مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: تنگی‌ تحت گلوت از جمله بیماری‌هایی است که کیفیت زندگی و در مواردی، حیات فرد را به مخاطره می‌اندازد. درمان‌های متعددی برای آن وجود دارد که هرکدام مزایا و معایب و نیز میزان موفقیت خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی موفقیت درمان‌های جراحی انجام شده در بیماران دچار تنگی تحت گلوت مراجعه‌کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) بود.

روش بررسی: این مقاله به‌صورت مقطعی بر روی 42 بیمار دچار تنگی تحت گلوت در درجات مختلف مراجعه‌کننده به بخش گوش و گلو و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) طی سالهای 1379 الی 1386 انجام شده‌است. قبل از جراحی، ب‌وسیله لارنگوسکوپی مستقیم، میزان و طول تنگی تعیین گردیده‌است. بعد از عمل نیز بر اساس موفقیت‌آمیز بودن دکانولاسیون و در مواردی با لارنگوسکوپی مستقیم، میزان تأثیر عمل بررسی شده‌است. از آزمون‌های t-test و مجذور کای جهت مقایسه استفاده گردید.

یافته‌ها: میانگین سنی بیماران بررسی‌شده در زمان مراجعه، 3/23 سال با انحراف معیار 2/11 سال بود.
32 بیمار (76%) سابقه انتوباسیون طولانی داخل تراشه داشته‌اند. در 23 بیمار، عمل جراحی بسته از طریق آندوسکوپ با لیزر یا روش میکروسرجری یا بوژیناژ صورت گرفته‌است. در 19 بیمار جراحی باز شامل 16 مورد عمل لارنگوفیشر و گذاشتن استنت و 3 مورد رزکسیون قطعه استنوز و آناستوموز، صورت گرفته‌است. میزان کلی موفقیت در اعمال جراحی حدود 73% بوده است.

نتیجه‌گیری: انتخاب روش و تکنیک مناسب جراحی در درمان موفقیت‌آمیز بیماران دچار تنگی تحت گلوت نقش مهمی دارد. در بیماران مورد مطالعه بیشترین درصد موفقیت، در رزکسیون قطعه استنوز و آناستوموز و بعد از عمل لارنگو فیشر بوده است.