۱۶ نتیجه برای تمرین تناوبی شدید
آیلار بیرار، رقیه افرونده، مهدی نمکی، علیرضا شفاهی، فرشته طاهرخانی، مرجان منصوری دارا،
جلد ۰، شماره ۰ - ( ۱-۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: چاقی از مهمترین دغدغهها و مشکلات تهدید کنندهی سلامتی در سرتاسر جهان است و فعالیت ورزشی و رژیم غذایی سالم از مهمترین راههای درمان و پیشگیری از آن میباشند. بنابراین، هدف از اجرای تحقیق بررسی تاثیر ۱۲ هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) همراه با مکملسازی اسید الاژیک (EA) بر شرایط التهابی زنان چاق بود.
روش کار: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده دوسو کور، ۵۶ زن چاق به ۴ گروه تمرین ورزشی تناوبی شدید (HIIT)، گروه مکملدهی اسید الاژیک (EA)، گروه مکمل- تمرین (EA+HIIT) و گروه دارونما تقسیم شدند. ﺷﺮﮐﺖﮐﻨﻨﺪﮔﺎن گروه HIIT به مدت دوازده هفته، تمرین مورد نظر را بصورت ۴ وهله ۴ دقیقهای دویدن اینتروال در ۸۵-۹۵ درصد ضربان قلب اوج (HRpeak) انجام دادند. همچنین مکملدهی اسید الاژیک بصورت یک کپسول ۵۰ میلیگرمی /روز مصرف شد. نمونه‌های خونی قبل از انجام مداخله و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی ۱۲ هفته HIIT برای برسی سطوح سرمی TNF-α و IL-۶ انجام شد. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره و آزمونهای تعقیبی بونفرونی برای مقایسه تغییرات بین گروهها استفاده شد.
یافته ها: نتایج آزمون بونفرونی نشان داد بین گروههای "EA+HIIT" و "EA"، "EA+HIIT" و "PLA"، گروه "HIIT" و "PLA" (۰۰۰۱/۰=P)، و "HIIT" و "EA" (۰۴۵/۰=P) در متغیر TNF-α زنان چاق تفاوت معناداری وجود دارد. از طرفی، بین گروههای "EA+HIIT" و "HIIT" (۰۵۶/۰=P) و "EA" و "PLA" در متغیر TNF-α زنان چاق تفاوت معناداری وجود ندارد (۲۳۹/۰=P). نتایج آزمون بونفرونی نشان داد که بین دو گروه "EA+HIIT" و "HIIT" در متغیر IL-۶ زنان چاق تفاوت معناداری وجود ندارد (۹۹/۰=P). بین دو گروه "EA+HIIT" و "EA" (۰۰۳/۰=P)، بین دو گروه "EA+HIIT" و "PLA" (۰۱۹/۰=P)، بین دو گروه "HIIT" و "EA" (۰۰۶/۰=P) و بین دو گروه "HIIT" و "PLA" (۰۳۸/۰=P) در متغیر IL-۶زنان چاق تفاوت معناداری وجود دارد. از طرفی، بین دو گروه "EA" و "PLA" در متغیر IL-۶ زنان چاق تفاوت معناداری وجود ندارد (۹۹/۰=P).
نتیجه گیری: یافتههای مطالعه حاضر نشان داد که انجام تمرین تناوبی شدید همراه با مکملدهی اسید الاژیک سبب بهبود وضعیت التهابی زنان چاق میشود. هر چند که انجام تمرینات شدید نتایجی بهتری نسبت به مکمل یاری داشت.
مهرنوش بهمنی، مقصود پیری، محمد علی آذربایجانی، مریم دلفان،
جلد ۲۶، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۳۹۸ )
چکیده
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرینات تداومی هوازی و تناوبی شدید بر برخی از عوامل استرس شبکه آندوپلاسمیک (بیان ژن IRE۱) و همبستگی آن با شاخص مقاومت به انسولین در بافت کبد موشهای صحرایی مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
روش کار: ۲۴ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن ۱۸۰-۱۶۰ گرم ) پس از ۷ ماه تغذیه با رژیم غذایی پرچرب حاوی فروکتوز در سه گروه کنترل، تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید قرار گرفتند و پنج روز در هفته به مدت دوماه پروتکل تمرینی را انجام دادند. نمونه خونی۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، جمعآوری و بافت کبد بلافاصله استخراج شد. تحلیل دادهها با آزمون ANOVA، آزمون تعقیبی توکی و همبستگی پیرسون انجام گرفت.
