مجله علوم پزشکی رازی

  جوش نخوردن شکستگی گردن استخوان ران در گروههای مختلف سنی در کشورهای در حال توسعه یکی از مسائل بغرنج در ارتوپدی است.

  علیرغم پیشرفت های قابل ملاحظه در تکنیکهای جراحی و وسایلی که برای ثابت کردن شکستگی گردن استخوان ران بکار می رود هنوز حدود 3/1 از شکستگی های گردن استخوان ران که با جابجائی همراه می باشند دچار عارضه جوش نخوردن می گردند.

  روش های مختلفی که برای درمان این عارضه بکار می رود عبارتند از ثابت کردن شکستگی با یا بدون پیوند استخوان ساده و یا با ریشه عروقی استئوتومی انتهای فوقانی ران با یا بدون پیوند استخوان و بالاخره آرتروپلاستی مفصل ران.

  بین سالهای 1358 تا 1376 در 27 بیماری که دچار عارضه جوش نخوردن گردن استخوان ران شده بودند استئوتومی انتهای فوقانی ران (velgusizing) انجام گرفت.

  بیماران 17 تا 79 ساله و دارای میانگین سن 45 سال بودند. اکثرا این بیماران دچار شکستگیهای همراه با جابجائی گردن استخوان ران شده و تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند ولی وسائلی که برای ثابت کردن شکستگیها بکار رفته بود دچار نقص شده و جابجا شده بودند.

  تمام بیماران از درد و محدودیت حرکات مفصل ران شکایت داشتند و قادر به راه رفتن بدون وسایل کمکی نبودند زاویه متوسط بین سر و گردن استخوان ران 107 درجه (80 تا 120 درجه) و کوتاهی آنها بطور متوسط 5/2 سانتی متر بود.

  بعد از استئوتومی شکستگی 24 نفر از 27 بیمار در فواصل زمانی 3 تا 10 ماه جوش خورده ( بطور متوسط 5 ماه) از سه بیمار دیگر یکنفر دو ماه بعد از عمل جراحی به علل دیگر فوت نمود ( بیمار 79 ساله) و دو بیمار د راثر نقص وسائل تثبیت کننده شکستگی بهبود نیافتند.

  نکروز آواسکولار خفیف در 5 بیمار وجود داشت که در موقع بررسی علائم بالینی نداشتند. درد و محدودیت حرکات مفصلی بیماران بطور قابل ملاحظه ای بهبود یافت بطوریکه بعد از جوش خوردن از وسایل کمکی برای راه رفتن استفاده نمی کردند و کوتاهی پای آنان به طور متوسط به یک سانتی متر تقلیل یافت.

  بنابراین به نظر می رسد استئوتومی انتهای فوقانی ران، عمل جراحی ساده و موثری برای درمان شکستگیهای گردن استخوان ران به خصوص در جوانان می باشد.