مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: مطالعات متعددی اثر نوروپروکتیو هیپوترمی را در درمان ضایعات نخاع نشان داده اند، ولی اثر هیپوترمی تاخیری هنوز مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر متیل پردنیزولون بر ضرب العجل درمانی(Therapeutic Window)هیپوترمی در ضایعه تجربی نخاع در رت (موش صحرایی) با استفاده از شمارش سلول‌های چند هسته ای(PMN) در محل ضایعه می‌باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، بیست وچهار موش صحرایی (300-260 گرم) در۶ گروه ۴ تایی قرار گرفتند: 1(گروه لامینکتومی)، 2(گروه ضایعه نخاعی)، 3(گروه ضایعه نخاعی + متیل پردنیزولون)، 4 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی زودرس)، 5 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری) و 6 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون). ضایعه نخاعی توسط روش پرتاب وزنه(Weight drop) در ناحیه T9 حیوانات که تحت بیهوشی بودند، انجام شد. نمونه نخاع ۷ساعت بعد از لامینکتومی جدا و تعداد سلول‌های چند هسته‌ای توسط میکروسکوپ نوری شمارش شدند. نتایج به روش آنالیز واریانس یک طرفه (One-way ANOVA) بررسی شدند.

یافته‌ها: هیپوترمی زودرس و متیل پردنیزولون به صورت واضح تعداد سلول‌های چند هسته ای‌های انفیلتره شده به دنبال ضایعه نخاع را کم کردند، ولی هیپوترمی تاخیری نتوانست تاثیر واضح داشته باشد. در گروه هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون ( گروه 6 )هر چند تعداد سلول‌های چند هسته‌ای کم شدند، ولی به نظر می‌رسید این نتیجه به واسطه متیل پردنیزولون بوده و هیپوترمی تاخیری تاثیر نداشته است.

نتیجه‌گیری: متیل پردنیزولون نمی‌تواند Therapeutic window هیپوترمی متوسط سیستمیک را برای درمان ضایعه نخاعی خفیف در موش صحرایی افزایش دهد.