زمینه و هدف: سکونت در مناطق آلوده میتواند به عنوان یک عامل خطر برای زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد باشد. مطالعات معدودی در مورد ارتباط بین استنشاق هوای آلوده و سقط جنین وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین ارتباط میان استنشاق آلایندههای محیطی در دوران بارداری و بروز سقط جنین میباشد.
روش کار: پژوهش حاضر مطالعهای مورد-شاهدی است که بر روی ۱۴۸ سقط خودبه خودی (گروه مورد) و ۱۴۸ خانم باردار (گروه شاهد) انجام شد. نمونه‌ها به صورت تصادفی از ۱۰ بیمارستان در سطح شهر تهران در سال ۱۳۸۹ جمعآوری شدند. ارتباط سقط جنین و آلودگی هوا با استفاده از آزمونهای آماری تی و رگرسیون لجستیک در نرم افزار SPSS و همچنین تحلیلهای مکانی در نرم افزار Arc GIS مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین غلظت دیاکسیدنیتروژن و دیاکسیدگوگرد در گروه مورد (۴۶/۲۰±۹۱/۳۵ و ۸۷/۱۹±۶۲/۴۹) بیشتر از گروه شاهد (۱۱/۱۱±۱/۲۹ و ۲/۱۳±۶۷/۴۵) بود (۰۰۰/۰= p و ۰۴۵/۰= p ). همچنین مشخص شد سقط جنین در افرادی که در فاصله کمتر از ۱۰۰ متر از بزرگراهها زندگی میکنند، بیشتر بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش به نظر میرسد آلودگی هوا و سکونت در نزدیکی مناطق پرتردد تهدید کننده سلامت مادر باردار و جنین میباشد. لذا، ارائه آموزشهای لازم در زمینه آثار سوء آلودگی هوا بر بارداری به زنان ساکن در مناطق پرتردد شهر و همچنین اتخاذ راهکارهایی جهت کاهش این آلایندهها پیشنهاد میگردد.
