مجله علوم پزشکی رازی

    پاراگانگلیوماها تومورهای مربوط به سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک هستند. در ۱۰% موارد پاراگانگلیوماها، متاستاز دور دیده می‌شود اما نمی‌توان از روی خصوصیات هیستولوژیک تومور از جمله میتوز، پلئومورفیسم و تهاجم عروقی ماهیت تومور را تعیین کرد. تعیین ماهیت بدخیمی تنها بعد از مشاهده ضایعه متاستاتیک در محلی که بقایای جنینی بافت پاراگانگلیونیک وجود ندارد، امکان‌پذیر می‌باشد. بیماری که در این مقاله معرفی می‌شود آقای ۵۱ ساله سفید پوستی بود که سابقه وجود توده‌ای در گردن را از ۱۵ سال پیش داشت. بعد از خارج کردن توده ذکر شده، تشخیص پاراگانگلیوما گذاشته شد. در حدود ۶ ماه بعد بیمار دچار عود تومور شد و به طور مجدد تحت عمل جراحی قرار گرفت. این بار به علت درگیری غدد لنفاوی برای بیمار تشخیص پاراگانگلیومای بدخیم گذاشته شد.

    زمینه و هدف: آنژیوژنز نقش مهمی در رشد تومورها دارد. شواهد موجود، نقش این پدیده را در بروز خصوصیت تهاجمی و نیز متاستاز تومورها نشان می‌دهند. کارسینوم سلولهای بازال(Basal cell carcinoma=BCC) و کارسینوم سلولهای سنگفرشی(Squamous cell carcinoma=SCC) پوستی به رغم منشا یکسان، رفتار متفاوتی در زمینه تهاجم و متاستاز دارند. مطالعه حاضر، نقش احتمالی آنژیوژنز را در این زمینه بررسی می‌کند. روش بررسی: ۳۲ نمونه BCC، ۱۵ نمونه SCC و ۴ نمونه پوست نرمال با رنگ‌آمیزی H&E(Haematoxylin and Eosin) و ایمونوهیستوشیمی با استفاده از آنتی‌بادی منوکلونال CD۳۱، رنگ‌آمیزی شدند و میانگین دانسیته عروقی در استروما و بدنه تومورها اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: دانسیته عروق بدنه در گروه‌های مختلف تومور SCC برحسب درجه تمایز، اختلاف معنی‌داری نشان داد(۰۰۲/۰=p). دانسیته عروق استروما(۰۰۰۱/۰P<) و بدنه(۰۰۰۱/۰P<) در گروه‌های مختلف نمونه‌های BCC(برحسب تهاجم)، اختلاف معنی‌داری داشت. نتیجه گیری: دانسیته عروقی با خاصیت تهاجمی و متاستاز در تومورها مرتبط می‌باشد. به نظر می‌رسد عروق بدنه نقش مهم‌تری را در این زمینه ایفا نمایند.

    مقدمه: کارسینومای قشر فوق کلیه، تومور بدخیم نادری است که معمولاً در سنین بالا با شیوع مساوی در دو جنس و بیش‌تر با علایم افزایش هورمون تظاهر می‌کند. معرفی بیمار: در این مقاله ۲ شیرخوار دختر ۱۱ ماهه معرفی می‌شوند که با توده شکمی و علایم مردانه شدن، تحت عمل جراحی خروج کلیه و تومور قرار گرفتند. تشخیص نهایی، کارسینوم قشر فوق کلیه با متاستاز به غدد لنفاوی ناحیه‌ای بوده است که با آزمایشات پاراکلینیکی نیز تأیید شدند. نتیجه‌گیری: کارسینوم غده فوق کلیه را باید در تشخیص افتراقی توده شکمی و کلیوی کودکان در نظر داشت.

