مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: خشونت خانگی، علت اکثر آسیب‌های عمدی در زنان میانسال است. هدف این مطالعه، شناسایی ارتباط بین سلامت جسمی و روانی در زنان و تجربه خشونت توسط آنان می‌باشد.

روش کار: مطالعه از نوع توصیفی – مقطعی با نمونه‌گیری به‌صورت در دسترس بوده و در میان ۵۰۱ زن متأهل که به درمانگاه و خانه‌های تحت پوشش مرکز صفادشت مراجعه می‌کردند انجام‌شده است. اطلاعات در طول شش ماه توسط پرسشنامه کیفیت زندگی ۳۶ سؤالی (SF-۳۶)، پرسشنامه ۱۲ سؤالی سلامت عمومی (GHQ-۱۲) برای بررسی سلامت روان و چک لیستی برای وجود خشونت خانگی جمع‌آوری شد. سپس داده‌ها با استفاده از شاخص‌های مرکزی و پراکندگی، جداول و نمودارها، آزمون‌های کای دو و تی توصیف ‌وتحلیل شد.

یافته‌ها: میانگین سنی زنان مورد بررسی ۴۵/۰±۸/۳۲ سال بود. شیوع خشونت خانگی نوع فیزیکی ۵/۵۸% و روحی روانی ۸۳% به دست آمد. در زنان مورد مطالعه، میانگین نمره سلامت روان ۳/۲±۹/۱۸ بدست امد. میانگین نمره کیفیت زندگی این زنان در همه ابعاد موردبررسی حداقل ۷/۱±۴/۵۴% و حداکثر ۲۳/۱±۳/۶۹% بود. در بین زنانی که مورد خشونت واقع شده بودند ۵/۹% سابقه بیماری جسمی و ۷/۸% سابقه بیماری روحی روانی داشتند. این نسبت‌ها در گروه زنان بدون خشونت خانگی به ترتیب یک و ۳ درصد گزارش شد و از نظر آماری معنی‌دار بدست آمد. کیفیت زندگی زنان بدون سابقه خشونت در همه ابعاد، بالاتر از زنان باسابقه خشونت بود.

نتیجه‌گیری: بین سابقه بیماری روانی و جسمی و کیفیت زندگی زنان با سابقه خشونت خانگی ارتباط دیده شد. زنانی که سابقه خشونت خانگی داشتند، از سلامت جسمی و روانی کمتر و کیفیت زندگی پایین‌تری نسبت به زنان بدون سابقه خشونت خانگی برخوردار بودند.

زمینه و هدف: وجود خشونت در بین اعضای خانواده منجر به آسیب­های روحی و روانی می­گردد؛ بنابراین هدف این پژوهش درک و تحلیل تجربه زنان از خشونت خانگی، آسیب‌های ناشی از آن و راهکارهای مقابله‌ای آنان، در دوران کووید-۱۹ بود.

روش کار: این پژوهش با رویکرد کیفی و از طریق مصاحبه­های نیمه ساختار یافته با ۱۲ نفر از زنان قربانی خشونت مراجعه کننده به یکی از مرکز مشاوره‌های واقع در شهر اهواز از سال ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۱ انجام پذیرفت. جهت کدگذاری و تحلیل داده­ها از روش هفت مرحله‌ای کلایزی استفاده شد.

یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها (۱۱ تم فرعی و ۲ تم اصلی) بیانگر آسیب­پذیری ناشی از خشونت (آسیب پذیری روانی و شخصیتی، آسیب‌پذیری فرزندان، آسیب پذیری روابط زوجین، آسیب پذیری در ارتباط با خانواده همسر، آسیب پذیری جسمی، آسیب پذیری رفتارهای پر خطر) و راهکارهای مقابله‌ای زنان برای جلوگیری از خشونت بیشتر (جستجوی سرگرمی­های جدید، کمک گرفتن از خانواده و اقوام، جستجوی کمک حرفه‌ای، پناه بردن به دین و معنویت، پناه بردن به قانون) بود.

نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش بر پایه تجربه زنان نشان داد خشونت خانگی، مخصوصاً در شرایط پر استرس و بحران‌ها، آسیب پذیری زیادی در حوزهای مختلف سیستم خانواده بر جای می­گذارد. همچنین زنان راه‌کارهای متفاوتی را برای کاهش خشونت تجربه کرده‌اند. به نظر می­رسد کمک حرفه‌ای مشاوران و روانپزشکان بر پایه مداخلات روان‌شناختی و دارودرمانی، جهت کنترل خشم، پرخاشگری و بازسازی رابطه، موثرتر بوده است.