مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: شروع زودرس توانبخشی برای تکامل مناسب گفتار و زبان متناسب با سن، ضروری است. مطالعات زیادی جهت مقایسه عوامل موثر بر پش‌برد نتایج کاشت حلزون انجام گرفته است تا معیارهایی جهت انتخاب کاندیدهایی مناسب‌تر به دست آید. در این مطالعه سعی شده است سطح ادراک شنیداری و وضوح کلامی در کم شنوایان عمیق ارثی و غیرارثی مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی به صورت سرشماری بر روی ۳۲۲ بیمار پره‌لینگوال(کمتر از ۷ سال) مبتلا به کم‌شنوایی عمیق(عدم توانایی درک اصوات صوتی در شدت صوتی حداقل ۹۰ دسی‌بل) مراجعه کننده به مرکز کاشت حلزون در بیمارستان رسول اکرم(ص) طی سال‌های ۱۳۷۱ الی ۱۳۸۳، انجام شده است. جهت تعیین سطح ادراک شنیداری از آزمون استاندارد CAP و آزمون استاندارد کلمات دو سیلابی و جهت تعیین سطح وضوح کلامی از آزمون استاندارد SIR، در حدود ۲ سال بعد از انجام کاشت حلزون استفاده شد. در صورت وجود ازدواج فامیلی نزدیک پدر و مادر، وجود کم‌شنوایی عمیق در والدین و یا اقوام درجه اول به همراه عدم وجود علت مشخصی برای کم شنوایی به عنوان کم شنوایی ارثی و سایر موارد به عنوان کم شنوایی غیرارثی در نظر گرفته شدند. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران بررسی شده در زمان کاشت حلزون ۴۷/۷۱ ماه با انحراف معیار ۵۱/۳۵ بود. ۵/۴۲ درصد بیماران کم شنوایی عمیق ارثی و ۵/۵۷ درصد کم شنوایی عمیق غیرارثی داشتند. میانه سطح ادراک شنیداری در بیماران مبتلا به کم شنوایی عمیق ارثی و غیرارثی، برابر درک عبارت بدون لب‌خوانی بود. میانگین امتیازهای ادراک شنیداری کلمات دو سیلابی در کودکان کم‌شنوای عمیق ارثی برابر ۷۸/۴۵ درصد با انحراف معیار ۷۳/۳۴ و در گروه کم شنوای عمیق غیرارثی برابر ۲۸/۴۶ درصد با انحراف معیار ۸۵/۳۳ بود. میانه سطح وضوح کلامی در هر دو گروه مبتلا به کم‌شنوایی عمیق ارثی و غیرارثی برابر گفتار پیوسته واضح برای افراد دارای توجه کافی، بود. بدین ترتیب بین دو گروه کم شنوایی عمیق ارثی و غیرارثی، اختلاف فراوانی سطوح مختلف ادراک شنیداری و وضوح کلامی و میانگین درصد ادراک شنیداری کلمات دو سیلابی از نظر آماری معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: مطابق یافته‌های این پژوهش، ارثی بودن و نبودن کم شنوایی، به عنوان عملی کمک کننده جهت انتخاب کاندیدهای عمل کاشت حلزون نمی‌باشد.

    زمینه و هدف: یکی از مسایل مهم در فارماکولوژی داروهای بیهوشی، تاثیر آنها بر عمق بیهوشی می‌باشد که جهت سنجش این تاثیر، اخیراً از مارکر مهمی به نام BIS(Bispectral index monitoring) استفاده می‌گردد. در این مطالعه سعی شد تا تاثیر سه داروی هالوتان، ایزوفلوران و سووفلوران بر عمق بیهوشی به کمک مانیتورینگ BIS ارزیابی شود. روش بررسی: این مطالعه بر روی ۱۱۴ بیمار ۶-۲ ساله که کاندید عمل جراحی کاشت حلزون در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) شده بودند، انجام گردید. بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه نخست شامل، ۳۶ بیمار بود که جهت القای بیهوشی در آنها، از گاز هالوتان استفاده شد، برای گروه دوم که شامل ۲۴ بیمار بود، از گاز ایزوفلوران جهت القای بیهوشی استفاده شد و برای گروه سوم که شامل ۵۴ بیمار بود نیز، جهت القای بیهوشی از سووفلوران استفاده گردید. در هر بیمار، جهت مانیتورینگ عمق بیهوشی به صورت دقیق، از روش BIS استفاده گردید. همچنین زمان‌های رسیدن به بیهوشی عمومی با مانیتورینگ BIS در لحظات انتوباسیون و لارنگوسکوپی و نیز علایم حیاتی بیماران شامل فشار خون و ضربان قلب ثبت گردید. نوع مطالعه، کارآزمایی بالینی تصادفی(Randomized clinical trial) است و آزمون مورد مطالعه، آنالیز واریانس یکطرفه(One-Way ANOVA) و تست Tukey می‌باشد. یافته‌ها: متوسط BIS زمان لارنگوسکوپی در گروه نخست، ۶/۱±۴۲، در گروه دوم، ۳/۰±۴۳ و در گروه سوم، ۳/۱±۱/۴۲ بود. متوسط BIS در هنگام انتوباسیون در گروه اول، ۵/۱±۷/۴۲، در گروه دوم، ۷/۳±۱/۴۲ و در گروه سوم، ۳/۱±۴/۴۲ بود(۰۰۰۱/۰Pvalue<). نتیجه‌گیری: تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصله به کمک آنالیز واریانس یکطرفه(One-Way ANOVA) و انجام تست Tukey، نشان داد که از نظر تاثیر بر علایم حیاتی در جمعیت مورد مطالعه، تفاوت معنی‌داری از نظر آماری وجود نداشت و زمان رسیدن به بیهوشی عمومی با سووفلوران، نسبت به ایزوفلوران و هالوتان کمتر بود، یعنی سووفلوران جهت بیهوشی عمومی در کودکان مناسب‌تر است.