مجله علوم پزشکی رازی

      پسر بچه ۴ ساله ای به علت ریزش منطقه ای موهای سر توسط والدین به درمانگاه پوست آورده می شود. در معاینه فیزیکی بیمار کودکی است با رشد متناسب، وزن و قد متعادل، رنگ پوست روشن، موهای کاکل و نیمه های ابرو  و مژه سفید، مردمک آبی روشن و اختلالات ماهیچه ای و مفصلی از بدو تولد، که در دو ماهه اخیر دچار ریزش ناگهانی  سندروم و اردنبرگ نوع کلین III مو بصورت منطقه ای در دو قسمت از ناحیه آهیانه ای سرش شده است . با تشخیص تایپ

  تحت بررسی بیشتر قرار گرفت.

    زمینه و هدف: ترانزیشنال سل کارسینومای(TCC) حالب بیماری نادری است که ۵% تومورهای اوروتلیال را تشکیل می­دهد. این بدخیمی حالب درمقایسه باتومورهای کلیه و لگن پروگنوز بدتر و عود و متاستازهای بیشتری دارد. با توجه به پروگنوز بدتر این بیماری نسبت به سایر تومورهای کلیه، لذا یافتن فاکتورهای مرتبط با شدت درگیری و پیشرفت بیماری،‌ می­تواند اهمیت بسزایی در بهبود پروگنوز این بیماران داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی نقش گلبول‌های سفید خون و آلکالن فسفاتاز سرمی در تعیین پیشرفت و درجه (Grade) بیماری در مبتلایان به ترانزیشنال سل کارسینومای حالب و همچنین تعیین ارزش تشخیصی این دو متغیر انجام شد.

روش کار: این مطالعه به روش مقطعی-تحلیلی، بر روی ۳۳ بیمار مراجعه کننده به بیمارستان شهید هاشمی نژاد تهران با تشخیص TCC حالب، از سال۱۳۷۶ تا ۱۳۸۶ انجام شد. تشخیص TCC حالب برای این بیماران طبق نتیجه پاتولوژی صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک به همراه متغیرهای اصلی شامل درجه سرطان (TCC)، تعداد گلبول­های سفید خون محیطی و سطح سرمی آلکالن فسفاتاز برای هر بیمار اندازه گیری و ثبت شد. درجه‌های I و  IIتومور به عنوان کارسینوم‌های با درجه پایین(Low Grade) و درجه‌های III و IV به عنوان کارسینومای با درجه بالا (High Grade) در نظر گرفته شد. اطلاعات جمع‌آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS v,۱۵ و به وسیله آزمون­های Correlation، Kruskal-Wallis، Mann-Whitney، ROC (Receiver Operating Curve) مورد آنالیز قرار گرفت.

یافته‌ها: از ۳۳ بیمار مورد مطالعه، ۲۸ نفر (۸/۸۴%) مرد و ۵ نفر (۲/۱۵%) زن با میانگین سنی ( ۱۰/۱۰= SD)۷۰/۶۱ بودند. بیشترین تعداد گلبول­های سفید خونی به­طور معنی‌داری در بیماران دارای Grade IV با میانگین تعداد (۴/۳۵۹۱=SD) ۱۱۳۰۶ در mm^۳ دیده شد (۰۰۲/۰=P). نتایج آنالیز ROC نشان داد تعداد گلبول­های سفید خون از سطح زیر نمودار یا Area Under Curve (AUC) بیشتری (۰۰۱/۰=P، ۸۲۵/۰=AUC) در مقایسه با سطح سرمی آلکالن فسفاتاز (۰۰۸/۰=P، ۷۷۰/۰=AUC) برخوردار بود. تعداد گلبول­های سفید خونی معادل ۷۸۰۰ در mm^۳ از حساسیت ۳/۸۱%، ویژگی ۵/۷۶%، ارزش اخباری مثبت ۵/۷۶ %  و ارزش اخباری منفی ۲/۸۱% و سطح سرمی آلکالن فسفاتاز معادل IU/L ۱۷۸ از حساسیت ۸/۹۳% و ویژگی ۹/۵۲%، ارزش اخباری مثبت ۲/۶۵% و ارزش اخباری منفی ۹۰%  در این زمینه برخوردار است.

