۵ نتیجه برای رینوپلاستی
دکتر ریحانه حیدری، دکتر بهروز امیرزرگر، دکتر عباس دهقانی، دکتر بابک ساعدی، دکتر آزاده گودرزی،
جلد ۰، شماره ۰ - ( ۱-۱۴۰۳ )
چکیده
سپتورینوپلاستی یک فرایند جراحی دقیق است که به هدف ارتقای شکل و عملکرد بینی انجام می شود. یکی از مشکلات معمول پس از این فرایند توسعه اکیموزیس پس از جراحی است که منجر به طولانی شدن بهبود و نارضایتی بیمار می‌شود. در سال‌های اخیر، نقش درمان با Pulsed Dye Laser (PDL) در کاهش اکیموزیس پس از سپتورینوپلاستی توجه قابل توجهی به خود جلب کرده است. در بعضی مطالعات انجام شده درمان با لیزر در دوره پس از جراحی نتایج قابل قبولی در کاهش شدت و مدت زمان اکیموزیس ارائه داده است. به نظر می رسد استفاده از لیزر از طریق رویکرد هدفمند و غیر تهاجمی خود، به طور موثر در رفع خونریزی کمک کرده و فرآیند بهبود طبیعی را شتاب دهد که این امراحتمالا حاصل از افزایش جریان خون و دفع لنف، در کاهش التهاب و افزایش نسج‌زایی می باشد و در نتیجه فرایند بهبودی را برای بیمارانی که سپتورینوپلاستی انجام می‌دهند شتاب می‌دهد. در این مطالعه مروری سعی شده است مقالاتی که در سال های اخیر در این حوزه انجام شده مورد بررسی قرار گرفته و نتایج حاصل از آن ارایه گردد تا بتواند در تصمیم گیری در مورد استفاده از PDL پس از جراحی سپتورینوپلاستی کمک نماید.
دکتر فرهاد حافظی، دکتر حمید کریمی، دکتر امیرحسین نوحی،
جلد ۱۰، شماره ۳۸ - ( ۱۲-۱۳۸۲ )
چکیده
بیمارانی که دچار آسیب حرارتی صورت می شوند به علت تغییر شکل و ظاهر بد پوست صورت در رنج و عذاب به سر می‌برند. هدف جراحان پلاستیک در این افراد ایجاد ظاهری قابل قبول و نزدیک به حالت طبیعی و هم چنین بازگرداندن سریع‌تر آن‌ها به اجتماع و ایجاد حس اعتماد به نفس در آن‌ها می‌باشد. بینی عضو برجسته و مرکزی صورت بوده و اثر مهمی در زیبایی دارد. اغلب جراحان معتقدند که عمل جراحی روی بینی دارای اسکار سوختگی یا پیوند پوستی، احتمال نکروز بافت پوششی را افزایش می‌دهد بنابراین تمایلی به انجام جراحی‌های زیبایی روی اسکار سوختگی ندارد. در این مطالعه ۱۱ بیمار (۸ زن و ۳ مرد) که بینی آن‌ها به طور کامل یا نزدیک به کامل سوخته بود، برای ایجاد ظاهری بهتر و تصحیح انحرافات داخلی یا خارجی تحت عمل کلاسیک رینوپلاستی قرار گرفتند. عمل جراحی کلاسیک رینوپلاستی در بینی سوخته تاکنون توسط هیچ نویسنده‌ای گزارش نشده است و نتایج این روش برای اولین بار ارائه می‌گردد. این عمل روی پوست‌هایی که به شدت سوخته بودند یا قبلاً تحت عمل بازسازی بینی یا پیوند پوستی قرار گرفته بودند، صورت گرفت و پس از آن بیماران به مدت ۱ سال پی‌گیری شدند که در این مدت هیچ گونه نکروز پوستی ایجاد نشده بود. اعتقاد ما بر این است که این عمل را می‌توان در قربانیان سوختگی در صورتی که مانند موارد ذکر شده به دقت انجام گردد، با اطمینان و با نتیجه قابل قبول به کار برد.
حسام جهاندیده، مریم رومیانی،
جلد ۲۷، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: رینوپلاستی یکی از جراحی‌های پرطرفدار است و تکنیک‌های بخیه زدن بخش مهمی از این جراحی هستند. تا سال‌های اخیر بیشتر جراحان برای اطمینان از باقی ماندن نتایج، از نخ‌های غیرقابل جذب استفاده می‌کردند؛ با این حال احتمال بروز عوارض گوناگون در کنار ارایه محصولات جدید، انتخاب‌های بیشتری را فراروی جراحان قرار داده است. هدف این مطالعه تعیین الگوی استفاده جراحان رینوپلاستی از نخ‌های مختلف بود.
روش کار: این مطالعه به صورت بررسی پیمایشی انجام گرفت. از یک پرسشنامه مشتمل بر ۱۰ سوال برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. سابقه جراح، تعداد جراحی‌ها، نخ‌های مورد استفاده، فراوانی و نوع عوارض، و اهمیت برند نخ مورد پرسش قرار گرفت.
یافته‌ها: صد متخصص گوش و حلق و بینی مورد مصاحبه قرار گرفتند. در جراحی نوک بینی ۵۲ نفر از این افراد صرفا از نخ قابل جذب، ۳۲ نفر صرفا نخ غیر قابل جذب و ۱۶ نفر به طور ترکیبی از انواع نخ‌ها استفاده می‌کردند. ۶۶ درصد از افرادی که از نخ غیرقابل جذب استفاده می‌کردند سابقه بروز عارضه را ذکر می‌کردند که این عدد در گروه نخ‌های قابل جذب ۱۵ درصد بود. از میان متخصصینی که از ترکیبی از انواع نخ‌های فوق استفاده می‌کردند تمام موارد بروز عارضه به دنبال استفاده از نخ‌های غیر قابل جذب بود.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد بیشتر جراحان بینی استفاده از نخ‌های قابل جذب را ترجیح می‌دهند. به علاوه از دیدگاه جراحان عوارض نخ‌های قابل جذب کمتر از نخ‌های غیر قابل جذب است.
