زمینه و هدف : تنش های گوناگون نظیر پرتوهای یونیزان می توانند موجب افزایش آسیب های سلولی به خصوص در بخش هسته آن یعنی DNA گردند. برای محافظت از این گونه آسیب ها، ژن‌های تنظیمی طبیعی مانند ژن سرکوب کننده تومور Tp۵۳ وارد عمل می گردند. دراین ارتباط، در بین شاغلین پرتوکاری که همواره با دوزهای پایینی از پرتوهای یونیزان سروکار دارند ،این ژن بررسی و میزان بروز آن با گروه کنترل مقایسه شد.
روش کار: در این مطالعه تحلیلی، با استفاده از کیت الایزا، مقدار پروتئین p۵۳ سرم خونی در ۴۲ فرد پرتوکار و ۱۶ فرد شاهد اندازه گیری شد. بررسی‌های آماری توسط روش student t-test انجام گرفت. به عنوان گروه پرتوکار از شاغلین سازمان انرژی اتمی ایران (با میانگین سنی ۳/۱ ± ۸/۳۷ سال) دعوت به همکاری شد. به عنوان گروه شاهد نیز داوطلبینی که از نظر سن، جنس و عادات سیگار کشیدن با گروه پرتوکار تطابق داشتند (با میانگین سنی /۲ ± ۵/۳۴ سال)، انتخاب گردیدند. از ۲ سی سی خون هپارینه هر فرد، سرم آن توسط سانتریفوژ استخراج شد.
یافته ها: بیان ژن p۵۳ در گروه پرتو کار به طور معنی‌داری بالاتر از گروه شاهد بود(۰۲۲۵/۰= p ). علاوه بر این، سابقه کار پرتوکار و یا مصرف سیگار تاثیری بر میزان بیان این ژن نداشته است.
نتیجه گیری: دوزهای پایین و مستمر پرتوهای یونیزان نقش به سزایی در افزایش بیان ژن p۵۳ در بین شاغلین پرتوکار داشته است. و این در حالی است که بر اساس نتایج ثبت شده در دوزیمتری فردی این افراد، دوز دریافتی در محدوده دوز مجاز سالانه برای پرتوکاران بوده است. این مسئله موید این موضوع است که پایش پرتوکاران نباید تنها بر اساس دوزیمتری های فیزیکی بلکه لازم است تا از شاخص های بیولوژیکی که قادر به ارائه آسیب های پرتوی فردی بوده نیز استفاده شود .
