امین گندمکار، منصور اسلامی، سیداسماعیل حسینی نژاد، وحید جاهدی،
جلد ۲۱، شماره ۱۲۴ - ( ۷-۱۳۹۳ )
چکیده
زمینه و هدف: امروزه استفاده از کفش ناپایدار برای فعالیت‌های حرکتی در جامعه رایج شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر کفش ناپایدار بر توان مفاصل پایین‌تنه هنگام دویدن بود.
روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی، ۳۰ نفر آزمودنی به صورت در دسترس با پای غالب راست و قد ۳۹/۵±۹/۱۷۶ سانتی‌متر، جرم ۸۴/۸±۳/۷۲ کیلوگرم، سن ۲۷/۲±۲۱ سال، ۳ کوشش متوالی در شرایط پابرهنه، با کفش ناپایدار و کفش کنترل دویدند. پارامترهای سینماتیکی و سینتیکی با استفاده از همزمان‌سازی دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت گردید. آزمون فرضیات از روش تحلیل واریانس دوعاملی در نسخه ۲۰ نرم‌افزار SPSS انجام شد (۰۵/۰>p).
یافته‌ها: توان منفی مچ پا در کفش ناپایدار نسبت به کفش کنترل (۴۹%، ۰۲/۰=p) و پای‌برهنه به‌طور معناداری کاهش یافت (۳۵%، ۰۵/۰>p). کفش ناپایدار توان مثبت مچ پا را در مقایسه با پای برهنه ۲۳%کاهش معنادار داد (۰۱/۰=p). کفش ناپایدار توان منفی مفصل زانو را در مقایسه با مفاصل مچ پا (۲۴۲%) و ران (۶۶۵%) به طور معناداری افزایش داد (۰۵/۰>p). در مفصل ران تفاوت معناداری در وضعیت‌های مورد بررسی مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: کفش ناپایدار با کاهش توان منفی مچ پا در مقایسه با کفش کنترل، منجر به کاهش ظرفیت کنترلی عضلات ساق و پایداری فعال این مفصل می‌شود. کفش ناپایدار با افزایش توان مثبت مچ پا در مقایسه با پای برهنه، ممکن است ظرفیت تولید نیرو را در عضلات چهار سر بهبود بخشد.