یافته ها: هر دو مدل تمرینی، کاهش بیان ژن IRE۱ را در کبد موشهای صحرایی مبتلا به دیابت نوع ۲ نسبت به گروه کنترل به دنبال داشت (۰۰۵/۰P=)، امّا اختلاف معناداری در دو گروه تمرینی مشاهده نشد (۸۷۷/۰P=). بین بیان ژن IRE۱ و شاخص مقاومت به انسولین همبستگی مشاهده شد به طوری که کاهش بیان ژن IRE۱ ، کاهش شاخص مقاومت به انسولین را به دنبال داشت (۰۰۳/۰=p ، ۶۶۷/۰–r=).
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که از هر دو روش تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید برای بهبود شاخصهای مورد مطالعه آزمودنیهای دیابتی نوع ۲ می‌توان استفاده کرد.
مهدیه عبدی، مژگان احمدی،
جلد ۲۷، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر ۶ هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن PAI-۱ و رزیستین چربی احشایی در رتهای مبتلا به سندرم متابولیک بود.
روش کار: در این تحقیق تجربی، تعداد ۳۲ سر رت نر نژاد ویستار با وزن ۲۰±۱۸۰ گرم انتخاب و پس از ۱۲ هفته رژیم غذایی پرچرب و ایجاد مدل سندرم متابولیک به طور تصادفی در ۴ گروه کنترل، سندرم متابولیک، تمرین تناوبی شدید و سندرم متابولیک + تمرین تناوبی شدید قرار گرفتند. برنامه تمرین تناوبی شامل ۵ تا ۱۰ تناوب ۱ دقیقه ای دویدن شدید بر روی تردمیل با شدت ۸۰ تا ۹۵ درصد حداکثر سرعت و در تناوب های آهسته با سرعت ۵۵ درصد حداکثر سرعت با شیب صفر تردمیل به مدت ۶ هفته اجرا گردید. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنیداری ۰۵/۰p< تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح بیان ژن PAI-۱ و رزیستین در موشهای مبتلا به سندرم متابولیک نسبت به سایر گروهها بیشتر بود. شش هفته تمرین تناوبی شدید موجب کاهش معنی دار بیان ژن رزیستین و PAI-۱ شد (۰۰۱/۰p=).
نتیجه گیری: با توجه به نتایج، به نظر میرسد که چاق شدن و افزایش بافت چربی احشایی میتواند میزان بیان ژن رزیستین و PAI-۱ را افزایش داده و تمرینات تناوبی شدید میزان آن را کاهش دهد
احسان حسین زاده نازلو، مقصود پیری، مریم دلفان،
جلد ۲۷، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: تمرین منظم با حجم متفاوت به وسیله راه اندازی مسیرهای سیگنالی در تعدیل سنتز پروتئین و بیان ژن، از پیشرفت حجم تومور پیشگیری کرده و کاردیومیوپاتی را در افراد مبتلا به تومور پستان کاهش می دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر تاثیر۱۰هفته تمرین تناوبی شدید بر حجم تومور، پاسخ پروتئین IGF-۱ ، ژنهای AKT و m TORC-۱ در میوکارد موشهای مبتلا به سرطان پستان بود.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع تجربی است. بدین منظور ۱۲ سر موش ماده نژاد بالبسی به صورت تصادفی به دو گروه ۶ تایی: تمرین تناوبی شدید (HIIT) و کنترل (C) تقسیم شدند. القاء تومور به وسیله تزریق MC۴-L۲ انجام شد. تمرین تناوبی شدید به مدت ۳۰ دقیقه شامل۶ تناوب در ۳ دقیقه و ۲۰ ثانیه به ۸۵ تا ۹۰ درصد VO۲max با استراحت ۹۰ ثانیه‌ای در بین هرتناوب با شدت ۳۰تا ۳۵ درصد VO۲maxبا شیب ۱۵درصد، ۵ روز در هفته به مدت ۱۰ هفته انجام شد. حجم تومور به صورت هفتگی توسط کولیس اندازه گیری و ثبت گردید. ۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین موش‌ها قربانی و بطن چپ آنها خارج شد. برای سنجش سطوح سنتز پروتئین IGF-۱ از روش SDS-PAGE و آنتی‌بادیهای اولیه و ثانویه استفاده شد و جهت سنجش بیان ژن از روش Realtime-PCR و ژن کنترل GAPDH با پرایمرهای مستقیم و معکوس استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد پروتئینIGF-۱ در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل (۰۰۵/۰p=) افزایش معناداری داشت. همینطور بیان ژن های AKT (۰۱/۰p=) و m TORC۱ (۰۱/۰p=) در گروه تمرین نسبت به کنترل افزایش معنیداری داشتند. حجم تومور نیز در گروه تمرین نسبت به کنترل کاهش معناداری داشت (۰۰۶/۰p=).
