مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : امروزه یکی از مفاهیم اصلی در سیستم ‌ های خدمات بهداشتی- درمانی حفظ ایمنی و امنیت بیمار است و اظهار به خطای پزشکیِ روی بیمار به خود بیمار و سیستم آموزشی، یک جنبه مهم اخلاقی و ضروری مراقبت است که باعث کاهش بروز خطا می‌شود. این مطالعه با هدف شناسایی نگرش‌های دستیاران پزشکی نسبت به خوداظهاری خطاهای پزشکی و عوامل شایع مؤثر بر آن انجام گرفت.

  روش کار : مطالعه حاضر که از نوع توصیفی پیمایشی می‌باشد، بر روی 150 نفر از دستیاران پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفت که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شده بودند. جهت گردآوری داده‌ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. داده‌های جمع آوری شده وارد نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 16 شده و با استفاده از روش‌های آمار توصیفی در مورد اهداف به قضاوت پرداخته شد.

  یافته ها: 125 دستیار پرسشنامه را تکمیل کردند (میزان پاسخ دهی3/83%). به طور کل بیشتر دستیاران (78 نفر|4/62%) موافق این بودند که خطاهای پزشکی یکی از مهم‌ترین مشکلات جدی در مراقبت‌های بهداشتی- درمانی به شمار می‌روند. تقریباً بیشتر دستیاران (83 نفر|4/66%) موافق این بودند که خطاهای جدی باید برای بیماران اظهار شود. فقط 8/36% (46 نفر) از دستیاران موافق این بودند که خطاهای خفیف باید برای بیماران اظهار شود و تقریباً بیشتر از نیمی از دستیاران (75 نفر|60%) موافق این بودند که خطاهای قریب الوقوع باید برای بیماران اظهار شود. تقریباً همه دستیاران (114 نفر|2/91%) علاقمند بودند که درباره‌ی اظهار خطاهای پزشکی برای بیماران آموزش ببینند.

  نتیجه ‌ گیری : با توجه به علاقمندی دستیاران به آموزش درباره اظهار خطاهای پزشکی، طراحی یک برنامه درسی رسمی برای آموزش دانشجویان پزشکی مورد نیاز است و همچنین نیاز به تمرین دانشجویان بر بالین بیمار و نظارت از طرف مسئولین وجود دارد تا دانشجویان و دستیاران پزشکی در پایان آموزش، بتوانند به طور مستقل خطاهای پزشکی را اظهار کنند.