کیهان فتحی، سارا شیرمردی، زینب ماهار، امین کرایی،
جلد ۲۸، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به اثرات جبران ناپذیر اپیدمی بیماری کرونا ویروس و عدم وجود هر گونه درمان یا پیشگیری قطعی و در نتیجه شیوع استرس و نگرانی زیاد در جامعه؛ هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش طرحوارههای ناسازگار رهاشدگی، آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و حمایت اجتماعی ادراک شده در اضطراب بیماری کرونا بود.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه پژوهش حاضر را پرسنل شبکه بهداشت شهرستان داراب در سال ۱۳۹۹ تشکیل دادند که ۲۰۰ نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، ۱۹۹۸)، پرسشنامه طرحوارههای ناسازگار اولیه (یانگ، ۲۰۰۳) و مقیاس اضطراب بیماری کرونا (علی پور، ۱۳۹۹) استفاده شد. داده‌ها با روش رگرسیون همزمان و گام‌به‌گام و در نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۲ تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد بین طرحواره ناسازگار رهاشدگی، آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و ادراک حمایت دیگران با اضطراب بیماری کرونا رابطه معنی‌داری وجود دارد (۰۰۱/۰p<). از سوی دیگر رابطه بین ادراک حمایت خانواده و دوستان با اضطراب بیماری کرونا معنی دار نیست. همچنین مشخص شد که تقریباً ۳۱% واریانس مربوط به متغیر اضطراب کرونا به وسیلهی متغیرهای پیشبین تبیین میشود. نهایتاً، از میان متغیرهای پیشبین، به ترتیب آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و طرحواره ناسازگار رهاشدگی بهترین پیشبینی کننده برای اضطراب بیماری کرونا کارکنان شبکه بهداشت است (۰۰۱/۰p<).
نتیجه‌گیری: بنابراین، در بررسی عوامل مؤثر در اضطراب مراجعان، توجه به طرحوارههای مذکور به مشاوران و روان شناسان پیشنهاد می‌گردد. همچنین، نقش دیگری مهم در سلامت در برنامه‌های آموزشی و درمانی در دوران شیوع بیماری کرونا در اولویت بگیرند.
