافته ها: شایع ترین اقدام در کنترل ضربان تجویز دیگوکسین بود که استفاده از آن برطبق استاندارد طلایی، در اغلب موارد اندیکاسیونی ندارد. ضریب کاپای بدست آمده در این زمینه برابر با 12/0 (14/0-096/0- :CI 95%) می باشد که در طبقه ضعیف قرار دارد بدین مفهوم که اقدامات ارائه شده توسط پزشکان فاصله زیادی با استاندارد طلایی دارد (0001/0>p). ضریب کاپای بدست آمده در خصوص درمان های ضدانعقادی نیز برابر 07/0 (023/0=p؛ 14/0-001/0-:CI 95%) بود. بنابراین میزان سازگاری درمان ضدانعقادی اتخاذ شده توسط پزشکان با استاندارد طلایی در سطح ضعیفی قرار دارد.

 نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد درصد کثیری از پزشکان، از استانداردهای درمانی آگاهی نداشته و همچنان از روش های قدیمی استفاده می کنند. همین امر ممکن است موجب بروز پیامدهای خطرناک بیماری و افزایش بار تحمیل شده بر بیمار و سیستم بهداشت و درمان کشور گردد.