زمینه و هدف: امروزه تیپ‌های متفاوتی جهت پیش‌گیری و درمان پیچ‌خوردگی مچپا استفاده می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو نوع تیپ (ورزشی و کنزیو) بر حداکثر نیروی برشی قدامی زانو طی فرود پس از پرش در والیبالیست‌هایی با بیثباتی مزمن مچ پا بود.
روش کار: در این پژوهش نیمهتجربی، دوازده والیبالیست نخبه مرد با بیثباتی مزمن مچ پا، با میانگین سنی۱۰/۳±۰۴/۲۲ سال، جرم ۵۶/۴±۷۴/۷۹ کیلوگرم و قد ۸۵/۵±۷۵/۱۸۸سانتی‌متر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمودنی‌ها آزمون پرش- فرود طی شرایط با پای‌برهنه، با تیپ ورزشی و تیپ کنزیو به عمل آمد. از دستگاه صفحه نیروسنج جهت ثبت نیروهای عکس‌العمل زمین استفاده شد. مؤلفه خلفی نیروی عکس‌العمل در صفحه ساجیتال به عنوان نیروی برشی قدامی زانو در نظر گرفته شده و به وزن بدن هنجار گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با داده‌های تکراری در نرم‌افزار SPSS، نسخه۲۰ در سطح معنا‌داری ۹۵% استفاده شد.
یافتهها: بین سه شرایط تیپ ورزشی، تیپ کنزیو و پای‌برهنه در حداکثر نیروی برشی قدامی زانو حین فرود پس از پرش تفاوت معنا‌داری وجود نداشت (۰۵/۰ P> برای تمامی شرایط).
نتیجهگیری: استفاده از دو نوع تیپ مورد بررسی نمی‌تواند منجر به کاهش خطر بروز آسیب به لیگامان صلیبی قدامی زانو در حرکت فرود تک‌پایی شود. بنابراین نمی‌توان دو نوع تیپ مذکور را عاملی ایمن و پیشگیرانه در آسیب ACL حین فرود دانست.