نتیجهگیری: طبق نتایج بدست آمده، احتمالا تمرین تناوبی شدید میتواند حجم تومور را کاهش دهد و با افزایش پروتئین IGF-۱، ژنهای AKT و m TORC۱ در میوسیت موشهای مبتلا به سرطان پستان عملکرد قلب را بهبود بخشد.
شادی فهام، رحمان سوری، فاطمه شب خیز، سیروس چوبینه،
جلد ۲۷، شماره ۷ - ( ۷-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: مطالعات نشان می دهد که داروهای ضد التهاب درمان موثری برای فیبروز و التهاب ریوی نبوده است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر شش هفته تمرینات تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن عامل رشد بتا، ماتریکس متالوپروتیناز-۲ و مهارکننده بافتی متالوپروتیناز-۱ بافت ریه در رتهای نر ویستار بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، ۱۸ سر رت نر ویستار (۶ تا ۸ ماهه) انتخاب و بهطور تصادفی در سه گروه کنترل (Con)، تمرین تداومی شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) قرار گرفتند. برنامه تمرین تداومی شامل ۱۵ تا۳۰ دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت ۶۵-۷۰ درصد VO۲max، پنج روز در هفته به مدت ۶هفته بود. برنامه تمرین تناوبی شدید نیز شامل ۵ تا ۸ تناوب (۲ دقیقهای) با شدت ۸۰ تا ۱۰۰درصد VO۲max و ۲ دقیقه ریکاوری با شدت ۵۰ تا ۶۰ درصد VO۲max بین هر تناوب) به مدت ۶هفته بود. بیان ژنTGF-β ، MMP-۲ و TIMP-۱ با روش Real Time PCR اندازهگیری شد. دادهها به روش تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنیداری ۰۵/۰ P< تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: تمرینات تداومی و تناوبی شدید به کاهش معنیدار بیان ژن MMP-۲ و افزایش معنیدار بیان ژن TIMP-۱ و TGF-β بافت ریه نسبت به گروه کنترل منجر شدند (۰۰۱/۰p=). تفاوت معنیداری در بیان نسبی MMP-۲ بین دو گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی شدید مشاهده نشد (۸۳۲/۰p=)، اما بیان ژنTIMP-۱ و TGF-β در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه تمرین تداومی به میزان معنیداری بالاتر بود (۰۰۱/۰p=).
نتیجهگیری: بهنظر میرسد، تمرین تناوبی شدید احتمالاً میتواند مداخله موثرتری برای کاهش فیبروز و التهاب بافت ریه باشد.
سهیلا میرزاآقایی، علی برزگری، سعید نقیبی، حسن عموزاد مهدیرجی،
جلد ۲۷، شماره ۹ - ( ۹-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به اهمیت پیشگیری از بیماریهای کبدی و نیز فقدان اطلاعات کافی در خصوص تأثیر تمرینهای ورزشی بر بیان ژن IGFBP۱، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر سه مدل تمرینی بر بیان ژن IGFBP۱ در بافت کبد رتهای نر نژاد ویستار بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۸ هفتهای با میانگین وزنی۳۳±۲۳۷ گرم بهطور تصادفی به ۴ گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط (MIT)، تمرین هوازی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. برنامههای تمرینی در گروههای تجربی به مدت ۸ هفته و ۵ روز در هفته انجام شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، نمونهبرداری از بافت کبد انجام گرفت. بیان ژن IGFBP۱ در بافت کبد با روش PCr تعیین شد.
یافتهها: بیان ژن IGFBP۱ در هر یک از گروههای ورزشی مورد مطالعه در مقایسه با گروه کنترل، بهطور معنیداری افزایش یافت (۰۰۱/۰p=). در مقایسه سه مدل تمرین مشخص گردید که بیان ژن IGFBP۱ در گروه HIIT نسبت به سایر گروههای تمرینی افزایش معنیداری داشته است (۰۰۱/۰p=).
نتیجه گیری: هر سه شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژنهای مورد مطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت کبد ایجاد نماید. با این حال به نظر میرسد که تمرینات HIIT تأثیرات مطلوبتری داشته است، هرچند در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.
