مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: همودیالیز، شایع‌ترین روش درمانی در بیماران مبتلا به بیماری مرحله انتهایی کلیوی (End stage Renal Disease - ESRD) می‌باشد. بعلاوه، دستیابی عروقی (Vascular Access) بخش مهمی از اقدامات انجام شده جهت انجام دیالیز در این بیماران است. مطالعات مختلف نتایج متفاوتی از شیوع انواع دستیابی‌های عروقی و میزان بقاء آنها می‌دهند. در مطالعه حاضر، شیوع و بقاء انواع دستیابی‌های عروقی در بیماران همودیالیزی ایران بررسی می‌شود.

روش بررسی: در این مطالعه که به صورت مقطعی انجام گرفت، بیماران ESRD تحت همودیالیز در مراکز دیالیز تهران در دی ماه 1384 وارد مطالعه شدند و 700 بیمار در بررسی شیوع و 198 دستیابی از 100 بیمار در بررسی میزان بقاء، مورد بررسی قرار گرفتند. در آنالیز آماری ازLog-Rank، Cox Regression، Life Tables و
Kaplan Meier استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSSV13 آنالیز شدند.

یافته‌ها: از میان 700 بیمار مورد مطالعه بررسی شیوع، فیستول شریانی- وریدی در 4/93%، گرافت در 3% و کاتتر در 6/3% بیماران مشاهده شد. در بررسی بقاء، میانگین بقاء (Artiro Venous Fistula) AVF (36/170 to 67/118CI= 95%) 52/144 ماه  و میانگین بقاء (Arterio Venous Graft) AVG، (03/46 to 83/18CI= 95%) 43/32 ماه بود. نتایج (Log-Rank) تفاوت آماری معنی‌داری را میان دو گروه نشان داد (000/0P=). بعلاوه بقاء یک، سه و پنج ساله برای AVF به ترتیب 42/76%، 54/61% و 86/56% بود. همچنین میان بقاء AVF و محل دستیابی عروق ارتباط آماری معنی‌داری به دست آمد (0038/0P=).

نتیجه‌گیری: در مطالعه حاضر، بقاء بیشتری از AVF در مقایسه با AVG به دست آمد. البته استفاده از تکنیک‌های جراحی بهتر و تجربه بالاتر جراح بر میزان بقاء تاثیر دارد.