مجله علوم پزشکی رازی

    هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر اضافه کردن تمرین دویدن به جلو و عقب در یک برنامه تمرینی تخته تعادل، بر روی برخی آزمونهای عملکردی تعادل استاتیک بود. در این پژوهش 65 مرد سالم جوان بروش غیر احتمالی ساده انتخاب شدند و بروش تصادفی به سه گروه تقسیم‌بندی شدند. گروه اول شامل 25 نفر بودند که ابتدا تمرین دویدن به جلو را بمدت 10 دقیقه و سپس تمرینات روی تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. گروه دوم نیز شامل 25 نفر بودند که ابتدا تمرین دویدن به عقب را بمدت 10 دقیقه و سپس تمرینات روی تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. گروه سوم شامل 15 نفر بودند که تنها تمرینات تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. برای هر یک از گروهها، تمرین بمدت 6 هفته و بصورت 3 جلسه در هر هفته تکرار گردید. آزمونهای عملکردی تعادل استاتیک شامل حداکثر زمان ایستادن بر روی پای غالب بصورت صاف بر روی سطح سفت ( A )، ایستادن بر روی پای غالب بصورت صاف بر روی سطح نرم( B )، ایستادن بر روی پای غالب بصورت نیمه چمباتمه بر روی سطح سفت( C ) و ایستادن بر روی پای غالب بصورت نیمه چمباتمه بر روی سطح نرم( D ) بودند که همگی با چشمان بسته انجام شدند.

این آزمونها در 4 مرحله و در فواصل زمانی 2 هفته‌ای اندازه‌گیری شدند. در کل اختلاف معنی‌داری در میانگین مقادیر آزمونها پس از 6 هفته تمرین بین سه گروه دیده نشد. ولی در پایان هفته دوم اختلاف معنی‌داری در میانگین مقادیر آزمونهای A ، B و D بین سه گروه دیده شد که این اختلاف ناشی از میانگین مقادیر آزمونهای A ، B و D در گروه دویدن به عقب بود. می‌توان نتیجه‌گیری نمود دو هفته تمرین دویدن به عقب باعث تسهیل اثرات تمرین تخته تعادل بر روی تعادل استاتیک می‌گردد.