زمینه و هدف: اغلب مداخلهها و رویکردهای زوج‌درمانی درصدد کاهش تعارضات زناشویی و افزایش سلامت روان زوجین میباشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج‌درمانی کوتاه‌مدت خودتنظیمی بر فرسودگی زناشویی در زوجین شهر ساوه انجام گرفت.
روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیشآزمون - پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل بهره گرفته شده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیهی زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزیستی شهر ساوه (آرامش، مهرگان و یارا) در نیمه اول سال ۱۳۹۲ تشکیل میدهند که به جهت مشکلات و تعارضات زناشویی به فراخوان محقق جهت شرکت در جلسات زوج‌درمانی پاسخ مثبت داده بودند. با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس، ۱۶ زوج که بالاترین نمرات را در پرسشنامه فرسودگی زناشویی کسب کرده بودند و واجد شرایط شرکت در جلسات بودند، انتخاب و با جایگرینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۸ زوج) قرار گرفتند. برای گردآوری دادهها از ابزار فرسودگی زناشویی پاینز ۱۹۹۶(CBM) استفاده گردید که به‌عنوان پیشآزمون توسط دو گروه تکمیل گردید. سپس زوجین گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه یک ساعته با توالی هر هفته یک جلسه به شیوهی زوجی در معرض مداخلهی زوج‌درمانی کوتاه‌مدت خودتنظیمی قرار گرفتند اما برای زوجین گروه کنترل مداخلهای ارائه نگردید و در لیست انتظار قرار گرفتند. پس از خاتمه درمان از هر دو گروه پسآزمون به عمل آمد و پس از یک ماه از آخرین جلسه درمان از هر دو گروه آزمون پیگیری گرفته شد. دادهها با بهرهگیری از نرم‌افزار SPSS۱۸ و روشهای آمار توصیفی و تحلیل واریانس آمیخته مورد تحلیل قرار گرفت.
یافتهها: یافتهها بیانگر این بود که زوج‌درمانی کوتاه‌مدت خودتنظیمی فرسودگی زناشویی را در زوجین به‌طور معناداری کاهش داده و نتایج در دوره پیگیری نیز از ثبات لازم برخوردار بوده است.
نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که زوج‌درمانی خودتنظیمی میتواند به‌عنوان یک گزینه مداخلهای در کاهش مشکلات زناشویی مورد استفاده قرار گیرد.
