مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : پروبیوتیک­ها به عنوان میکروارگانیسم­های گوناگونی تعریف می­شوند که دارای اثرات مفید در جلوگیری و درمان شرایط پاتولوژیک ویژه هستند. عمل باکتری­های لاکتیک اسید وابسته به گونه و سویه­ خاص می­باشد و بستگی به میزان کافی باکتری حاضر در روده­ها دارد. پیچیدگی در شناسایی و طبقه­بندی سویه­ها، به دلیل آنکه منافع فقط ممکن است متعلق به سویه های خاص باشد، تحقیقات را مشکل کرده است. به علت آن که تاکنون پژوهشی در مورد کاربرد پروبیوتیک­های بومی ایران انجام نشده است، هدف از این طرح بنیادی کاربردی، مطالعه اثر لاکتوباسیلوس برویس بر ترمیم زخم پوستی می­باشد.

  روش ‌ کار : در این مطالعه تجربی، تعداد 22 سویه لاکتوباسیل جدا شده از محصولات لبنی سنتی ایران از نظر تولید اگزوپلی ساکارید با روش فنول سولفوریک بررسی شدند. لاکتوباسیلوس برویس که تولید اگزوپلی­ساکارید بالایی داشت، انتخاب گردید. برای بررسی اثر این پروبیوتیک، موش­های صحرایی نر از نژاد ویستار به گروه­های پنج­­تایی تجربی، کنترل و کنترل منفی تقسیم شدند. زخمی مربع شکل به ابعاد cm 5/1 × 5/1 در پشت موش‌های صحرایی ایجاد شد. دو گروه­ کنترل و تجربی به ترتیب تحت درمان موضعی با اوسرین و اوسرین حاوی Cfu/ml 1011×1 لاکتوباسیلوس برویس قرار گرفتند اما گروه کنترل منفی، درمانی دریافت نکردند. زخم پوستی موش­ها به ترتیب پس از کشته شدن در روزهای 1، 3 و 14 نمونه برداری و تحت مطالعات بافت­شناسی و آماری قرار گرفت. نتایج آزمایش­ها به صورت میانگین ± انحراف معیار گزارش شد و از آزمون آماری ANOVA برای تحلیل داده ها استفاده گردید.

  یافته­ها : درصد بهبودی زخم (76/91%) و التهاب در گروه تجربی در روز چهاردهم نسبت به گروه­های کنترل (33/74%) و کنترل منفی (51/73%) دارای اختلاف معنی­داری بود (001/0 p< ). تعداد نوتروفیل­ها در گروه تجربی در فازهای بعدی ترمیم در مقایسه با گروه­های کنترل و کنترل منفی کاهش داشت.

  نتیجه­گیری : مطالعه حاضر نشان داد که لاکتوباسیلوس برویس به طور معنی­داری موجب کاهش التهاب و تسریع روند بهبود زخم در موش­های صحرائی شد. این یافته­ها می­تواند در آینده نزدیک مورد استفاده کلینیکی قرار گیرد.