مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: استافیلوکوک آرئوس، یکی از مهم‌ترین عوامل عفونت‌های بیمارستانی بوده که در عفونت‌های اکتسابی از محیط‌های غیر بیمارستانی نیز نقش دارد. مقاومت دارویی این باکتری به متی‌سیلین که از سال 1961 در بسیاری از نقاط دنیا گزارش شد، باعث گردید که نقش وانکومایسین به‌عنوان آخرین دارو در زنجیره درمان عفونت ناشی از استافیلوکوک آرئوس مورد توجه قرار گیرد.

با توجه به موارد کاهش حساسیت یا مقاومت به وانکومایسین که به ترتیب از سال 1996 و 2002 میلادی گزارش شده است، هدف از این مطالعه بررسی حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد (MIC‌Minimum Inhibitory Concentration-) وانکومایسین در استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران بستری و مقایسه آن با موارد جدا شده از بیماران سرپایی می‌باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی ـ تحلیلی از فروردین 1385 تا مهر 1386، 200 نمونه استافیلوکوک آرئوس از نمونه‌های کلینیکی شامل خون، خلط، ادرار و ترشحات سینوس جدا شد. سپس با روش استاندارد شده انتشار از دیسک، ابتدا حساسیت آن به وانکومایسین مورد بررسی قرار گرفت و پس از اندازه‌گیری منطقه ممانعت از رشد، حداقل غلظت ممانعت کنندگی (MIC) وانکومایسین توسط نوارهای E- test تعین شد. نتایج با استفاده از نرم‌افزار SPSS V. 11 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای آنالیز آماری از آزمون t استفاده گردید.

یافته‌ها: در 125 استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیماران بستری، MIC وانکومایسین (g/ml‌m) 2-1 میکروگرم در هر میلی‌لیتر و اندازه منطقه عدم رشد وانکومایسین mm‌18-14 بود. در 75 استافیلوکوک آرئوس جدا شده از بیمارن سرپایی، MIC وانکومایسین g/ml‌m5/1-75/0 و�اندازه منطقه عدم رشد و انکومایسین mm20-16 بود.

نتیجه‌گیری: نتیجه کلی حاصل از این مطالعه نشان دهنده افزایش میزان حداقل غلظت ممانعت از رشد وانکومایسین (MIC) در بیماران بستری نسبت به بیماران سرپایی است.