مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: عفونت‌های دستگاه ادراری از شایع‌ترین عفونت‌های باکتریال در کودکان است که به علت عوارض مختلف نیازمند درمان مناسب آنتی‌بیوتیکی هستند. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله‌های مولد عفونت ادراری در کودکان زیر ۱۵ سال شهر کرمانشاه بود.

روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی بر روی ۱۲۱ نمونه ادرار کشت مثبت کودکان در سال ۱۳۹۴ صورت گرفت. پس از تشخیص هویت سویه‌ها، آزمون تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی با روش دیسک دیفیوژن انجام گرفت. نتایج به دست آمده با نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ و آزمون Chi Squar مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و سطح ۰۵/۰p< معنی دارتلقی شد.

 یافته‌ها: از مجموع نمونه‌ها، ۸۴ (۶۹/۴%) و ۳۷ (۶/۳۰%) مربوط به پسران و دختران بود. بیشترین سن و جنس ابتلا گروه سنی زیر دو سال و مونث بود. شایع‌ترین پاتوژن‌های شناسایی شده شامل اشرشیاکلی (۱/۷۱%)، انتروباکتر (۱۴/۹%) و سایر ارگانیسم‌ها (۱۴%) بود. بدون توجه به نوع پاتوژن، بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به آنتی بیوتیک‌های آمپی سیلین (۵/۹۲%)، کوتریموکسازول (۱/۷۱%)، سفالکسین (۶/۶۸%) و کمترین مقاومت آنتی بیوتیکی در سیپروفلوکساسین (۲/۱۸%) و نیتروفورانتوئین (۸/۲۴%) مشاهده شد.

نتیجه‌گیری: در این مطالعه، سیپروفلوکساسین و نیتروفورانتوئین موثرترین آنتی بیوتیک‌های موثر بر روی پاتوژن‌های ادراری بودند. این امر نشانگر ارزشمند بودن آن‌ها در درمان عفونت‌های ادراری می‌باشد. از طرفی افزایش مقاومت به سفالوسپورین‌ها می‌تواند نشانه استفاده نامناسب و بی‌رویه از آن‌ها باشد. در نتیجه لازم است توجه بیشتری در امر استفاده مناسب از آنتی بیوتیک‌ها، شناسایی پاتوژن‌های مولد عفونت‌های ادراری و همچنین انجام مطالعات دوره‌ای برای شناسایی الگوهای مقاومت دارویی بشود.

زمینه و هدف: عفونت دستگاه ادراری  شایع‌ترین عفونت اکتسابی از بیمارستان است و افراد سالمند بستری شده در بخش مراقبت‏های ویژه به شدت مستعد ابتلا به این عفونت می‎باشند. در مطالعه‎ی حاضر با توجه به این فرضیه که ارگانیسم‏های پروبیوتیک می‎توانند نماینده یک مداخله موثر و ایمن برای اهداف کنترل عفونت باشند نقش یک پروبیوتیک متشکل از ۴ سویه لاکتوباسیل در پیشگیری از عفونت ادراری دربیماران سالمند بستری در بخش‌های مراقبت ویژه مورد بررسی قرار گرفت.
روش کار: یک مطالعه تصادفی دو سر کور کنترل شده با پلاسبو، بر روی ۵۰ بیمار سالمند بستری در بخش‌های مراقبت ویژه انجام شد. بیماران به طور تصادفی  پروبیوتیک حاوی CFU ۱۰^۷×۵ باکتری لیپوفیلیزه زنده از چهار سویه لاکتوباسیلوس (لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس رامنوسوس، لاکتوباسیلوس گاسری و لاکتوباسیلوس پلانتارم) و یا پلاسبو را به صورت دو بار در روز برای هفت روز دریافت کردند. قبل از شروع و در روز چهاردهم مطالعه  دو گروه از نظر سطح CRP (C-reactive protein) و نتایج آزمایشات کشت ادرار و لکوسیتوری مقایسه شدند. نمره  APACHE II و وضعیت حیات در پیگیری یک ماهه نیز اندازه گیری شد.
یافته‌ها: استفاده از پروبیوتیک به طور معنی‌داری تعداد موارد لکوسیتوری  (۰۰۲/۰p=) و کشت ادرار مثبت (۰۰۲/۰p=) را  در گروه پروبیوتیک نسبت به پلاسبو کاهش داد.  استفاده از پروبیوتیک هیچ اثر قابل توجهی بر روی سطح CRP نداشت. علی رغم کاهش نمره ارزیابی فیزیولوژی حاد و سلامت مزمن (APACHE II) و پایین تر بودن نرخ مرگ و میر در گروه پروبیوتیک نسبت به گروه پلاسبو، این تفاوت‏ها از لحاظ آماری معنی دار نبودند.
نتیجه‎گیری: پروبیوتیک‏ها می‏توانند به طور قابل توجهی از بروز عفونت ادراری در بیماران سالمند بستری در بخش مراقبت ویژه جلوگیری کنند و تجویز آن با یک تغییر معنی دار در میکروفلور دستگاه ادراری و کاهش کلونیزاسیون پاتوژن‏ها همراه است؛ بنابراین پروبیوتیک‏ها می‏توانند به عنوان یک درمان کمکی در بیماران بدحال در نظر گرفته شوند.