    مقدمه: سارکوم آلوئولار بافت نرم، تومور بدخیم بافت نرم است که بروز اولیه آن به صورت متاستاز اولیه به ارگان‌های مختلف مثل ریه و مغز، غیر معمول نیست. در بررسی مقالات متعدد، متاستاز این تومور در قسمتهای مختلف مغز گزارش شده است، ولی گزارشی از متاستاز همزمان تومور به مخچه وجود ندارد؛ لذا هدف از ارایه این مقاله، گزارش مورد نادر متاستاز همزمان تومور به مغز و مخچه، به عنوان تظاهر اولیه بیماری است. معرفی بیمار: در این گزارش، خانم ۱۸ ساله‌ای معرفی می‌شود که به علت سردرد شدید، حالت تهوع، سرگیجه و تاری دید مراجعه کرده و با تشخیص تومور مغزی تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، تشخیص پاتولوژی ایشان براساس یافته‌های مورفولوژیک و ایمونوهیستوشیمی، متاستاز سارکوم آلوئولار بافت نرم به مغز و مخچه بود. نتیجه‌گیری: در بررسی مقالات مختلف وجود متاستاز این نوع سارکوم به مخچه نادر بوده و گزارشی در این مورد وجود نداشته است.

    زمینه و هدف: برخلاف بزرگسالان درگیری اولیه و متاستاتیک، عارضه‌ای نادر در تومورهای بدخیم اطفال می‌باشد. با درگیری CNS روش‌های درمانی قابل انجام، کمتر شده و پیش آگهی نامطلوب می‌گردد. وقتی CNS درگیر می‌شود بایستی روش درمانی ابتدایی مرور شده و درمان مؤثرتری انتخاب شود. بنابراین در این مطالعه میزان بروز درگیری CNS درهر یک از بدخیمی‌های فوق تعیین و بقای بیماران دراین مرکز گزارش شد.

روش کار:�مطالعه حاضر از نوع مطالعه توصیفی – مقایسه ای(Cross-sectional) می‌باشد که به صورت گذشته نگر انجام شد. جمعیت مورد مطالعه این پژوهش شامل کودکان مبتلا به تومور بدخیم خارج از CNS که در بخش خون بیمارستان کودکان حضرت علی اصغر  از ابتدای فروردین ماه ۱۳۷۷ تا پایان اسفند ۱۳۸۷ بستری و تحت درمان قرار گرفته بودند. درگیری CNS بر اساس شواهد رادیولوژیک نفوذ به پرده دورا (انجام پونکسیون لومبر وگرفتن مایع مغزی نخاعی)و یا علائم بالینی تشخیص داده می‌شد.�کلیه اطلاعات به دست آمده توسط

تست های آماری t-TEST و کای دو  مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه کمتر از ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.�از روش کاپلان مایر برای آنالیز داده ها ی مرتبط با سورویوال(میزان بقاء) استفاده شد. اطلاعات با نرم‌افزار۱۷  SPSS V. مورد آنالیز قرار  گرفت.