حمید کیا، مقصود پیری، مریم دلفان،
جلد ۲۷، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: اختلالات قلبی حاصل از افزایش آﭘﻮﭘﺘﻮز یکی از مهمترین عوارض ناشی از دیابت است که تحت تاثیر دزهای مختلف تمرین تناوبی شدید قرار می‌گیرد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو شیوه تمرین تناوبی شدید بر مقادیر گلوکز و بیان ژنهای Bax و Bcl-۲ در کاردیومایوسیت رتهای دیابتی بود.
روش کار: در مطالعه تجربی حاضر، ۲۴ سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته‌ایی، با میانگین وزن ۱۸±۳۲۱ گرم پس از القاء دیابت بوسیله STZ به طور تصادفی به ۴ گروه کنترل سالم (NC)، کنترل دیابتی (DC)، گروه تمرین تناوبی شدید نوع یک (HIIT۱:۱) و گروه تمرین تناوبی شدید نوع دو (HIIT۲:۱) تقسیم شدند. سپس گروههای تمرینی ۵ روز در هفته به مدت ۴ هفته با دزهای متفاوت، اما مسافت یکسان تمرین کردند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها توسط تحلیل واریانس یک‌سویه در سطح معناداری ۰۵/۰ انجام گرفت.
یافتهها: مداخله HIIT۲:۱ باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز و بیان Bax (۰۰۱/۰p<) و افزایش معنادار Bcl-۲ در کاردیومایوسیت‌ها نسبت به کنترل دیابتی شد (۰۱/۰p<). HIIT۱:۱ تنها باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز نسبت به گروه DC شد (۰۵/۰p<). علاوه بر این، بیان ژن Bax کاردیومایوسیت‌ها در گروه HIIT۲:۱ به شکل معناداری کمتر از گروه HIIT۱:۱ بود (۰۵/۰p<).
نتیجهگیری: تمرین HIIT۲:۱ عوارض مخرب قلبی ناشی از دیابت را به حداقل می‌رساند. علاوه بر این، دز تجویزی تمرین HIIT در این تغییرات مکانیزمی مهم و تاثیرگذار است.
ریحانه ذوقی، عباسعلی گائینی، رضا نوری، محمد همتی نفر،
جلد ۲۸، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۰ )
چکیده
زمنیه و هدف: بیماری قلبی-عروقی یکی از عاملهای اصلی مرگومیر در همهی کشورهای دنیا به شمار میرود و فعالیت ورزشی یکی از مهمترین اقدامات بالینی برای پیشگیری و درمان بیماریهای قلبی-عروقی است. لذا، هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین تغییرات مقادیر IGF۱ و Akt قلبی موشهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد (MI- Myocardial Infarction-) پس از شش هفته تمرین تناوبی با شدتهای گوناگون بود.
روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، ابتدا ۵۵ سر موش نر نژاد ویستار ۱۰ هفتهای با وزن ۲۵۰ تا ۳۰۰ گرم تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس توسط اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تأیید شد. چهار هفته پس از جراحی، موشهای مبتلا به MI، به طور تصادفی در گروههای تمرین ورزشی تناوبی با شدتهای کم (۶۰ – ۵۵ درصد VO۲max)، متوسط (۷۰-۶۵ درصد VO۲max)، زیاد (۹۰-۸۵ درصد VO۲max)، MI بیتمرین (MI-SED) و Sham قرار گرفتند و پروتکلهای تمرین ورزشی را به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا کردند. در نهایت برای سنجش مقادیر پروتئین Akt وIGF۱ از روش الایزا استفاده گردید. دادهها با آزمون ANOVA یکطرفه و آزمون بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد بین گروههای مورد مطالعه در مقادیر پروتئینهای IGF۱ (۲۷۹/۰ =P) و Akt (۰۶۳/۰ =P) تفاوت معناداری وجود نداشت.
نتیجه گیری: براساس نتایج این پژوهش، بین تأثیر شدتهای مختلف فعالیت ورزشی تناوبی بر پروتئینهای IGF۱ و Akt تفاوتی وجود ندارد. با این حال، برای روشنتر شدن سازوکار اثر شدتهای گوناگون تمرین تناوبی بر پروتئینهای IGF۱ و Akt انجام پژوهشهای بیشتر ضرورت دارد.