نتیجه گیری: در مطالعه انجام شده، نشان داده شد که با افزایش گرید تومور، تعداد گلبول­های سفید خون و نیز سطح سرمی آلکالن فسفاتاز افزایش می­یابد. همچنین تعداد گلبول­های سفید خونی در همراهی گرید بالا از قدرت بیشتری در مقایسه با آلکالن فسفاتاز برخوردار است. نتایج مطالعه حاضر می­تواند در یافتن بیماران دارای درجه شدیدتر و مستعد پیشرفت که نیازمند اقدامات مناسب­تری می­باشند،‌ کمک نماید.

  زمینه و هدف : سندروم متابولیک ( Metaboloc Syndrome=MetS ) نوعی اختلال فیزیولوژیک و بیوشیمیایی است که با دیابت یا افزایش قند خون ناشتا، چاقی مرکزی، اختلالات سطح پلاسمایی تری گلیسرید و کلسترول و نیز افزایش فشار خون همراه می باشد. برخی نظریه های جدید نشان داده اند که بروز این سندروم در مبتلایان به بیماری های ریوی نظیر برونشیت مزمن و بیماری مزمن انسدادی ریه ( COPD= Chronic Obstructive Pulmonary Disease ) بیشتر از جمعیت عادی است. در این مطالعه قصد داریم تا به بررسی شیوع سندروم متابولیک در مبتلایان به COPD و برونشیت مزمن در یک نمونه ایرانی بپردازیم.

  روش کار : در این مطالعه مقطعی، ۲۰۴ بیمار مبتلا به COPD و برونشیت مزمن مراجعه کننده به درمانگاه ریه بیمارستان حضرت رسول اکرم تهران از نظر ابتلا به سندروم متابولیک بررسی شدند.سطح خونی چربی های خون ( TG و HDL )، سطح CRP ، مصرف سیگار و سطح FBS ارزیابی و ارتباط آن با ابتلا به سندروم متابولیک سنجیده شد.

  یافته ها: شیوع سندروم متابولیک در جمعیت مبتلایان به عوارض ریوی ۴۸% بود. سن بیماران (۰,۰۰۳ = P )، چاقی شکمی (۰.۰۰۱ > P )، FBS بالا (۰.۰۴ = P )، TG بالا (۰.۰۰۱ > P ) و CRP مثبت (۰.۰۰۴ = P ) به عنوان متغیرهای مرتبط با MetS ) شناخته شدند.

  نتیجه ‌ گیری : فراوانی سندروم متابولیک در جمعیت مبتلا به COPD و برونشیت مزمن بیش تر از سایرین است. به نظر می رسد، سن و فرآیندهای التهابی، مهم ترین مکانیسم های دخیل در بروز این سندروم باشند.

  زمینه و هدف : خون محیطی، منبع اصلی از مونوسیت ها برای بررسی بیولوژیکی و ایمنی شناسی می باشد، از این رو روش های جداسازی این سلول ها از اهمیت خاصی برخوردار است. این مطالعه با مقایسه چندین روش، روشی مناسب تر با کمترین آسیب و بیشترین میزان خلوص سلولی در مواردی که امکان استفاده از روش MACS ( Magnetic Activated Cell Sorting ) وجود ندارد ارائه می دهد.

  روش کار : روش هایی از جمله کوت کردن فلاسک ها با کیتوزان (۷)، ژلاتین (۸)، پلاسما (۲) و ژلاتین- پلاسما (۲) می باشند که از نظر میکروسکوپی و زمان مورد نیاز برای جداسازی (مقایسه بین روش های مذکور)، شمارش سلولی (۹)، زنده مانی (۹)، و بیان CD۱۴ به عنوان نشانگر مونوسیتی (۱۰) با روش MACS (۹) با استفاده از روش One-way ANOVA و آزمون Tukey مقایسه شد.

