مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف: اگرچه عواملی مانند طول، محل و قطر ایمپلنت و همچنین کیفیت استخوان با میزان شکست درمان ایمپلنت­های دندانی ارتباط دارند ولی سیگار کشیدن به عنوان یک عامل مستعد کننده که منجر به میزان شکست بالاتری می­شود، مطرح می­باشد. آگاهی از ارتباط میان مصرف سیگار با میزان تحلیل استخوان و ماندگاری ایمپلنت می­تواند گام مؤثری در جهت رفع این مشکلات باشد .

  روش کار: این مطالعه هم گروهی گذشته نگر بر روی ایمپلنت‌های دندانی سیستم Straumann کاشته شده در 36 بیمار انجام گرفت. پس از اخذ رضایت نامه کتبی و معاینه کلینیکی بیماران، بر اساس پرسش نامه تدوین شده اطلاعات مربوط به سن، جنس، وضعیت سیستمیک، تاریخ جراحی، دندان جایگزین شده با ایمپلنت، طول ایمپلنت، مدت زمان کاشت ایمپلنت به ماه و مصرف سیگار ثبت شد. ایمپلنت­ها در دو گروه بیماران غیر سیگاری (60 نمونه) و بیماران سیگاری (30 نمونه) قرار گرفتند. پس از اخذ OPG نوع اکلوژن، بهداشت دهان، وضعیت دندان مقابل ایمپلنت (Bleeding on Probing) BOP و (Packet Probing Depth) PPD در پرسش نامه وارد شد. در نهایت میزان تحلیل استخوان، با اندازه­گیری تغییرات ارتفاع استخوان اطراف ایمپلنت از هنگام جراحی تا زمان انجام مطالعه، از روی رادیوگرافی محاسبه شد.

  یافته‌ها: آزمون­های آماری اختلاف معنی‌داری بین درجات مختلف BOP و PPD با مصرف سیگار نشان داد. میزان متوسط تحلیل استخوان در افراد غیرسیگاری و سیگاری به ترتیب 51/0 ± 32/0 و 52/0 ± 69/0 میلی­متر محاسبه شد . در این مطالعه، رابطه معنی داری بین میزان تحلیل استخوان و مصرف سیگار به دست آمد (021/0 p = ).

  نتیجه‌گیری: با توجه به تأثیر منفی سیگار بر میزان تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و ماندگاری آن، باید تأکید بیشتری بر ترک سیگار در این بیماران نمود.