محمدایوب شیرزادی، ندا خالدی،
جلد ۲۸، شماره ۳ - ( ۳-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت نوع ۲ یک اختلال متابولیک شایع و گسترده در دنیا است. نامتعادل بودن الگوی متابولیکی، مقاومت به انسولین و افزایش سطح شاخصهای التهابی در بیماران دیابتی بیان شده است. افزایش مایوکاین‌ها به دلیل تمرینات ورزشی میتواند در تنظیم فرآیندهای متابولیکی و التهابی موثر باشند. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر ۶ هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن فاکتور رشدی فیبروبلاست ۲۱ (Fibroblast growth factor۲۱) در عضله تاکننده دراز انگشت پا (Flexor Hallucis Longus- FHL) و مقدار سرمی TNF-α در موشهای صحرایی دیابتی بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، تعداد ۴۸ موش نر صحرایی نوع ویستار بهطور تصادفی به ۴ گروه دیابت، تمرین، دیابت+تمرین و کنترل تقسیم شدند. پروتکل، تمرین بر روی نوارگردان با سرعت و شیب پیش رونده در طی ۶ هفته بود. در پایان هفته‌ی ششم پس از استخراج نمونه، بیان ژن FGF-۲۱ با روش Real time PCR اندازهگیری شد. تجزیه تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معناداری (۰۵/۰p<) انجام شد.
یافتهها: نتایج بدست آمده نشان میدهد که ۶ هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن FGF-۲۱ عضله FHL موشهای دیابتی تأثیر معناداری ندارد (۰۹۵/۰p= ). درحالی‌که کاهش التهاب و عوامل التهابی نظیر TNF-α در اثر تمرین تناوبی شدید را نشان داده شد (۰۰۰/۰p=).
نتیجهگیری: تمرین تناوبی شدید موجب کاهش التهاب و مانع تحلیل عضله میشود. می‌توان از تمرین تناوبی به عنوان یک رویکرد درمانی برای مدیریت دیابت استفاده کرد.
رسول جمالی فشی، سجاد ارشدی، عبدالعلی بنائی فر، محمدعلی آذربایجانی،
جلد ۲۸، شماره ۳ - ( ۳-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: چاقی از ناگوارترین مسائل مربوط به سلامتی زمان حال است. هدف از انجام تحقیق حاضر تعیین اثر تمرینات تناوبی شدید (HIIT) بر شاخصهای آدیپسین، FGF۲۱ و ABCA۱ در مردان چاق بود.
روش کار: برای انجام تحقیق کاربردی و نیمه آزمایشی حاضر از بین مردان چاق دارای شاخص توده بدنی بالای ۳۰ مراجعه کننده به خانه سلامت شهرستان ایلام در دامنه سنی ۳۰-۴۰ سال ۲۴ نفر به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه تمرین تناوبی با شدت بالا (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) تقسیم شدند. سپس گروه تناوبی به مدت ۸ هفته و سه جلسه در هفته مسافت ۲۰ متری را به مدت ۳۰ ثانیه با نهایت سرعت به صورت رفت و برگشت انجام داده و در ادامه ۳۰ ثانیه راه رفتن میرفتند. تمرین در هفته اول شامل ۴ تکرار فعالیت و ۴ استراحت بود و هر هفته یک فعالیت و یک استراحت اضافه شد. ۲۴ ساعت قبل از شروع پروتکل و ۴۸ ساعت پس از اتمام پروتکل در شرایط ناشتایی نمونه‌های خونی از ورید بازویی گرفته شد. نهایتا از آمار توصیفی و آزمونهای شاپیرو ویلک و تحلیل کوواریانس تک متغیره (آنکووا) برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) باعث افزایش معنیدار آدیپسین (۰۰۱/۰ p=)، FGF۲۱ (۰۰۱/۰ p=) و ABCA۱ (۰۰۱/۰ p=) در مردان چاق شد.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج استفاده از تمرینات تناوبی شدید جهت تاثیر بر فاکتورهای موثر در چاقی و در نتیجه جلوگیری و درمان چاقی پیشنهاد میشود.
علی برزگری، سهیلا میرزاآقایی، سیده ندا دلفانی حسینی، محسن سلطانی دهکردی، صادق جعفری،
جلد ۲۸، شماره ۴ - ( ۴-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: بسیاری از هورمون‌ها اثرات خود را در سلول‌ها نخست با تشکیل آدنوزین مونوفسفات حلقوی اعمال می‌کنند. با توجه به فقدان اطلاعات کافی در خصوص تأثیر شدتهای مختلف تمرین هوازی بر بیان ژن cAMP، هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات بیان ژن cAMP در بافت کبد رتهای نر نژاد ویستار به دنبال شدتهای مختلف تمرین هوازی بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۸ هفتهای با میانگین وزنی۳۳±۲۳۷ گرم بهطور تصادفی به ۴ گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط (MIT)، تمرین هوازی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. برنامههای تمرینی در گروههای تجربی به مدت ۸ هفته و ۵ روز در هفته انجام شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، نمونهبرداری از بافت کبد انجام گرفت. بیان ژن cAMP در بافت کبد با روش PCr تعیین شد.