  یافته‌ها: نتایج حاصل نشان داد که کمترین میزان شمارش سلولی مربوط به گروه شاهد و کیتوزان بوده و بیشترین مقدار مربوط به MACS و ژلاتین- پلاسما بود بر همین اساس بین روش های پلاسما، ژلاتین- پلاسما و MACS از نظر میزان زنده مانی تفاوتی مشاهده نشد و کمترین زمان لازم برای جداسازی مونوسیت ها نیز مربوط به ژلاتین- پلاسما بود. همچنین مشخص شد که بیشترین میزان بیان CD۱۴ و خلوص مونوسیت ها مربوط به روش ژلاتین- پلاسما و MACS می باشد.

  نتیجه ‌ گیری : از این رو می توان نتیجه گرفت که هرچند روش های ژلاتین و پلاسما هر کدام نسبت به شاهد عملکرد بهتری را در خالص سازی مونوسیت‌ها نشان می دهند اما پوشش دادن ژلاتین با پلاسما درصد خلوص بالاتری نسبت به بقیه روش ها داشته و در مقایسه با MACS ، می تواند روشی مناسب در کنار آن باشد.

زمینه و هدف: مطالعات در زمینه­ی اثر تمرینات ورزشی بر بیان بیان ژن پروتئین غیر جفت کننده­ی یک(UCP-۱)  در ذخایر مختلف چربی بدن اندک است، بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، مطالعه­ی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر بیان این ژن در بافت چربی سفید خلف صفاق نمونه­های رَت بود.

روش کار: تعداد ۲۰ رَت خریداری شدند و به صورت تصادفی به دو گروه؛ ۱)کنترل (تعداد:۱۰) و ۲) تمرین استقامتی (تعداد:۱۰) تقسیم شدند. رَت­های گروه­های تمرینی پس از دو هفته آشنایی با محیط و نوارگردان، به مدت هشت هفته، تحت تمرین استقامتی تداومی بر روی نوارگردان قرار گرفتند. پس از اتمام برنامه تمرین، رَت­ها از طریق تزریق درون صفاقی زایلازین-کتامین بی­هوش شدند و بافت چربی خلف صفاق آن­ها به سرعت برداشته و فریز شدند. برای اندازه­گیری بیان نسبی ژن UCP-۱ از روش Real Time (RT) –PCR با نمایان سازی سایبرگرین استفاده شد.

• داده­های این تحقیق نشان دادند که بیان نسبی ژن UCP-۱ در گروه­ تمرین کرده استقامتی در قیاس با گروه کنترل به صورت معنادار بیشتر بود (۲۸/۱±۱/۳ در مقابل ۰۰/۱؛ ۰۵/۰(P< و وزن (۶۰/۶±۲۹۰ در مقابل ۰۵/۵±۳۱۰) و شاخص توده­ی بدن (۰۱/۰±۵/۰ در مقابل ۰۱/۰±۶/۰) در گروه تمرین کرده در قیاس با گروه کنترل به شکل معنادار کمتر بود (۰۵/۰(P<.

نتیجه­گیری: تمرینات استقامتی در مدت طولانی، منجر به کاهش اندک وزن و شاخص توده بدن، و افزایش بیان ژن پروتئین گرمازایِ  UCP-۱ () در بافت چربی سفید احشائی منطقه­ی خلف صفاق می­شود. از این حیث، تمرینات ورزشی اثر مضاعف و متفاوتی را در افزایش مصرف انرژی و  احتمالاً کاهش وزن از طریق تغییر الگوی بیان ژن اعمال می­کنند

