مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: آلرژی به برخی مواد خوراکی امری شایع است که به نظر می‌رسد به علت واکنش‌های ایمنی و غیرایمنی رخ می‌دهند. یکی از عوامل مهم در ایجاد این واکنش‌ها، میانجی‌گری آنتی بادی IgE می‌باشد که می‌تواند موجب آنافیلاکسی شود. افزون بر این، یکی از شایع‌ترین مواد خوراکی آلرژی‌زا گندم می‌باشد که اگرچه بهترین روش همانند سایر آلرژن‌ها، پرهیز از برخورد با آن می‌باشد، اما می‌توان از راهکارهای نوینی مانند ایمونوتراپی خوراکی جهت حساسیت‌زدایی و کاهش یا عدم افزایش IgE در این بیماران استفاده کرد. هدف این مطالعه، بررسی میزان IgE اختصاصی و تام بیماران قبل و بعد از ایمونوتراپی می‌باشد.

روش کار: ۱۲ نفر از بیماران مبتلا به آنافیلاکسی به گندم پس از مراجعه به کلینیک آلرژی و ایمونولوژی بالینی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مورد معاینه و با چالش غذایی دوسوکور با کنترل دارونما مورد تشخیص قرار گرفتند؛ سپس طی یک پروتکل دو فازی تحت ایمونوتراپی خوراکی قرار گرفتند که فاز اول تجویز دوزهای افزایشی آرد سمولینا و فاز دوم تجویز دوزهای افزایشی ماکارونی می باشد. میزان IgE تام سرم و IgE اختصاصی گندم، قبل و بعد از حساسیت‌زدایی با روش ELISA اندازه‌گیری شد. همچنین جهت بررسی واکنش پوستی، تست پریک انجام و برجستگی پوستی ارزیابی شد. در نهایت ائوزینوفیل‌های موجود در اسمیر بینی بیماران، قبل و بعد حساسیت‌زدایی بررسی گردید.

یافته ها: قبل و بعد از حساسیت زدایی میزان IgE اختصاصی گندم در بیماران اندازه‌گیری شد و با وجود اینکه افزایش اندکی را نشان می‌داد اما اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (۱/۰p>). همچنین میزان IgE تام در این بیماران افزایش کمی را نشان می‌داد اما تفاوت معنی‌داری یافت نشد (۹/۰p>). میانگین اندازه برجستگی بعد از پروتکل نسبت به قبل از پروتکل کاهش نشان داده است که تفاوت معنی‌داری را نشان می داد (۰۲/۰p<). تعداد ائوزینوفیل‌های اسمیر بینی تفاوت معنی‌داری را نشان نداد (۵/۰p>).

نتیجه‌گیری: در این مطالعه اثربخشی روش ایمونوتراپی خوراکی بر میزان IgE اختصاصی و تام بیماران دارای آلرژی به گندم نشان داده شد. با این وجود مطالعات بیشتری جهت زمان شروع، دوز اولیه، چگونگی افزایش دوز تدریجی و دیگر فاکتورهای موثر در روند حساسیت زدایی به گندم مورد نیاز است.