مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: میزان بروز شکستگی‏های دیستال فمور تقریباً 37 در 100 هزار فرد در سال می‏باشد. شکستگی دیستال فمور به دلیل میزان بالای عوارض آن از چالش‏های مهم درمانی می‏باشد و تاکنون تکنیک‏های مختلفی برای درمان آن پیشنهاد و به کار گرفته شده است. تا کنون مطالعه‏ای در مورد ارزیابی روش نیل رتروگراد
(Retrograde Intra Medullary Nail-RIN) و مقایسه آن با روش لاکینگ کوندیلار پلیت (Locking Condylar Plate-LCP) در ایران انجام نشده است. هدف از این مطالعه، ارزیابی میزان واقعی موفقیت این عمل در درمان شکستگی‏های دیستال فمور است.

روش بررسی: در این مطالعه مشاهده‌ای، مقطعی- تحلیلی 38 بیماری که در طول سال‏های 86-1384 تحت عمل جراحی نیل رتروگراد (RIN) یا لاکینگ کوندیلار (LCP) قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. برای مشخص کردن محدوده حرکتی و دفورمیتی‏های احتمالی، از بیماران برای حضور در درمانگاه دعوت به عمل آمد. پس از به دست آمدن همه فاکتورهای لازم، نتیجه دو عمل با یکدیگر مقایسه شد. در آنالیز تحلیلی از آزمون‏های t مستقل، مجذور کای و همبستگی پیرسون استفاده شد. سطح معنی‏دار کمتر از 5% در نظر گرفته شده است. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS V. 16 تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‏ها: پراکندگی سنی و جنسی در دو گروه یکسان بود. میزان دامنه حرکت مفصل زانو (محدوده حرکتی)، مدت زمان لازم برای یونیون (جوش خوردگی) و نیاز به عمل مجدد در دو گروه اختلاف معنی‏داری نداشت. درد زانو و عفونت زانو در بیمارانی که به روش LCP جراحی شده بودند به طور معنی‏داری بیشتر بود، ولی میزان بدجوش خوردگی (Mal:::union:::) در گروه LCP بیشتر مشاهده شد.

نتیجه‏گیری: نتایج مطالعه حاضر و بررسی مطالعات دیگر در مجموع نشان می‏دهد که در درمان شکستگی‏های دیستال فمور، تکنیک LCP ارجحیت دارد. البته باید خاطر نشان کرد که نتایج جراحی RIN در کشور ما در مقایسه با سایر مطالعات بدتر بوده است. همچنین با توجه به تعداد محدود مطالعات در مورد روش LCP، انجام مطالعات آینده نگر و با حجم نمونه بیشتر در این مورد پیشنهاد می‏گردد.