مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : بازسازی و ترمیم استخوان از دست رفته، خواه ناشی از علل فیزیولوژیک و خواه به سبب عوامل پاتولوژیک یکی از انگیزه­های جراحان از زمان­های دور بوده است. داروهای استاتینی به عنوان پایین آورنده کلسترول مورد استفاده قرار می گیرند. با این حال این داروها دارای اثرات موثر در بافت استخوان بوده و می توانند در استخوان دارای تاثیر مثبتی باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی احتمال تاثیر سیمواستاتین بر روند استخوان سازی در نقیصه تجربی ایجاد شده در استخوان متراکم فمور موش صحرایی به عنوان الگوی آزمایشگاهی می­باشد.

  روش‌کار: این مطالعه تجربی آزمایشگاهی برروی 30 سر موش صحرایی نر نژاد Sprague dawley انجام شد. موش­ها به صورت تصادفی به 3 گروه (آزمایش و شاهد) تقسیم شدند. پس از القای بیهوشی عمومی با استفاده از مته دندانپزشکی سوراخی به قطر 2 میلی­متر در عرض استخوان فمور تا رسیدن به کانال مدولاری ایجاد شد. پس از جراحی، گروه شاهد سرم فیزیولوژی به صورت خوراکی دریافت نمود و گروه­های آزمایش 1 و2 به ترتیب 10 و 20 میلی­گرم به ازای کیلوگرم سیمواستاتین به صورت خوراکی دریافت نمودند. 45 روز پس از جراحی، موش­ها آسان­کشی شده و مقاطع هیستوپاتولوژیک از محل نقیصه ایجاد شده تهیه و رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین انجام گردید و مورد ارزیابی هیستوپاتولوژی و هیستومورفومتری قرار گرفت. جهت آنالیز داده ‌ ها از آزمون آماری ( ANOVA ) کروسکال والیس و آزمون تعقیبی یو-من ویتنی و بسته نرم‌افزاری SPSS ویرایش 18 استفاده شد.

  یافته‌ها: در گروه شاهد محل نقیصه توسط استخوان نابالغ به همراه فضاهایی از مغز استخوان پر شده بود و یک استخوان سازی ضعیفی در محل نقیصه قابل مشاهده بود. در گروه­های آزمایش مقادیر فراوانی از ترابکول­های استخوانی جوان شکل گرفته بود که به صورت سازمان یافته به نظر می‌رسید. نتایج ارزیابی هیستومورفومتری نشان داد که سیمواستاتین دارای تاثیر معنی­داری در التیام استخوان در گروه­های مورد آزمایش دوم و سوم نسبت به گروه شاهد می­باشد، اما تاثیر معنی­داری مابین دو گروه دریافت کننده دوز پایین و بالای سیمواستاتین وجود نداشت.

  نتیجه­گیری: نتایج این مطالعه نشان می­دهد که سیمواستاتین قادر به تحریک استخوان­سازی در موش صحرایی می­باشد.