هاله دادگستر، فریناز فهیمی پور، علی رضا پهلوان صباغ، نوید مقدم، شفیعه موثقی،
جلد ۲۵، شماره ۱۱ - ( ۱۱-۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس از شایع‌ترین علل تاندینوپاتی‌های روتاتورکاف و دردهای شانه است. در شک به این اختلال به دنبال شرح حال و معاینه فیزیکی، MRI از روش‌های استاندارد تشخیصی است. با وجود آنکه سونوگرافی می‌تواند در تشخیص پارگی‌های کامل سوپرااسپیناتوس آزمون تشخیصی قابل قبولی باشد، ولی در اینکه آیا در پارگی نسبی تاندون‌‌های شانه، روش تشخیصی قابل قبولی باشد، نظرات مختلفی وجود دارد. لذا بر آن شدیم تا با انجام آزمون‌های بالینی و کیفیت عملکردی شانه و مقایسه ضخامت تاندون عضله سوپرااسپیناتوس در سونوگرافی با نتایج MRI در بیماران مبتلا به پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس صحت این روش تشخیصی را ارزیابی نماییم.
روش کار: در این مطالعه مقطعی در فاصله بهمن ماه ۱۳۹۲ تا بهمن ماه ۱۳۹۵، در ۵۸ بیمار با شکایت درد شانه که معیار‌های ورود به مطالعه را دارا بودند، آزمون‌های عملکرد شانه شامل Jobe، Hawkins، Neer، O'Brien، Lift Off و Belly Press انجام شد. کیفیت عملکردی شانه با دو پرسش‌نامه DASH و WORC سنجیده و ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس با سونوگرافی اندازه‌گیری شد و پس از آن نتایج با یافته‌های MRI مقایسه و ارتباط آن‌ها آنالیز گردید.
یافته‌ها: ۵۸ بیمار بررسی شدند که ۸۱% مؤنث بودند و میانگین سنی بیماران ۵۵,۵۳ سال بود. ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس بر اساس تست کولموگروف – اسمیرنوف توزیع نرمال داشت (۲/۰p=). به همین علت با آنالیز واریانس ضخامت تاندون بر اساس نتایج آزمون‌ها مقایسه شد که تفاوت معناداری را نشان نمی‌داد (۰۵/۰p>). ارتباط آزمون‌های بالینی و کیفیت عملکردی شانه با افزایش ضخامت تاندون عضله سوپرااسپیناتوس بیماران با کمک آزمون رگرسیون بررسی شد که معنادار نبود (۰۵/۰p>). نتایج به دست آمده بر اساس ضخامت سوپرا اسپیناتوس با یافته‌های به دست آمده از MRI مقایسه شد و علی‌رغم بالاتر بودن متوسط ضخامت تاندون عضله در موارد پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (۰۵/۰p>).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌ها، در موارد پارگی‌های نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس علاوه بر آزمون‌های بالینی و بررسی کیفیت عملکردی، جهت تأیید تشخیص انجام آزمون‌های پاراکلینیک چون MRI و سونوگرافی لازم است.