یافتهها: بیان cAMP در هر یک از گروههای ورزشی مورد مطالعه در مقایسه با گروه کنترل، بهطور معنیداری کاهش یافت (۰۰۱/۰p=). بهطوریکه در گروه HIIT نسبت گروه کنترل کاهش معناداری بیشتری در بیان cAMP وجود داشته است ولی با این وجود یافتهها نشان داد که اختلاف معناداری بین سه گروه HIT، MIT و HIIT وجود ندارد (۰۵/۰p>).
نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سه شیوه متفاوت تمرینی (MIT، HIT و HIIT) سبب کاهش میزان cAMP در موشهای صحرایی شد و اختلاف تأثیر پروتکلهای تمرینی حاضر و مسیر مکانیسمهای سیگنالینگ احتمالی آنها مشخص نیست و نیاز به پژوهشهای بیشتری در این زمینه میباشد.
ناهید گرام فرد، سعید نقیبی، محمد شریعت زاده، علی برزگری، مینو سعادتمند،
جلد ۲۸، شماره ۸ - ( ۸-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: تمرینات هوازی اثرات مفیدی بر عملکرد و آنزیمهای کبد دارد و باعث بهبود متابولیسم و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی آن میشود. به همین علت هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر سه روش تمرینی تمرینات اینتروال با شدت بالا، تمرینات پر شدت و تمرینات با شدت متوسط بر بیان ژن PKa در بافت کبد رتهای نرجوان نژاد ویستار بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۸ هفتهای با میانگین وزنی۳۳±۲۳۷ گرم بهطور تصادفی به ۴ گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط (MIT)، تمرین هوازی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. برنامههای تمرینی در گروههای تجربی به مدت ۸ هفته و ۵ روز در هفته انجام شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، نمونهبرداری از بافت کبد انجام گرفت. بیان ژن PKa در بافت کبد با روش PCr تعیین شد.
یافتهها: بیان PKa در هر یک از گروههای ورزشی مورد مطالعه در مقایسه با گروه کنترل، بهطور معنیداری افزایش یافت (۰۰۱/۰p=). در مقایسه سه مدل تمرین مشخص گردید که بیان PKa در گروه MIT نسبت به سایر گروههای تمرینی افزایش معنیداری داشته است (۰۰۱/۰p=).
نتیجه گیری: هر سه شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژنهای مورد مطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت کبد ایجاد نماید. با این حال به نظر میرسد که تمرینات MIT تأثیرات مطلوبتری داشته است، هرچند در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.
مسعود جهان تاش، ۲. حسین عابد نطنزی، ۳. ماندانا غلامی، ۴. فرشاد غزالیان،
جلد ۲۸، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت نوع دو شایعترین بیماری درونریز است که بهدلیل عدم تحمل گلوکز دراثر برهمخوردن تعادل بین ذخایر و تقاضای انسولین رخ میدهد. برای درمان هایپرگلیسمی و عوارض ثانویه آن در بیماران دیابتی علی رغم تحقیقات گسترده علل این اختلال متابولیک هنوز در سطح مولکولی به خوبی شناخته نشده است. همانطور که p۵۳ یک ژن مهار کننده تومور است که بیشتر با سرطان در ارتباط است، با این حال، آخرین پژوهش‌ها نقش حیاتی p۵۳ را در توسعه دیابت نشان میدهد که چگونه سیگنالینگ p۵۳ میتواند به‌عنوان یک هدف درمانی بالقوه جدید برای دیابت و اختلالات متابولیکی مرتبط با آن عمل کند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تغییرات بیان ژن P۵۳ بافت کبد و شاخص مقاومت بهانسولین پس از انجام تمرین تناوبی و ژل رویال در رتهای چاق دیابتی نوع دو بود.
روش کار: نمونه آماری پژوهش حاضر ۳۶ سر موشهای صحرایی نر چاق با میانگین وزن ۴۰۹ گرم بودند. پس از۲۰ هفته تغذیه با رژیم پرچرب با تزریق درون صفاقی ۲۵ میلی‌گرم STZ به ازای کیلوگرم وزن موش‌ها دیابتی شدند. موش‌هایی که گلوکز ناشتای آنها بین۱۵۰ تا۴۰۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر بود دیابتی نوع دوم در نظر گرفته شد. موشهای دیابتی در ۴ گروه کنترل (۶ سر)، تمرین تناوبی (۸ سر)، ژل رویال (۷ سر)، تمرین تناوبی شدید ژل رویال (۸ سر) گروهبندی و پروتکل تمرینی و گاواژ ژل رویال روی آنها اجرا شد. هشت هفته تمرین تناوبی شدید، پنج جلسه در هفته با تناوب شدید ۲ دقیقهای۸۰ تا ۹۰ درصد VO۲max و تناوب استراحت یک دقیقهای با ۵۰ تا ۵۶ درصد VO۲max اجرا شد. ژل رویال بصورت گاواژ به میزان ۱۰۰ میلی‌گرم برکیلوگرم ۵ روز در هفته داده شد.