یافته‌ها: درمطالعه انجام شده بر روی ۴۱۴  بیمار با تشخیص یکی از تومورهای اولیه شامل: لنفوم غیر هوچکین(۲ نفر در ۴۶)، لنفوم هوچکین (۱ نفر در ۷۵)، نوروبلاستوم(۴ نفر در ۸۷)، رابدومیوسارکوم(۱ نفر در ۵۸)، استئوسارکوم (۱ نفر در۳۶)، رتینوبلاستوم(۳ نفر در ۶۳)، بورکیت لنفوما(۳ نفر در ۳۳)، رابدوئید تومور کلیه(۱ نفر در ۱)، ژرم سل تومور تخمدان (۱ نفر در۱۵) در مجموع در ۱۷ بیمار (معادل ۱/۴%) درگیری CNS رخ داده بود. میانگین سنی ۴۰۹۶/۴ ±۹۱/۸ سال(حداقل=۱، حداکثر=۱۹) بود. میانگین سنی بیماران در زمان تشخیص تومور اولیه ۹۷/۵ سال و در زمان درگیری CNS ۳۳/۸ سال بود. میانگین فاصله زمانی از زمان تشخیص تومور اولیه تا زمان تعیین درگیری CNS در بیماران ۲۴/۲۹ ماه بود(انحراف معیار=۲۹۶/۳۴، میانه=۸، دامنه=۲ تا ۱۲۰) در ۱۷ بیمار دچار درگیری CNS  ۹/۵۲% پسر و ۱/۴۷% دختر بودند. بیشترین علامت بالینی درگیری CNS در بیماران تشنج(۱/۴۷%) و کمترین دردکمر(۹/۵%) بود. میانه زمان بررسی بیماران برای تعیین بقاء ۵/۲۱ ماه بود. بر این اساس Overall survival)بقای کلی) در بیماران  ۷/۵۰% بود.�از سوی دیگر�Progression survival  (بقای پیشرونده) در بیماران با توجه به میانه زمان بروز درگیری CNS که ۱۸ ماه تعیین شد، حدود ۷/۶۴% بود. در کل میانگین بقاء از زمان تشخیص درگیری CNS تا زمان مرگ بیماران ۲ ماه بود((انحراف معیار=۵۴۹۱۹/۱، میانه=۱، دامنه=۱ تا ۶)و میانگین بقاء از زمان تشخیص بیماری اولیه تا زمان مرگ بیماران ۰۹/۲۹ ماه بود((انحراف معیار=۱۰۹۷۰/۳۵، میانه=۱۹، دامنه=۳ تا ۱۲۲). در نهایت مرگ در ۱۱ بیمار (۷/۶۴%) رخ داد.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده درگیری CNS در تومورهای با منشاء خارج از CNS  در کودکان نادر بوده و پیشگویی بروز آن نیز مشکل می‌باشد.

  زمینه و هدف: سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان‌ها در زنان به خصوص در منطقه مدیترانه شرقی می باشد. بقای بدون بیماری یکی از متداول ترین معیارها، برای ارزیابی درمان بیماران سرطانی است که در مطالعات، عوامل مختلفی برای آن شناخته شده است. هدف از این مطالعه، برآورد بقای بدون بیماری در بیماران سرطان پستان مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های مرجع در درمان این بیماران و تعیین عوامل موثر بر آن می باشد .

  روش کار: این مطالعه یک مطالعه مقطعی است . طی سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶ تعداد ۱۵۳ زن مبتلا به سرطان پستان، برای درمان به بیمارستان شهید فیاض بخش تهران مراجعه نمودند . این بیماران در هنگام پذیرش دارای متاستاز نبوده و تحت عمل جراحی ماستکتومی رادیکال یا جراحی حفظ پستان BCS قرار گرفته و پس از آن درمان های کمکی دریافت نمودند. بیماران تا فروردین سال ۱۳۹۰ مورد پیگیری قرار گرفته و آخرین وضعیت آنان ثبت گردید. متاستاز بیماران توسط یکی از روش‌های بیوشیمی، اشعه X ، اولتراسوند یا افزایش در مارکر‌های خونی سرطان که در نهایت مورد تأیید انکولوژیست بوده مشخص و ثبت گردیدند .

  برای تحلیل داده‌ها از مدل رگرسیون نیمه پارامتری کاکس به صورت اولین زمان شکست (Time to first failure) استفاده گردید. برآورد تابع بقای بدون بیماری به روش برآورد کاپلان مایر در نرم افزار R انجام شد .

