مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: سواد سلامت میزان ظرفیت هر فرد برای کسب، تفسیر و درک اطلاعات اولیه از خدمات سلامتی است که برای تصمیم‌گیری متناسب در این حوزه ضروری می باشد.افراد با سواد سلامت ناکافی با احتمال کمتری از برنامه مراقبتی پیشنهادی تبعیت می نمایند. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر برنامه آموزشی در قالب گروه های کوچک بر ارتقاء میزان آگاهی و سواد سلامت بیماران زن دیابتی نوع 2 طراحی و اجرا گردید.

روش‌کار: این مطالعه از نوع شاهد دار تصادفی شده بود که روی 160 بیمار زن دیابتی نوع 2 که با روش تخصیص تصادفی بلوکی در دو گروه مداخله و مقایسه قرار گرفتند, انجام شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه استاندارد کوتاه سواد سلامت (Test Of Functional Health Literacy in Adults= TOFHLA) و پرسشنامه خودساخته جهت سنجش آگاهی بیماران از دیابت بود. مداخله آموزشی طی 6 جلسه 45-60 دقیقه ای در قالب گروه های کوچک 5-12 نفر برای گروه مداخله انجام گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS16 و آزمون های آماری تی مستقل (Independent t- test) ، کروسکال والیس (Kruskal-Wallis) و تحلیل کوواریانس (Co-Variation) و کای اسکویر (Chi-square) استفاده شد.

یافته­ها: دو گروه از نظر متغیرهای فردی با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند (073/0 =p). قبل از مداخله تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر آگاهی و سواد سلامت مشاهده نشد، اما بعد از مداخله، تفاوت معناداری بین آگاهی (001/0> p) و سواد سلامت (001/0>p) در دو گروه مشاهده گردید که این تاثیر در گروه مداخله موثر تر بود.

نتیجه­گیری: نتایج مطالعه نشان داد که آموزش در گروه مداخله با استراتژی گروه های کوچک دارای اثر بخشی در مقایسه با آموزش های رایج دیابت  می باشد.