مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: پیلونفریت یک عفونت جدی و شایع در کودکان است که عفونت کلیه و اسکار ناشی از آن یکی از علل نارسایی کلیه در بسیاری از مناطق جهان از جمله ایران می‌باشد.�در برخی مطالعات گزارش شده است که سطح سرمی و ادراری IL-۶ در پیلونفریت حاد افزایش می‌یابد. این مطالعه با هدف اثبات این مسأله  و پاسخ به اینکه آیا می‌توان از سطوح سرمی یا ادراری IL-۶ به عنوان یک تست غربالگری در تشخیص پیلونفریت حاد استفاده نمود، انجام شده است.

روش کار: در این مطالعه­ مقطعی- تحلیلی (Analytical Cross-sectional) و آینده­نگر، ۴۰ کودک با تب و یا علائم مبنی بر عفونت مجاری ادرای و کشت ادراری مثبت که در سال ۱۳۸۷ به بیمارستان کودکان حضرت علی اصغر (ع) مراجعه کردند، مورد مطالعه قرار گرفتند.  بر اساس اسکن DMSA انجام شده در این کودکان، سطوح سرمی و ادراری IL۶ در دو گروه کودکان مبتلا به سیستیت (۲۰ نفر) و پیلونفریت (۲۰ نفر) با هم مقایسه گردید. در تحلیل داده­ها از آزمون­های آماری Independent T-test، Mann-Whitney U-test، Correlation و Wilcoxon rank و نیز آنالیز ROC (Receiver Operating Characteristics Curve) استفاده شد. 

یافته­ها: میانگین غلظت IL-۶ ادرار در بدو مطالعه بطور معنی ­داری در کودکان مبتلا به پیلونفریت [pg/dl (۵۱/۹ =SD) ۵۳/۱۱] از کودکان مبتلا به سیستیت [pg/dl (۱۸/۲ =SD) ۰۰/۴] بیشتر است (۰۰۲/۰=P). میانگین غلظت سرمی IL-۶ نیز در فاز حاد بیماری به­طور معنی­داری در کودکان مبتلا به پیلونفریت [pg/dl (۴۰/۸ =SD) ۵۹/۱۵] از کودکان مبتلا به سیستیت [pg/dl (۵۸/۴ =SD) ۲۱/۳] بیشتر است (۰۰۱/۰>P). مقدار غلظت ادراری IL-۶ معادل pg/dl  ۶۰/۶ دارای حساسیت ۷۰% و ویژگی ۹۵% در تفکیک بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد از مبتلایان به سیستیت حاد می­باشد و غلظت سرمی برابر pg/dl  ۲۵/۹� نیز از حساسیت ۸۰% و ویژگی ۹۵% در تفکیک این دو گروه از کودکان برخوردار می­باشد.

نتیجه­گیری: به نظر می­رسد غلظت ادراری و سرمی IL-۶ از قدرت ارزش تشخیصی بالایی در افتراق پیلونفریت از سیستیت برخوردار است و می­تواند به عنوان شاخصی مهم در تشخیص به موقع عفونت دستگاه ادراری فوقانی از تحتانی در فاز حاد بیماری در کودکان بکار رود.

زمینه و هدف: با توجه به نتایج محدود و متناقض مربوط به اثرات حاد ترکیبات متیل‌گزانتینی بر پاسخ‌های التهابی ناشی از فعالیت‌بدنی، مطالعه‌ی حاضر به‌منظور تعیین تأثیر مصرف حاد مقادیر مختلف کافئین بر پاسخ اینترلوکین-۶ سرمی مردان والیبالیست متعاقب انجام یک جلسه فعالیت مقاومتی وامانده‌ساز انجام شد.

روش‌کار: ۳۰ مرد والیبالیست (میانگین سن ۴۵/۱±۴۷/۲۱ سال، درصد چربی ۱۱/۳±۴۷/۱۰ درصد و شاخص توده‌ی بدنی ۲۶/۱±۱۵/۲۳ کیلوگرم بر مجذور متر) در قالب یک طرح نیمه‌تجربی و دوسویه کور به‌طور تصادفی در سه گروه مکمل (با ۶ و ۹ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین) و شبه‌دارو (۶ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن دکستروز) جایگزین شدند. آزمودنی‌ها ۴۵ دقیقه پس از مکمل‌دهی در یک قرارداد فعالیت مقاومتی با وزنه (شامل ۷ حرکت در ۳ نوبت با ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه تاحد واماندگی) شرکت نمودند. تغییرات شاخص‌ التهابی (اینترلوکین-۶ سرمی) طی سه مرحله (حالت پایه، ۴۵ دقیقه بعد از مصرف مکمل (قبل از فعالیت)‌ و بلافاصله پس از قرارداد تمرینی) اندازه‌گیری شد. داده‌های نرمال با آزمون‌های تحلیل واریانس مکرر و تعقیبی بونفرونی در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ بررسی شد.

یافته‌ها: نتایج حاکی است که مصرف حاد مقادیر ۶ و ۹ میلی‌گرم کافئین در حالت پایه منجر به افزایش معنی‌دار تغییرات اینترلوکین-۶ سرم می‌شوند (۰/۰۵&lep). به‌علاوه، مصرف هر دو مقادیر ۶ و ۹ میلی‌گرم کافئین در تعامل با فعالیت مقاومتی باعث تشدید پاسخ افزایشی شاخص التهابی در مقایسه با گروه دارونما شد (۰/۰۵&lep).

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر، می‌توان نتیجه گرفت که مصرف حاد مقادیر مختلف کافئین در حالت پایه باعث التهاب سطح پایین (افزایش اینترلوکین-۶ سرمی) شده و همچنین  توانایی لازم جهت تعدیل پاسخ شاخص التهابی مردان والیبالیست ناشی از انجام یک جلسه فعالیت مقاومتی وامانده‌ساز را ندارد.