زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین هوازی بر میزان بیان mir۱۲۶ بافت قلبی در موش‌های صحرایی دیابتی بود. روش کار: ۴۰ رأس رت به دو دسته دیابتی و سالم تقسیم شدند. هر دسته به دو گروه تمرین هوازی به مدت ۸ هفته و بدون تمرین تقسیم شدند. در انتهای تمرین ۳۵ رت در آنالیز داده‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. ۴۸ ساعت پس از اتمام دوره تمرینی عضله قلبی آن‌ها تحت شرایط استریل جدا گردید. میزان بیان mir۱۲۶ به وسیله روش Real-Time PCR اندازه گیری شد. تجزیه تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک‌سویه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که دیابت موجب کاهش معنی‌دار میزان بیان mir۱۲۶ و تمرین هوازی به مدت ۸ هفته موجب افزایش معنی‌دار میزان بیان mir۱۲۶ می‌شود. نتیجه‌گیری: بنابراین به نظر می‌رسد تمرین هوازی می‌تواند از طریق مسیر آنژیوژنیکی باعث بهبود بیماران دیابتی گردد. هم‌چنین با توجه به نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر و روشن شدن این فرایندهای تنظیمی به وسیله mir۱۲۶ که به وسیله تمرین هوازی تحت تاثیر قرار می‌گیرند، استراتژی بسیار باارزشی به دست می‌آید که می‌تواند به توسعه روش‌های درمانی جدید در بیماری دیابت منجر شود.