یافتهها: تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و دوعاملی و آزمون تعقیبی نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید به کاهش معنیدار گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین منجر شد و تمرین تناوبی به کاهش بیان ژن P۵۳ در سلول‌های کبدی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد (۰۰۱/۰ P=).
نتیجه گیری: تمرین تناوبی و مصرف ژل رویال نیز به کاهش غیر معنی دار بیان ژن P۵۳ در سلول‌های کبدی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. نتایج ضریب همبستگی نیز بین تغییرات شاخص مقاومت به انسولین و بیان ژن P۵۳ در گروههای تجربی معنیدار نبود.
ریحانه محمدخانی، ندا خالدی، حمید رجبی، علیرضا کمکی، ایرج صالحی،
جلد ۲۹، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف: ورزش در دوران بارداری به عنوان یک فاکتور محیطی مثبت در جهت پیشگیری از بیماریهای مزمن در فرزندان مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش تمرین تناوبی شدید مادری قبل و حین بارداری بر بیان ژنهای قلبی Sirt۶ و IGF۲ به عنوان فاکتورهای سلامت قلبی تولههای ماده بالغ بود.
روش کار: ۲۴ سر موش صحرایی در سه گروه مادری کنترل، تمرین قبل از بارداری و تمرین قبل و حین بارداری تقسیم شدند. تمرین قبل از بارداری ۶ هفته و حین بارداری ۳ هفته با ۹۵-۸۰ درصد سرعت بیشینه به همراه دو دقیقه استراحت انجام شد. پس از زایمان، تولهها متناسب با گروه تمرینی مادر خود گروهبندی و تا رسیدن به سن بلوغ نگهداری شدند. میزان بیان ژنهای Sirt۶ و IGF-۲ در بافت قلب به روش RT-PCR اندازهگیری شد.
یافته ها: تمرین تناوبی شدید مادری منجر به تفاوت معناداری از نظر تعداد تولهها (۱۶/۰=P) و تعداد تولههای نر و ماده (۱۰/۰=P) بین گروههای مختلف مادری نشد. در همین راستا بین وزن تولد (۲۴۶/۰= P) فرزندان گروههای مختلف تمرینی تفاوت معنی دار مشاهده نشد. تمرین مادری قبل و حین بارداری بطور معناداری باعث افزایش بیان ژن Sirt۶ (۰۰۰۱/۰ =P) در تولههای ماده شد.
نتیجه گیری: یافتههای فوق پیشنهاد میدهند که تاثیر مثبت تمرین تناوبی مادری میتواند از تولههای بالغ در برابر بیماریهای مزمن محافظت کند.
مهدیه کوشا، حسین عابدنطنزی، ماندانا غلامی، فرشاد غزالیان،
جلد ۳۰، شماره ۳ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: فعالیت بدنی در بهبود دیابت نوع دو تأثیر بسزایی دارد. هدف تحقیق حاضر تعیین تأثیر مداخله تمرین تناوبی شدید و عسل آویشن بر شاخص مقاومت به انسولین وبیان ژن GATA۴ بافت قلب رتهای دیابتی نوع دو بود .