زمینه و هدف: سرطان در نتیجه انباشته شدن جهش های پیکری در سلول های بدن ایجاد می شود. سلول های جهش یافته نسبت به سلول های سالم بدن دارای برتری های رقابتی هستند. این سلول ها با سرعت بالاتری تکثیر می شوند و مواد مغذی و اکسیژن را از دسترس سلول های سالم بدن خارج می کنند و از رشد و تکثیر آن ها جلوگیری می کنند، سرطان سینه یکی از متداولترین سرطانهای شناخته شده در بین زنان سراسر دنیا است، از این جهت استفاده از سامانه های دارورسانی در ابعاد نانو به منظور درمان مؤثر حائز اهمیت است. پلیمر کربوهیدراتی کیتوزان به دلیل خواصی چون زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری به عنوان یکی از پلیمرهای مطلوب در تهیه سامانه های دارورسانی مورد توجه است. هدف از این پژوهش بررسی میزان سمیت سلولی نانوذرات کیتوزان- دوسه تاکسل در سلول های سرطانی سینه درمان شده بوسیله نانوذرات مذکور می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه ابتدا به وسیله ی اتصال دهنده ی سوکسینیک انیدرید بین داروی دوسه تاکسل و کیتوزان پیوند کووالانت برقرار شد و سپس با استفاده از هیالورونیک اسید بار سطحی به حدود ۱۵ تا ۱۶ رسانده شد. کونژوگه حاصل که از پلیمر آبدوست و داروی آبگریز حاصل شده است، تشکیل نانوذرات خودتجمعی داد، و صحت آن بوسیله H۱-NMR تایید شد. تأثیر نانوذرات بر روی سمیت سلولی با استفاده از تکنیک های MTT مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان دادند که نانوذرات حاصل دارای اندازه ۱۸۰-۱۳۵ نانومتر، پتانسیل زتای مثبت، شکل کروی و سطح صاف هستند.مطالعات in vitro نشان داد که نانوذرات کیتوزان- دوسه تاکسل سمیت سلولی مناسب تری نسبت به داروی آزاد دارد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که نانوذره کیتوزان- دوسه تاکسل می تواند به عنوان جایگزین داروی آزاد دوسه تاکسل در نظر گرفته شود و به عنوان ترکیب ضد سرطانی مؤثر مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف : فناوری نانو یکی از بخش های بسیار مهم از تکنولوژی است. نانوذرات را می توان در زمینه مختلف صنعتی، پزشکی، نظامی و استفاده شخصی استفاده کرد. هدف از این مطالعه آماده سازی نانوکامپوزیت کیتوزان – اکسید روی از طریق یک روش ساده و بررسی فعالیت ضد باکتری از آنها بود.

روش کار:  نانوکامپوزیت کیتوزان – اکسید روی به روش سل ژل ساخته شد. سپس این نانوکامپوزیت با استفاده از  تکنیک های FTIR ، ،SEM، EDX  ، طیف‌سنج مرئی - فرابنفش ( UV-VIS) و پراش اشعه ایکس (XRD ) مورد ارزیابی قرار گرفت. اثر ضد میکروبی این نانو کامپوزیت روی باکتری اشرشیاکلی و استافیلوکوکوس آرئوس ارزیابی شد. سپس اثر نانو کامپوزیت ۱,۵ درصد اکسید روی  بر روی گاز استریل در مجاورت باکتری های فوق بررسی شد.

یافته ها: نتایج نشان داد غلظت نانوذره اکسید روی  روی فعالیت ضدمیکروبی نانوکامپوزیت اثر می گذارد. فیلم نانوکامپوزیت کیتوزان – اکسید روی حاوی ۱,۵ درصد اکسید روی دارای بیشترین اثر ضدمیکروبی بود. همچنین فیلم نانوکامپوزیت حاوی  ۱.۵ درصد اکسید روی بر روی گاز استریل  اثر ضدمیکروبی  روی هر دو باکتری نشان داد.

نتیجه‌گیری : با توجه به اینکه فیلم  نانوکامپوزیت کیتوزان – اکسید روی دارای عملکرد ضد باکتری بسیار عالی بود. بنابراین ممکن است فیلم نانوکامپوزیتی کاربردهای  پزشکی داشته باشد و همچنین به عنوان یک پوشش سطح به منظور افزایش ایمنی میکروبی و گسترش عمر مفید مواد غذایی  استفاده شود.