  یافته ها: از بین ۱۳۳ بیمار مورد مطالعه، ۲۵ بیمار (۸/۱۸%) فوت کردند و ۱۰۸ بیمار (۲/۸۱%) زنده ماندند. در بین بیمارانی که زنده ماندند، ۹۹ نفر (۴/۷۴%) بدون متاستاز و ۹ نفر (۸/۶%) نیز دارای متاستاز بودند. با استفاده از برآورد کاپلان مایر میانه زمان بقای بدون بیماری برای بیماران سرطان پستان، برابر با ۶۴ ماه و نرخ بقای پنج ساله بدون بیماری بیماران، برابر ۷۲ درصد برآورد گردید. افزایش بقای بدون بیماری با پایین بودن درجه بدخیمی تومور، کم بودن تعداد گره های درگیر، گیرنده استروژن منفی، HER۲ منفی رابطه داشته و این عوامل به عنوان عوامل پیش آگهی دهنده بقای بدون بیماری تعیین شدند. مطابق با یافته های مطالعه، نسبت بخت وقوع متاستاز یا مرگ در بیماران HER۲ مثبت ۴۶/۲ برابر بیماران HER۲ منفی است. همچنین بیماران با درجه بدخیمی سطح سه، ۶۹/۱ برابر بیماران سطح دو دچار مرگ یا متاستاز می شوند. بیماران با گیرنده استروژن منفی ۲۷/۲ برابر بیماران ER منفی امکان تجربه مرگ یا متاستاز را دارا هستند.

  نتیجه ‌ گیری: این مطالعه نشان می دهد عوامل گیرنده استروژن، HER۲ ، درجه بدخیمی تومور و تعداد گره های درگیر بر بقای بدون بیماری سرطان پستان موثر بوده اما دلیلی بر نقش پیش آگهی دهندگی اندازه تومور، سن بیمار و PR یافت نگردید. در بسیاری از موارد بیماران در مراحل پیشرفته برای درمان مراجعه نموده اند که لزوم آگاهی بخشی به زنان جامعه را در خصوص بیماری سرطان پستان جهت تشخیص زود هنگام بیماری آشکار می‌نماید.

  زمینه و هدف: یکی از مهم ترین معیارهای گزینش برای عمل جراحی متاستازستون فقرات، امید به زندگی است و مهم ترین سیستم برای چنین پیش بینی توسط توکوهاشی ارایه گردیده است. هدف این مقاله ارزیابی دقت تشخیصی معیار توکوهاشی ، جهت تعیین بقای بیماران با متاستاز به ستون فقرات می‌باشد.

  روش کار: نوع مطالعه انجام شده کوهورت می باشد. از اردیبهشت۱۳۸۶ تا خرداد۱۳۸۹، ۱۸۰ بیمار ، که از تومورهای متاستاتیک ستون فقرات رنج می‌بردند، بررسی شدند که ۷۱ نفربه دلیل متاستاز به نقاط دیگر، عدم رضایت بیمار یا در دسترس نبودن اطلاعات ، از پژوهش خارج شدند. مطالعه با ۱۰۹ بیمار باقی مانده که از متاستازهای بدخیم شناخته شده ستون فقرات رنج می بردند، انجام شد (۵۶ نفر مونث (۵۱%) و ۵۳ نفر مذکر (۴۹%) در محدوده سنی ۱۲ ± ۵۷). توکوهاشی سیستم ارزیابی برای پیش آگهی تومورهای متاستاتیک ستون فقرات که برای تمام بیماران استفاده می شد را مورد بازبینی قرار داد. دوره بقایی که به وسیله این سیستم جهت پیش آگهی پیش بینی شده بود با دوره بقای واقعی یک سال پس از آن مقایسه شد. آزمون‌های آماری به کار رفته شامل کاپلان-مایر، رگرسیون کاگس ومک نمار می باشند.

  یافته‌ها: بقای پیش بینی شده طبق ‌معیار نمره دهی توکوهاشی در ۳۸ بیمار(۳۴%) کمتر از ۶ ماه (۹/۳۴%) ، در ۳۹ بیمار(۳۵%) ۶ تا ۱۲ ماه (۸/۳۵%) و در ۳۲ بیمار (۲۹%) ، یک سال یا بیشتر (۴/۲۹%) دارد. بقای واقعی در پژوهش چنین بود، ۳۹ بیمار (۸/۳۵%) در شش ماهه پس از درمان فوت شدند، ۲۸ بیمار (۷/۲۵%) در دوره شش ماهه دوم فوت شدند و ۴۲ بیمار (۵/۳۸%) تا پایان سال زنده باقی ماندند. اختلاف آماری معناداری میان زمان بقای پیش بینی شده و زمان بقای واقعی وجود نداشت (۱۱۶/۰ = p ) .