علیرضا محبی، کیمیا جوادی‌نژاد، مریم رومیانی، حسام جهاندیده،
جلد ۲۹، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف: جراحی رینوپلاستی یکی از مداخلاتی است که طرفداران زیادی پیدا کرده است و به صورت رایج انجام می‌شود. وجود ابزارهایی جهت سنجش میزان رضایت بیماران از نتایج جراحی خود می‌تواند به جراحان در بهینه‌سازی روش‌ها و کیفیت جراحی‌هایشان کمک کند. هدف از انجام این مطالعه سنجش روایی و پایایی نسخه‌ی فارسی پرسش‌نامه‌ی ارزیابی رضایتمندی رینوپلاستی (ROE) Rhinoplastic Outcome Evaluation است.
روش کار: در این مطالعه مقطعی توصیفی-تحلیلی که در سال ۱۳۹۹ انجام شد، پرسش‌نامه‌ی ROE توسط دو مترجم مستقل ترجمه گردید و پس از آن گروهی از متخصصان، مقادیر Content Validity Ratio (CVR) (نسبت روایی محتوایی) و Content Validity Index (CVI) (شاخص روایی محتوایی) آن را بررسی کردند. پرسشنامه قبل و بعد از جراحی رینوپلاستی٫ در اختیار ۸۷ نفر از بیماران قرار گرفت. برای بررسی پایایی پرسشنامه از آلفای کرونباخ و آزمون بازآزمایی مجدد test-retest استفاده شد.
یافته‌ها: ضریب آلفای کرونباخ برای این پرسشنامه ۷۲۷/۰ محاسبه شد. میانگین نمره کلی بیماران قبل از جراحی ۳۲/۱۵±۱۵/۴۳ بود که به ۴۸/۶۸ ± ۴۹/۱۲ بعد از جراحی افزایش یافت (۰۰۱/۰p<). علاوه بر این، CVR تمامی گویه‌ها بالاتر از حد استاندارد CVR برای ۱۰ خبره، یعنی ۶۲/۰ بود، بجز گویه‌ی شماره دو که CVR برابر با ۵۶۴/۰ داشت. همچنین میانگین CVI همه گویه‌ها برابر با ۸/۰ بود که بالاتر از ۷۹/۰ بوده و نشانگر روایی محتوایی کافی این پرسشنامه می‌باشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی پرسش‌نامه‌ی ROE دارای روایی و پایایی مناسبی است و می‌توان آن را با اهداف بالینی و پژوهشی جهت ارزیابی رضایت بیمار پس از جراحی رینوپلاستی مورد استفاده قرار داد.
هادی قنیری، حسام جهاندیده، شاهین رجائیه، حسین افرا،
جلد ۳۱، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: ادم پس از جراحی یکی از عوارضی است که می‌تواند رضایت بیمار و ریکاوری بعد از عمل بیمار را تحت تاثیر قرار دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر هورمون‌های تیروئیدی بر ادم پس از جراحی و همچنین اثر آن بر سرعت بهبود ادم در بیماران تحت جراحی رینوپلاستی انجام شد.
روش کار: این مطالعه یک کوهورت آینده نگر بود که بر روی ۵۸ بیمار مراجعه کننده به درمانگاه گوش، حلق و بینی بیمارستان حضرت رسول اکرم که تحت عمل رینوپلاستی قرار گرفته بودند، انجام شد. هورمون‌های تیروکسین و تیروتروپین به عنوان متغیرهای مستقل اصلی در ۴ هفته اول پس از جراحی مورد سنجش قرار گرفتند. برای سنجش سطح هورمونی در هر بار مراجعه از بیمار یک نمونه خون اخذ شد. شاخص Visual Analogue Scale (VAS) از نگاه پزشک به عنوان شاخص بررسی ادم نیز در طول ۴ هفته نخست پس از جراحی اندازه گیری شد. بررسی ارتباط بین شاخص VAS و سطح هورمونی با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.
یافته‌ها: همبستگی معناداری بین سطح تیروکسین و شاخص VAS در طول چهار هفته اول پس از جراحی مشاهده نشد (۰۵/۰P>). ضریب همبستگی بین سطح تیروکسین و سرعت کاهش ادم ۲۳۳/۰ بود، با این حال این رابطه نیز معنادار نبود (۰۷۹/۰=P). ضریب همبستگی بین هورمون تیروتروپین و شاخص VAS در هفته اول ۳۷۸/۰، در هفته دوم ۴۵۴/۰، در هفته سوم ۵۶۵/۰ و در هفته چهارم ۵۵۹/۰ بود و در تمامی هفته‌های مورد بررسی ارتباط مشاهده شد معنادار بود. همبستگی منفی معناداری نیز بین سطح تیروتروپین و سرعت کاهش ادم مشاهده شد (ضریب همبستگی= ۵۴۲/۰-، ۰۵/۰P<).
نتیجه‌گیری: افزایش سطح تیروکسین می‌تواند منجر به افزایش سرعت کاهش ادم شود؛ با این حال افزایش سطوح تیروتروپین با افزایش ادم پس از جراحی همراه بود و کاهش ادم را نیز با تاخیر مواجه می‌کند.