روش کار: این مطالعه تجربی روی ۳۶ رت نر نژاد ویستار که پس از ۲۰ هفته تغذیه با رژیم پرچرب و با تزریق درون صفاقیml/kg ۲۵ استرپتوزوتوسین (STZ) دیابتی شدند، انجام شد. رتها بهطور تصادفی در چهار گروه کنترل دیابتی (۸ سر)، تمرین تناوبی (۱۰ سر)، عسل آویشن (۸ سر)، تمرین تناوبی و مصرف عسل آویشن (۱۰ سر) تقسیم شدند مداخله تمرینی به‌صورت هشت هفته HIIT، شامل ۲ تا ۸ تناوب دو دقیقهای با شدت۸۰ تا ۹۰ درصد VO۲max و استراحت یک دقیقهای با شدت ۵۰ تا ۵۶ درصد VO۲max، به مدت ۵ جلسه در هفته اجرا شد. علاوه بر این، ۳ گرم بر کیلوگرم عسل آویشن، ۵ روز در هفته مصرف شد. بیان ژن GATA۴ توسط روش واکنش زنجیرهای پلیمر از رونویسی معکوس (RT-PCR) اندازهگیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک راهه جهت تجزیه‌وتحلیل دادهها استفاده گردید
یافته ها: نتایج نشان داد HIIT برشاخص مقاومت انسولین معنادار است ولی مصرف عسل آویشن ونیز انجام HIIT همراه مصرف عسل آویشن برشاخص مقاومت انسولین معنادار نیست (۰۵/۰p>). همچنین تمرین تناوبی شدید و مصرف عسل آویشن بیان ژن GATA۴ را بهطور معنیداری افزایش میدهد درحالی که اجرای HIIT به همراه مصرف عسل نتوانسته است بربیان ژن GATA۴ اثر معناداری داشته باشد.
نتیجه گیری: تمرین تناوبی شدید با کاهش ریسک فاکتورهای متابولیکی و شاخص مقاومت به انسولین و نیز با محافظت از قلب در برابر آپوپتوز، نکروز و تحریک هایپرتروفی از طریق افزایش فاکتور رونویسی GATA۴ میتواند به فعال شدن CSCs منجر شود.
فاطمه صائبی، حسین عابدنطنزی، محمد علی آذربایجانی، ماندانا غلامی،
جلد ۳۰، شماره ۶ - ( ۶-۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت نوع دو شایعترین بیماری درونریز است که بهدلیل عدم تحمل گلوکز دراثر برهمخوردن تعادل بین ذخایر و تقاضای انسولین رخ میدهد. RBP۴ یکی از این آدیپوکاین‌ها میباشد که غلظت سرمی آن در مدل‌های گوناگون موشهای صحرایی مبتلا به دیابت نوع ۲ و افرادی که دچار مقاومت انسولین و یا دیابت نوع دو هستند افزایش می‌یابد. هدف پژوهش حاضر مطالعه تغییرات بیان ژن RBP۴ بافت عضله نعلی و شاخص مقاومت به انسولین پس از انجام تمرین تناوبی شدید و ژل رویال در موشهای صحرایی چاق دیابتی نوع ۲ بود.
روش کار: این پژوهش از نوع بنیادی بود که به روش تجربی انجام شد. نمونه آماری پژوهش حاضر ۳۶ سر موشهای صحرایی نر دیابتی چاق بودند. پس از۲۰ هفته تغذیه با رژیم پرچرب با تزریق درون صفاقی ۲۵ میلی گرم STZ به ازای کیلوگرم وزن موش‌ها دیابتی شدند. موش‌هایی که گلوکز ناشتای آنها بین۱۵۰ تا۴۰۰ میلی گرم در دسی لیتر بود، دیابتی نوع دوم در نظر گرفته شدند. موشهای دیابتی در ۴ گروه کنترل (۶ سر)، تمرین تناوبی (۸ سر)، ژل رویال (۷ سر)، تمرین تناوبی شدید- ژل رویال ( ۸ سر) گروه بندی و پروتکل تمرینی و گاواژ ژل رویال روی آنها اجرا شد. هشت هفته تمرین تناوبی شدید، پنج جلسه در هفته با تناوب شدید ۲ دقیقهای۸۰ تا ۹۰ درصد VO۲max و تناوب استراحت یک دقیقهای با ۵۰ تا ۵۶ درصد VO۲max اجرا شد. ژل رویال بصورت گاواژ به میزان ۱۰۰ میلی گرم برکیلوگرم، ۵ روز در هفته داده شد.
یافتهها: تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و دوعاملی و آزمون تعقیبی نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید به کاهش معنیدار گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین منجر شد. تمرین تناوبی شدید و ژل رویال به کاهش غیر معنی دار بیان ژن RBP۴ عضله نعلی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. تمرین تناوبی شدید و ژل رویال به افزایش بیان ژن AMPK عضله نعلی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد که درگروه تمرین تناوبی معنی دار بود (۰۰۸/۰P=).
نتیجهگیری: تمرین تناوبی و ژل رویال در کاهش شاخص مقاومت به انسولین و بیان ژنهای موثر در مصرف گلوکز در عضله نعلی موثر بود. همچنین تمرین تناوبی و ژل رویال منجر به کاهش بیان ژن RBP۴ و افزایش بیان ژن AMPK در عضله نعلی در مقایسه با گروه کنترل شد که در مصرف گلوکز در افراد دیابتی اهمیت دارد.
