مجله علوم پزشکی رازی

انواع مختلف گلومرولونفریت از نظر پاتولوژی و بالینی دارای تظاهرات متفاوتی هستند. شناخت این تظاهرات در ایجاد تشخیص صحیح بسیار کمک کننده است. در این مطالعه ۲۸۰ مورد بیوپسی کلیه مورد بررسی واقع شدند و شیوع انواع تظاهرات بالینی و پاراکلینیکی آنها نیز تعیین شد. از سوی دیگر شایعترین پاتولوژیها ـ جهت شناسایی گلومرولونفریتهای شایع ـ در بیماران مورد مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه ۲/۲۸ % بیماران به MesPGN ( Mesangioproliferative glumerulonephritis )، ۵/۲۷ % به MCGN (Mesangio Capillary glumerulonephritis) ، ۱۴ % به FSGS ( Focal Segmental glumerulonephritis )، ۷ % به MCD ( Minimal Change disease )، ۴ % به سندرم نفروتیک مادرزادی، ۴ % به بیماری برگر، ۵/۳ % به گلومرولونفریت نوع هلالی ( cresentric ) و ۵/۲ % به سندرم آلپورت مبتلا بودند. در این مطالعه شیوع MCGN و MesPGN قابل توجه بود. هماچوری و هیپرتانسیون در انواع FSGS و MPGN دارای شیوع قابل ملاحظه بود ولی در MCD و نوع ممبرانوس کمتر مشاهده شد. افزایش کراتی‌نین سرم و کاهش کمپلمان سرم در MPGN بیشتر از سایر موارد دیده شد، در حالیکه کاهش کمپلمان در دیگر موارد شایع گلومرولونفریتهای ایدیوپاتیک نادر بود.

    زمینه و هدف: پیش‌آگهی فرم اپیدمیک گلومرولونفریت حاد متعاقب عفونت استرپتوکوکی(APSGN=Acute post streptococcal glomerulonephritis) در کودکان، خوب می‌باشد ولی در فرم‌های اسپورادیک، درجاتی از آسیب کلیوی گزارش شده است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شدت تظاهرات بالینی و آزمایشگاهی با پیش‌آگهی کودکان بیمار می‌باشد. روش بررسی: پرونده تمامی بیمارانی که با تشخیص APSGN در بین سالهای ۸۲-۱۳۶۸ بستری شده بودند، مرور شد. این مطالعه، توصیفی گذشته‌نگر بود. معیارهای انتخاب بیماران شامل هماچوری، شواهد عفونت اخیر استرپتوکوکی، کاهش گذرای C۳ و پیگیری حداقل به مدت ۶ ماه بود. شدت تظاهرات بالینی در شروع و شدت آسیب کلیه در آخرین بار مراجعه، امتیازبندی شد. از T-student test، برای مقایسه میانگین و از Wilcoxon rank test، جهت مقایسه امتیازها و ارتباط بین تظاهرات اولیه و پیش‌آگهی بیماران استفاده شد و از Spearman، جهت تعیین ارتباط بین متغیرها استفاده شد. ۰۵/۰P<، معنی‌دار تلقی شد. یافته‌ها: ۶۶ کودک(۵۱ پسر، ۱۵ دختر) با میانگین(انحراف معیار) سنی ۹۴/۸ سال(۴/۲±) در مطالعه قرار گرفتند. در گروه سنی زیر ۱۰ سال، فراوانی فشار خون بالا در حد متوسط و شدید(۰۳/۰=P)، هیپرکالمی(۰۱/۰=P)، ازوتمی(۰۳۴/۰=P) و پروتئینوری(۰۱/۰=P)، بیش‌تر از کودکان با سن بالاتر بود، هر چند که امتیاز بالینی، آزمایشگاهی و امتیاز کل دو گروه تفاوت معنی‌دار نداشت. مدت پیگیری بیماران به طور متوسط، ۷۲/۱ سال بود. ۶۳%، بهبودی کامل داشتند، در ۳۴/۶% بیماران، نارسایی کلیه، در ۵۷/۷%، پروتئینوری، ادرار غیر طبیعی در ۷۸/۲۸% و فشار خون بالا در ۵۴/۴% بیماران یافت شد. ارتباط آماری معنی‌داری بین امتیاز آزمایشگاهی و نهایی بیماران در هنگام بستری با امتیاز نهایی هنگام آخرین بار مراجعه یافت شد(۰۰۰۱/=P). نتیجه‌گیری: اگر چه APSGN سیر بالینی خوبی دارد ولی باقی ماندن درجاتی از آسیب کلیوی به دور از انتظار نیست و پیگیری طولانی مدت بیماران، خصوصاً آنهایی که تظاهرات بالینی شدیدتری در شروع داشته‌اند، اهمیت دارد.

    زمینه و هدف: درمان آنتی‌بیوتیکی از بروز موارد جدید گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی جلوگیری می‌کند. در این مطالعه، تاثیر درمان زود هنگام با آنتی‌بیوتیک بر شدت تظاهرات بالینی کودکان مبتلا به این بیماری ارزیابی شد. روش بررسی: پرونده بیماران بستری با تشخیص گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی در بین سالهای ۸۲-۱۳۶۸ مرور شد. این بررسی، یک مطالعه گذشته‌نگر توصیفی بوده است. معیارهای انتخاب بیماران عبارت بودند از: هماچوری، شواهد دال بر عفونت استرپتوکوکی[کشت مثبت یا تیتر بالا رونده ASOT(Antistreptolysin O Titer)] و کاهش گذرای C۳. بر اساس سابقه مصرف آنتی‌بیوتیک در فاز نهفته بیماری، بیماران به دو گروه تقسیم شدند. شدت تظاهرات بالینی و یافته‌های آزمایشگاهی بدو بستری، از صفر تا چهار، امتیازبندی شد. مقایسه میانگین، با independent test و مقایسه تعداد بیماران، با Chi-square صورت گرفت و ۰۵/۰P< معنی‌دار تلقی شد. یافته‌ها: ۸۶ کودک با میانگین سنی ۷۶/۸ سال(۸۵/۲=SD)(۶۵ مذکر و ۲۱ مونث) وارد مطالعه شدند. شایع‌ترین تظاهرات بالینی به ترتیب عبارت بودند از هماچوری(۱۰۰%)، ادم و ازوتمی(۷۰%)، فشار خون بالا(۶۸%) و پروتئینوری(۵۳%). ۳۵ کودک سابقه مصرف هیچ گونه آنتی‌بیوتیکی را نداشتند. ادم شدید(۳/۳۷% در مقابل ۲/۱۸%)، طول مدت بستری(۱۱ روز در مقابل ۹/۸ روز) و حداکثر کراتینین(۲ میلی‌گرم در دسی‌لیتر در مقابل ۳/۱ میلی‌گرم در دسی‌لیتر) در گروهی که آنتی‌بیوتیک مصرف نکرده بودند، به طور قابل ملاحظه‌ای بیش‌تر بوده است(۰۵/۰P<). میانگین امتیاز بالینی و آزمایشگاهی و امتیاز کل در گروهی که درمان آنتی‌بیوتیکی دریافت نکرده بودند، به طور قابل ملاحظه‌ای بیش‌تر بوده است(۰۰۰۱/۰P<). نتیجه‌گیری: مصرف آنتی‌بیوتیک از شدت تظاهرات بالینی کودکان مبتلا به گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی می‌کاهد.