مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: کفش تنها محل تماس پا با زمین است و هر تغییری در آن بر روی ثبات بدن و کنترل تعادل فرد در حین راه­رفتن اثر مستقیم می­گذارد. ریسک لغزیدن و افتادن مربوط به جنس کفش، ویژگی­های سطح راه­ رفتن و طراحی هندسی تخت کفش می­باشد. هدف این تحقیق سنجش تاثیر عمق­های مختلف شیار تخت کفش بر روی پایداری حین راه­رفتن بر روی دو سطح خشک و لغزنده می­باشد.

روش کار: در این مطالعه نیمه­تجربی، 22 مرد جوان با میانگین سنی 43/3±5/24 سال با کفش استاندارد آکسفورد با سه عمق متفاوت شیارهای تخت کفش بر روی دو سطح خشک و لیز راه رفتند و در کل 6 حالت مختلف آزمایش را انجام دادند. داده­ها با استفاده از دو دستگاه آنالیز حرکت و صفحه نیرو جمع­آوری گردید. فرکانس نوسانات مفصل مچ پا و ضریب اصطکاک به عنوان معیارهای میزان پایداری مورد محاسبه قرار گرفتند.  آزمون­ آماری مورد استفاده شامل تی­زوجی بود.

یافته­ها: نتایج نشان داد که بر روی هر دو سطح خشک و لیز، افزایش عمق شیارهای تخت کفش منجر به افزایش ضریب اصطکاک بین کفش و سطح و کاهش نوسانات مفصل مچ پا در حین راه رفتن می­شود (05/0p<). همچنین ضریب اصطکاک بر روی سطح لیز به طور معناداری کمتر از سطح خشک بود (01/0p<). 

نتیجه­گیری: هدف این مطالعه یافتن عمق شیاری برای پایداری بهینه بوده و با توجه به سه عمق شیار تخت کفش مورد آزمایش، به نظر می­رسد عمق شیار 5 میلی متر برای کاهش نوسانات مفصل مچ پا و افزایش اصطکاک مناسب‌تر می­باشد.