مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: آمیلوئیدوز ثانویه(واکنشی) یک عارضه دیررس و مهم در بیماران التهاب مزمن مانند آرتریت روماتوئید می‌باشد. هدف از انجام این پژوهش تعیین شیوع آمیلوئیدوز ثانویه در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید(RA) و بررسی ویژگی‌های بالینی و آزمایشگاهی همراه می‌باشد. روش بررسی: مطالعه انجام شده به صورت مقطعی(cross sectional) بود. ۲۲۰ بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید به مدت حداقل ۵ سال، مراجعه کننده به دو درمانگاه روماتولوژی، طی سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۲ انتخاب شدند(۱۶۷ زن و ۵۳ مرد). آسپیراسیون نسج چربی شکمی انجام شد و نمونه‌ها بعد از رنگ‌آمیزی Congo-red، تحت نور پلاریزه(به منظور بررسی نور سبز) مشاهده شدند. مشخصات بالینی آزمایشگاهی بیماران نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها توسط آزمون‌های t و کای دو(Chi-Square) و نرم‌افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: رسوب آمیلوئید در ۱۱ بیمار(۵%) به روش آسپیراسیون نسج چربی مثبت بود که همگی ۱+ رسوب آمیلوئید نشان دادند. از نظر مشخصات مهم بالینی، ۷ بیمار(۶۴%) یبوست و ۶ بیمار(۵۵%) پروتئینوری داشتند. نتیجه‌گیری: این دسته از بیماران ایرانی مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به دو درمانگاه روماتولوژی، شیوع پایینی از رسوب آمیلوئید داشتند که حدوداً نیمی از آن‌ها تحت بالینی بودند. مطالعات پی‌گیری برای تحقیق در مورد این که آیا این آمیلوئید تحت بالینی به آمیلوئیدوز بالینی تبدیل می‌شود یا خیر، لازم است. ‌