طاهره سربوزی حسین آبادی، حمید بیضائی، سید هادی هاشمی، بهزاد قاسمی، امیر اسماعیلی،
جلد ۲۶، شماره ۷ - ( ۷-۱۳۹۸ )
چکیده
زمینه و هدف: انتروباکتر آئروژنز یکی از عوامل عفونت‌های بیمارستانی است که سویه‌های استاندارد آن به سرعت در برابر آنتی بیوتیک‌ها مقاوم می‌شوند. کشف عوامل بازدارنده جدید جهت مقابله با این پاتوژن همواره رو به گسترش است. در این تحقیق، اثرات بازدارندگی چند ترکیب شیمیایی سنتزی شامل نانو ذرات منیزیم اکسید، مشتقات تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپیریمیدین و ترکیبات طبیعی نایسین و پلی الایزین بر علیه انتروباکتر آئروژنز بررسی شده است.
روش کار: مطالعه از نوع تجربی می‌باشد. محلول‌هایی از کلیه ترکیبات با غلظت اولیه مشخص در %۱۰ DMSO تهیه گردید. تست‌های آنتی بیوگرام طبق روش‌های انتشار در دیسک و براث میکرو دایلوشن تحت دستور العمل‌های CLSIانجام گرفت.
یافته ها: مشتقات تیازول و تتراهیدروپیریمیدین، نانوذرات منیزیم اکسید، نایسین و پلی الایزین فاقد اثر مهاری بر انتروباکتر آئروژنز بودند. تنها ایمیدازولیدین‌های a۱۰ و c۱۰با قطر هاله مهار رشد ۱۲/۶ و ۵۲/۱۱ میلی متر، حداقل غلظت مهاری (MIC-Minimum Inhibitory Concentration) ۱۰۲۴ و ۲۵۶ میکروگرم بر میلی لیتر و حداقل غلظت کشندگی -MBC) (Minimum Bactericidal Concentration ۲۰۴۸ و ۵۱۲ میکروگرم بر میلی لیتر بر انتروباکتر آئروژنز اثر مهاری داشتند.
نتیجه‌گیری: اثرات مهاری ایمیدازولیدی‌های a۱۰ و c۱۰ بر سویه استاندارد انتروباکتر آئروژنز اثبات شد. طراحی و سنتز مشتقات جدید از این خانواده با قدرت اثر بیشتر، می تواند در مطالعات آتی مد نظر قرار گرفته شود.