  نتیجه‌گیری: معیار بازبینی شده توکوهاشی کاربردی است و از سیستم‌های پیش گویی کننده بااحتمال پیش بینی کنندگی بالا، در سیستم نمره دهی قبل از عمل جراحی، برای بیماران متاستاتیک ستون فقرات می باشد.

  زمینه و هدف: سارکومای بافت نرم بیماری نسبتاً نادری است که از سلول های مزانشیمی منشأ می‌گیرد. در بسیاری از بیماران مبتلا به سارکومای اولیه اندام متاستاز ریوی ایجاد می شود. این مطالعه با هدف بررسی متاستازهای ریوی ناشی از سارکومای استیوژنیک و سارکومای بافت نرم اندام در بیماران بستری در بیمارستان الزهرا(س) اصفهان انجام گردید.

  روش کار: این مطالعه توصیفی بر روی بیمارانی که برای درمان سارکومای اندام از سال‌ ۱۳۷۴ تا ۱۳۸۷ به بیمارستان الزهرا (س) اصفهان مراجعه کرده بودند انجام ‌شد. برای جستجوی متاستازهای ریه از سی تی اسکن استفاده ‌شد. روش نمونه‌گیری به صورت سرشماری بود. اطلاعات با استفاده از یک چک‌لیست از پرونده بیماران، ازطریق تماس تلفنی با بیماران و بررسی سوابق آزمایشگاهی آنان جمع آوری گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون‌های T ، کای‌دو ( chi-square ) و فیشر ( Fisher ) و نرم افزار SPSS (V. ۱۱) استفاده شد.

  یافته‌ها: ۶۵ بیمارمبتلا به سارکومای اندام بررسی شدند. از ۳۰ بیماری که دچار سرطان استیوژنیک بودند، ۳/۴۳% متاستاز ریوی داشتند، اما از ۳۵ بیماری که دچار سرطان بافت نرم بودند، ۴/۱۱% متاستاز ریوی داشتند که این تفاوت معنی دار بود (۰۰۵/۰= p ). در مطالعه ما، جنس، اندازه تومور اولیه، اندام درگیر، سمت درگیر، و عود تومور اولیه در محل، ارتباطی با بروز متاستاز ریوی ناشی از سارکومای اندام نداشت . 

  نتیجه گیری: بروز متاستاز ریوی در بیماران مبتلا به سرطان استیوژنیک بیشتر از بیماران مبتلا به سرطان بافت نرم می باشد. با توجه به میزان بروز متاستاز ریوی در این بیماران، ارزیابی بیماران از نظر درگیری ریوی توصیه می گردد.

: و های می تواند کیفیت بیمار منفی از درمان مربوط به پرتودرمانی که هدف سلول سرطانی می شود. هدف این مقایسه در به متاستاز استخوان با استفاده از دو روش اصلی درمانی روش کاریک توصیفی بود از نمونه به در مطالعه داشتند. به مصاحبه و پرسش نامه آوری پرسش نامه های استفاده تحقیق مشخصات و پرسش نامه بود. برای مقایسه دو گروه تحت مطالعه، ابتدا عوامل مخدوش کننده شناسایی و سپس با استفاده از روش propensity scoringیافته هانتیجه گیری<span lang="FA" style="font-family: " b="" mitra"="" font-size:="" ۱۰pt="" mso-bidi-language:="" fa="" mso-ansi-font-size:="" ۹,۰pt="" mso-ascii-font-family:="" "times="" new="" roman"="" mso-hansi-font-family:="" roman""="">: روش همسان سازی مورد استفاده در این مطالعه، ضمن حذف اثرات مخدوش کننده ها نتایج دقیق تری را نشان می دهد. نتایج این مطالعه، نتایج یافته های اکثر مطالعات مشابه را تایید می نمود.