آتناسادات عظیمی، بیان لطفی، مجید مهدیه، ملک سلیمانی مهرنجانی،
جلد ۲۷، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: اپیگالوکاتچینگالات به‌عنوان یک آنتیاکسیدانت قوی نقش مهمی در مهار رادیکال‌های آزاد ایفا می‌کند. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی اثر اپیگالوکاتچینگالات بر توانایی زیستی، مورفولوژی و تمایز استئوژنیک سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی است.
روش کار: در این مطالعه تجربی، سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان با استفاده از روش فلشینگ استخراج شدند. در پایان پاساژ سوم سلولها به ۹ گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. سلولهای گروه‌های آزمایشی با غلظتهای مختلف اپیگالوکاتچینگالات (۰، ۱، ۵، ۱۰، ۱۵، ۲۰، ۲۵، ۳۰ و ۵۰ میکرومولار) برای یک دوره ۲۱ روزه در محیط استئوژنیک حاوی ۱۰ درصد سرم جنین گاوی تیمار شدند. سپس توانایی زیستی، میزان معدنی شدن ماتریکس استخوانی، سطح کلسیم داخل و خارج سلولی، میزان فعالیت آلکالین فسفاتاز و سطح بیان ژن‌های آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین طی روند استئوژنزیس مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها با روش آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و تفاوت میانگین‌ها در سطح ۰۵/۰ P˂ معنی‌دار در نظر گرفته شد.
یافته ها: توانایی زیستی، میزان معدنی شدن ماتریکس استخوانی، سطح کلسیم، میزان فعالیت آلکالین فسفاتاز و سطح بیان ژن‌های آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین در سلولهای بنیادی مزانشیمی تیمار شده با اپیگالوکاتچینگالات به‌طور معنی‌داری در رفتاری وابسته به دوز، در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (۰۵/۰ P˂). همچنین گستردگی سیتوپلاسم نیز در سلولهای تیمار شده با اپیگالوکاتچینگالات مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: از آنجاکه اپیگالوکاتچینگالات افزایش معنی‌داری در توانایی زیستی و تمایز استئوژنیک سلولهای بنیادی مزانشیمی ایجاد می‌کند، بنابراین می‌تواند برای افزایش تمایز و بقای سلولی استفاده شود.
